Astrid (47): 'Zelfs na de scheiding blijft het in bed tussen ons magisch'

‘De relatie van Thijs en mij is altijd heftig geweest. Toen ik hem leerde kennen, ik was toen 23, was hij getrouwd. Het ging tegen al mijn principes in, maar ik was té verliefd. Hoewel het verder ging dan de seks alleen, vonkte het in bed op een manier zoals ik dat nog nooit eerder had meegemaakt. Dat was voor hem ook zo. We hebben het in die periode vaak uitgemaakt, omdat een toekomst voor ons onhaalbaar leek. Thijs was ook zakelijk aan zijn vrouw gebonden. Bovendien zaten ze samen in een ivf-traject. Hij wilde haar niet in de steek laten, ik studeerde nog en was er nog niet aan toe om me serieus te binden.

Afstand

Reden genoeg om telkens afscheid van elkaar te nemen. Omdat Thijs meer te verliezen had dan ik, hield ik me krampachtig aan de afspraak om afstand te houden. Hij was het, die mij iedere keer weer opzocht. Behalve dat ik hem zelf ook erg miste, vleide het mij toen al dat ik zo belangrijk voor hem was. Hij was tien jaar ouder en erg succesvol in zijn werk. Dat hij niet bestand was tegen mij, een studente die niets anders te bieden had dan zichzelf, gaf mij zelfvertrouwen.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Betrapt

Na anderhalf jaar ontdekte zijn vrouw wat er speelde en stond hij met een koffer voor mijn deur. Ik was net afgestudeerd en wilde zes maanden naar Australië. Maar ik kon hem toch niet laten stikken? Dus hij trok bij me in en we probeerden een “gewone” relatie. We hielden toch van elkaar? Ja, maar we merkten ook dat we de heftigheid die er altijd was geweest, nodig hadden om onze relatie te laten functioneren. We maakten veel ruzie om het vervolgens innig goed te maken. In bed, ja. Ik heb vaak gedacht: het lijkt wel alsof we het erom doen. Negatieve emoties opzoeken, zodat de positieve daarna weer kunnen stromen. En dat terwijl ik op zich geen ruziemaker ben, Thijs evenmin. Toch maakten we in elkaar niet alleen het beste, maar ook het slechtste los.

Mijn zus waarschuwde me toen al: laat die man. Als je een gezin sticht, dan is stabiliteit belangrijk. Dan gaat het niet meer om vuurwerk in bed – dat dooft toch uit, zo voorspelde ze – maar om maatjes zijn.

Natuurlijk luisterde ik niet, in de liefde zijn mensen zelden verstandig. Ik was ervan overtuigd dat onze gevoelens voor elkaar sterker zouden zijn dan onze botsingen.

Bekijk ook

Mariska (58): 'Zijn geloof staat tussen ons in' | Nouveau

Mariska (58) was jarenlang gelukkig met Jan. Maar terwijl zij hun gemeenschappelijke geloof juist is gaan relativeren, preekt hij tot haar afschuw steeds vaker hel en verdoemenis.

Vermoeidheid

Dat we toch meer dan twintig jaar samen zijn geweest, komt doordat we inderdaad veel van elkaar hielden. We raakten nog meer aan elkaar verbonden door de komst van onze kinderen. Tegelijk is het altijd moeizaam gebleven. Thijs is extravert, ik introvert. Hij wilde graag veel mensen om zich heen, van mij mag de wereld kleiner zijn. Voor hem is status belangrijk, een grote auto. Ik geef daar in wezen niets om. Dat ik een baan zocht in de maatschappelijke sector, omdat mijn passie daar nu eenmaal ligt, heeft Thijs nooit begrepen. Hij hield me altijd voor dat ik elders veel meer kon verdienen. Hoewel we elkaar vonden in de liefde voor onze kinderen, stonden we heel anders in de opvoeding. Onze jongste zoon heeft een stoornis in het autistisch spectrum, waardoor hij vaak angstig was. Thijs’ motto was: niet aan toegeven, gewoon dóen. Maar zo werkt dat niet bij een kleine jongen. Als onze kinderen sliepen, konden wij daar felle woordenwisselingen over hebben. Dat eindigde niet zelden in met deuren slaan of weglopen. Soms sliep Thijs in onze auto, op de oprit. Tot hij ’s ochtends weer naast me kroop.

De laatste jaren van onze relatie groeiden we uit elkaar. We waren moe van het strijden, leefden meer en meer ons eigen leven. De enige plek waar we elkaar nog vonden, was in bed. Tegen de voorspellingen van mijn zus in, is het op dat vlak altijd goed blijven gaan. Er is simpelweg iets magisch tussen ons. Maar zo’n drie jaar geleden begon ik in te zien dat het niet langer genoeg was. Vanwege een burn-out ging ik in therapie. Daar nam ik mijn leven onder de loep. En mijn relatie. Ik ontdekte hoe leeg die was. Want ook in deze moeilijke tijd wist Thijs me amper te steunen. Zijn commentaar zorgde enkel voor meer stress. Begrip voor het feit dat de verdrietige verhalen op mijn werk in combinatie met de zorg voor onze kinderen mij te veel waren geworden, had hij niet. “Je hoeft toch niet te werken?” zei hij alleen.

