Dag lieve Loretta

“Je realiseert je wel dat ik erg ziek ben?” Het is juni 2024 en samen met Loretta Schrijver en haar manager Julia zit ik aan de lunch, ergens aan het water. Ik ben dan twee maanden hoofdredacteur van Nouveau en columnist Janny van der Heijden heeft net opgezegd. Ik weet meteen wie ik wil als haar opvolger: Loretta. Een warme en intelligente vrouw die zich al 35 jaar staande weet te houden in showbizz- en medialand. Dol op dieren, geen kinderen, verkerend, maar niet samenwonend met een oudere man en gezegend met heel veel vrienden. Een vrouw die goed kan schrijven, weet ik uit het verleden, óók over al die kleine details die het leven zo bijzonder maken. Een vrouw, bovendien, met een duidelijke mening. Over haar vak, maar ook over de maatschappij en de wereld waarin we nu leven. 

Loretta vertelt dat ze het leuk vindt om een maandelijkse column te schrijven, om iets te hebben om zich in vast te bijten, maar vermeldt ook dat haar darmkanker terug is. “Al bijna twee jaar alweer. Uitzaaiingen. Ik zit aan de chemo.” Ze wil weten of ‘dat’ geen probleem is. “Nee”, antwoord ik. “We zien wel hoelang het goed gaat. Je mag ook schrijven over je ziek zijn, als je wilt. Ziekte hoort bij het leven. Veel lezers zitten helaas in hetzelfde schuitje.”  

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Bekijk ook

Loretta Schrijver: 'Het is soms zo makkelijk om een dag gewoon door te komen, zonder stil te staan bij de mooie dingen die er zijn' | Nouveau

Vandaag kwam het verdrietige nieuws naar buiten dat onze geliefde columnist, Loretta Schrijver, is overleden. Loretta schreef met passie en openhartigheid voor Nouveau, waarbij ze haar levenservaringen en inzichten deelde met onze lezers. Haar woorden krijgen nu, in het licht van dit verlies, een nog diepere betekenis.

De zes maanden erna levert Loretta elke maand trouw haar column aan. Daarvoor en daarna bellen we altijd even. Dan hebben we het over haar columns, maar ook over andere dingen, zoals haar verhuizing, haar rescue hondje Zorra en haar ziekte. De ene keer is er beter nieuws dan de andere keer. Maar hoe de berichtgeving ook is, Loretta verzuimt nooit om te vragen hoe het is. Met de redactie. Met mijn ouders. Met mijn nieuwe liefde.

Eén keer is er pure paniek. Loretta had haar column niet opgeslagen en was bij het laatste woord toen ineens – poef – alles kwijt. Of ik wist hoe ze de tekst kon terughalen? Ik heb toen aan mijn beste vriend, met veel verstand van computers, gevraagd haar te bellen en die tekst terug te halen. “Het is gelukt”, jubelde hij even later. “Wat een warme vrouw. En die rustgevende stem van haar. Zo vertrouwd. En áárdig. Ze wilde alles van me weten. En toen de tekst terug was, klonk die bekende schaterlach.”

Vlak na de jaarwisseling zou Loretta een cruise maken met haar beste vriendin, Simone. Ze verheugde zich er al maanden op. Die cruise is nog gelukt, maar eigenlijk ging het niet meer. De zwarte dagen werden steeds zwarter en namen de overhand. De deadline van het januarinummer wist Loretta nog te halen. Die van februari niet. “Ik verzaak” klonk het verdrietig. “Maar het lukt nu niet.” Er was gewoon te veel pijn. Misschien ging het in maart beter. Maar het ging niet beter en op donderdag 27 maart kwam Loretta te overlijden. En dat is een groot gemis. Niet alleen voor haar partner Lou, hondje Zorra, beste vriendin Simone en vele vele andere vrienden. Maar ook voor mensen zoals ik, die haar een beetje kenden. En voor mensen die haar zelfs helemaal niet persoonlijk kenden, maar louter van de televisie. Want Loretta was zo warm, zo positief, zo betrokken. Een zonnestraaltje die ieders leven nét een stukje warmer maakte.

4 x typisch Loretta

• “Ik woon tussen de spullen van mijn ouders. Het glaswerk van mijn moeder, allerlei spulletjes uit de tijd dat we in Amerika woonden, de schilderijen die mijn moeder na de dood van mijn vader is gaan maken. Hun servieskast met inhoud, hun lampen. Ik heb ze letterlijk nog om me heen.”
• “Met mijn beste vriendin Simone, die ik al sinds de lagere school ken, heb ik op mijn zestigste een vriendschapstattoo laten zetten, een lieveheersbeestje Mijn moeder zei ooit dat lieveheersbeestjes geluk brengen. Sindsdien zijn ze heilig voor me.”
• “Ik heb een soort afspraak met mezelf gemaakt van: ‘in mijn leven hoort een hond’. Dat is ook een vorm van houvast als er een hond overlijdt; er komt altijd weer een nieuwe. Dat heb ik tegen Schobbie gezegd, en later tegen Flip, toen ze het spuitje kregen: “Ga maar rustig slapen, het is goed. Ik hoop dat je een mooi leven hebt gehad bij mij en weet dat je nu plek maakt voor een ander hondje dat het heel hard nodig heeft.”
• “Ooit was mijn droombeeld een leven zoals dat van Josephine Baker met twaalf (adoptie)kinderen. Dat beeld heb ik later bijgesteld. Ik ben niet bepaald het type zorgzame huisvrouw. Misschien in een volgend leven?”