Catherine Keyl rouwt om overleden zusje: 'Ik dacht echt dat ik de eerste zou zijn die zou gaan'

Voor de buitenwereld blijft ze sterk, maar het gemis is groot voor Catherine Keyl.

Verdriet komt met vertraging

"Ze is vier weken geleden overleden. Ik voel me een beetje raar'', vertelt ze openhartig aan Weekend. ''Bij mij lijkt er een vertragingsmechanisme te zitten. Wanneer iets veel impact op me heeft, voel ik het effect vaak pas later."

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Catherine geeft aan dat ze haar dagelijkse leven probeert voort te zetten, maar beseft dat het echte verdriet haar waarschijnlijk op een later moment zal inhalen.

Open gesprekken in de laatste weken

Ondanks de pijn is ze dankbaar voor de waardevolle gesprekken die ze met Marjolijn heeft kunnen voeren in haar laatste weken.

"Gelukkig heb ik met mijn zusje veel dingen kunnen afsluiten. We hebben gesprekken gehad over wat ons nog dwars zat naar elkaar toe en dat hebben we allemaal uitgesproken. Dat is toch fijn. Soms lijken dingen te onbenullig om over te praten, maar als het einde nadert, blijken ze toch nog de moeite waard om te benoemen."

Bekijk ook

Catherine Keyl: 'Ook vrouwen moeten leren het persoonlijke en zakelijke te scheiden' | Nouveau

Catherine Keyl heeft zelf meegemaakt hoe vervelend de collega's van NOS Sport kunnen zijn, maar brengt ook wat verfrissende nuance in het debat over de werkvloer.

Een onverwacht afscheid

Marjolijn kreeg in augustus de diagnose uitgezaaide longkanker met uitzaaiingen naar de botten. Voor Catherine, die eerder haar ouders en haar andere zus verloor, is dit een nieuwe klap. Ze vindt nu steun bij haar neef, nicht en hun kinderen.

Over haar manier van omgaan met het verlies zegt ze: "Ik vrees dat ik het wegmoffel, omdat ik krachtig wil blijven. En in de eerste plaats heeft het ook geen zin om een ander ermee lastig te vallen. Ik kan er zelf amper wat mee, dus een ander kan daar al helemaal niks mee."

Tijdens de uitvaart merkte ze dat haar emoties haar toch overmanden. Ze kon haar speech niet afmaken, wat haar duidelijk maakte hoe diep dit verlies zit. "Het is natuurlijk toch een soort afsluiting van een deel van je leven. Dat is heel raar."

Onvoorspelbaar

Catherine worstelt met het idee dat haar jongere zus haar is voorgegaan. "Ik dacht echt dat ik de eerste zou zijn die zou gaan. Maar dit laat maar weer zien hoe onvoorspelbaar het leven is. Dat is wel gek hoor."

Catherine voelt zich op dit moment lichamelijk goed, maar weet dat dit elk moment anders kan zijn. "Nee, maar dat kan natuurlijk elk ogenblik wel gebeuren. Dat zag je ook bij mijn zusje: van het ene op het andere moment was het gewoon klaar."