Het besluit

Ik realiseerde me hoe eenzaam ik was en dat ik zo niet verder wilde. Het was tijd om eindelijk volwassen te worden – een proces dat onderbroken was doordat ik al zo jong met Thijs was gaan samenwonen. Die reis naar Australië, waar ik vroeger van droomde, maakte ik alsnog, al was het dan voor zes weken in plaats van zes maanden. Aan de andere kant van de wereld merkte ik dat ik heel goed alleen kon zijn. Ik voelde me sterk, rustig. De enige kink in de kabel was het contact met Thijs, dat vaak op heibel uitliep. Toen ik terugvloog, wist ik het zeker: ik wilde scheiden.

Het duurde even totdat Thijs besefte dat ik serieus was. Dat ik me niet langer liet paaien na een ruzie, niet door lieve woorden, niet door rozen of een weekend weg. En dat zelfs een goede vrijpartij niets meer veranderde. We namen een mediator, die tegelijk relatietherapeut was, in de arm omdat we er zelf niet uit kwamen. Zij dwong ons om echt naar elkaar te luisteren. Het was verdrietig om daar te horen dat Thijs zich al heel lang net zo eenzaam voelde als ik. Toch leek het in eerste instantie onmogelijk om hem te laten inzien dat als het ons twintig jaar niet gelukt was om dezelfde taal te spreken, dat ook echt niet meer zou gaan gebeuren.

Maar op een gegeven moment begon het toch tot hem door te dringen. Hij stelde zich rustiger op. De mediator was daar blij om. Wat ze niet wist, was dat die rust ook kwam doordat Thijs regelmatig langskwam in het huis dat ik gehuurd had. Over een nieuwe start spraken we niet meer, hij kwam enkel om troost te zoeken in mijn armen. En ik liet het toe, omdat ik in de gaten kreeg dat ik Thijs daarbij hielp in zijn rouwproces. En mezelf. Na een vrijpartij huilden we in elkaars armen. Steeds vaker vertrok Thijs zonder nog moeilijk te doen. De scheidingspapieren werden opgesteld, hij was zelfs scheutig met alimentatie.

Op deze manier – met hulp van een mediator én troostsessies in elkaars armen – zijn Thijs en ik onze scheiding wonderwel goed doorgekomen. Wel zo prettig voor onze kinderen, die van tevoren bang waren dat wij nooit meer samen in een ruimte konden zijn. Zo ver is het dus niet gekomen. Sterker nog: het maatjesgevoel, dat in ons huwelijk altijd heeft ontbroken, is er nu wel.

De magie

Ik had verwacht dat onze vrijpartijen zouden stoppen als de scheiding rond was. Maar hoewel we nu officieel uit elkaar zijn en alles allang is verdeeld en geregeld, zoeken we elkaar nog op. Ook nu Thijs weer een vriendin heeft. Een halfjaar geleden is hij een vrouw tegengekomen met wie hij is gaan samenwonen. Ik had niet anders verwacht, Thijs is geen man om lang alleen te zijn. Zijn nieuwe vriendin past veel beter bij hem dan ik. Toch komt Thijs nog steeds af en toe bij mij langs. En níet alleen voor een kop koffie. Ik heb vaak genoeg gezegd dat hij dit niet meer moet doen, dat hij zich op zijn nieuwe liefde moet focussen. Maar hij kan het niet laten.

'Diep in mijn hart geniet ik er ook van dat ik nog altijd deze macht over hem heb'

En ik, ik laat hem elke keer weer toe. Omdat het vertrouwd is in zijn armen. Omdat ik nog altijd geniet van zijn lijf. De magie van ooit, die is er nog steeds. En als ik heel eerlijk ben, geniet ik er diep in mijn hart ook van dat ik nog altijd deze macht over hem heb. Kennelijk is er iets tussen ons wat niemand anders hem kan bieden. Maar als hij dan vertrokken is, voel ik me schuldig; tegenover mijn kinderen, die van niks weten, tegenover Thijs’ vriendin en tegenover mezelf. Want dit is niet iets om trots op te zijn. Ik wilde toch zo graag op eigen benen staan? Laat ik dat dan doen: met Thijs alleen maar in mijn leven als vader van mijn kinderen, niet meer in mijn bed. Maar net zoals vroeger, toen we een affaire hadden, blijft het bij goede voornemens...’

De naam in dit artikel is gefingeerd.