Claudia de Breij: 'Ik heb niet een heel theatrale persoonlijkheid'

Ze werd dit jaar vijftig en stortte zich vervolgens in een nieuw avontuur: een rol in de Amerikaanse succes musical Hadestown. ‘Ik vind het mooi om dingen voor het eerst te doen’, zegt Claudia de Breij. ‘En naarmate je ouder wordt, doe je steeds minder dingen voor het eerst.’ Het interview doet ze thuis, in haar enorme huis in Utrecht vol originele jugendstil-details. Ze oogt fit, alsof die burn-out waarvoor ze twee jaar geleden een tournee afzegde, er nooit is geweest. Ze heeft het ook weer heel druk. Op het moment van het interview speelt ze de laatste voorstellingen van haar avondvullende show Wat als, terwijl ze zes dagen in de week repeteert met de cast van Hadestown. ‘Ik heb er toch echt ruim een half jaar af gelegen en ik heb mijn lesje wel geleerd’, vertelt ze. ‘Nu heb ik het eigenlijk weer te druk. Maar ja, was het leven maar zo maakbaar. Ik wist: als ik die rol in die musical krijg, dan overlapt het met mijn tournee. Dan kun je het niet doen, of proberen het daaromheen zo rustig mogelijk te houden. Wat trouwens heel lastig is.'

Spannende auditie

Hoewel Claudia in Nederland natuurlijk bekend is, geldt dat niet voor het buitenland. Daarom moest ze 'gewoon' auditie doen voor Hadestown. Doodeng vond ze dat. ‘De laatste keer dat ik auditie deed, was ik twintig. Dat was voor de kleinkunstacademie en toen werd ik afgewezen. Voor Hadestown moest ik door vijf rondes heen. Ik kwam er pas later achter dat iedereen door vijf rondes heen moet, maar op het moment zelf dacht ik: ze hebben natuurlijk tegen elkaar gezegd, nou ja die sukkel, laat nog maar een keer terug komen, want het schijnt wat te zijn in Nederland.’

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Wat ze zo eng vond aan die auditie? ‘Alleen al het feit dat je een lichaam hebt waarmee je iets moet. Dan sta ik daar en dan denk ik: waar laat ik mijn armen? Of: heb ik eigenlijk een hele dikke reet als ik zo sta? Dat ongemak. De reden dat ze me afwezen bij de kleinkunstacademie kan ik samenvatten in drie woorden: ‘Niet theatraal genoeg’. En daar hadden ze echt gelijk in. Ik heb niet een heel theatrale persoonlijkheid. Maar als je auditie doet, moet je jezelf geven alsof Carré vol zit, terwijl je denkt: er zitten hier vijf mensen achter een tafel, als die horen dat ik die noten raak, dan snappen ze toch dat ik me straks voor het publiek wel ga uitsloven? Maar zo werkt het natuurlijk niet.’

Bekijk ook

Claudia de Breij is 50: 'Hoor officieel bij de oude mensen' | Nouveau

Feest bij Claudia de Breij thuis, want de zangeres mag zich vanaf vandaag Sarah noemen. In gesprek met VARAgids vertelt ze dat ze het best wel een dingetje vindt om 50 te worden.

Fan van de voorstelling

Claudia vertelt waarom ze zo graag een rol in deze musical wilde. ‘Madeleine van der Zwaan, de directeur van Carré en een vriendin, vroeg me of het niet iets voor mij was. En ik vind het een prachtige voorstelling. Het is een bewerking van het liefdesverhaal van Orpheus en Eurydice. Hij probeert haar te redden uit de onderwereld, maar zoals iedereen weet, gaat het mis. Hades, de god van de onderwereld, is in deze voorstelling een autocraat, iemand die aan Trump doet denken. En de liefde van Orpheus voor Eurydice inspireert de onderdanen van Hades om te ontsnappen uit die onderwereld. Ik neem weinig aan van mensen als ik vind dat ze er minder vanaf weten dan ik. Dat is waarom televisie bij mij altijd misgaat. Er werken zoveel sukkels in het middenmanagement van die omroepen, die allemaal hun plasje moeten doen over een programma. Maar bij Hadestown werken mensen die er zoveel meer van weten dan ik. Die hebben die musical bijvoorbeeld op Broadway of West End geregisseerd. Dan denk ik: zo heb ik het nog nooit bekeken, ik moet het voor de zesde keer overdoen, maar nu snap ik eindelijk wat ze bedoelen. Ik speel Hermes, de verteller. En ik zing op een gegeven moment over het verhaal van Orpheus en Eurydice: ‘It’s a tragedy, it’s a sad song, but we sing it anyway. ‘Cause here’s the thing: to know how it ends and still begin to sing it again.’ Weten dat het niet goed afloopt, maar toch weer beginnen met zingen, dat vind ik zo’n schitterend gegeven. Dat geldt voor alles. Neem de vrouwenstrijd. Je kunt denken: we zijn al zoveel feministische golven verder en we gaan het nooit winnen van het patriarchaat. Maar je kunt ook gewoon tóch je mond opentrekken omdat dingen niet kloppen. To know how it ends and still begin to sing it again.’

Verder lezen?

Het hele interview met Claudia de Breij lees je vanaf volgende week donderdag 3 juli in de nieuwste Nouveau.