Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

Annemarie van der Sar: 'We steunen elkaar altijd, ook nu'

"Na elf jaar in de directie ben ik op", zegt Edwin van der Sar over zijn vertrek bij Ajax. Gelukkig heeft hij Annemarie, op wie hij altijd kan rekenen.

Edwin en Annemarie van der Sar

Edwin van der Sar (52) stopt als algemeen directeur bij Ajax.

De 130-voudig international, die in 2016 aantrad als de grootste baas van de Amsterdamse voetbalclub, ziet aan het eind van een dramatisch verlopen voetbalseizoen geen toekomst meer voor zichzelf als roerganger van Ajax en houdt de eer aan zichzelf.

DeFodi Images via Getty Images

De voormalig doelman maakt sinds november 2012 deel uit van het directieteam van Ajax. Sinds november 2016 is hij algemeen directeur. "Na bijna elf jaar in de directie ben ik op", zegt Van der Sar in een persbericht.

'Behoefte om afstand te nemen'

"We hebben hele mooie dingen meegemaakt, maar het is ook een ongelooflijk zware periode geweest. Ik ben de mensen die ik tijdens mijn tweede carrière bij Ajax heb ontmoet en met wie ik heb samengewerkt erg dankbaar voor wat we hebben bereikt en beleefd. Ik heb nu behoefte om afstand te nemen, tot rust te komen en om andere dingen te gaan doen."

Getty Images

Het is een besluit dat zijn vrouw Annemarie ongetwijfeld zal toejuichen: zij maakte van dichtbij mee hoe de kritiek (en het nare online gescheld) er bij hem inhakten. Nouveau liet hen in 2020  aan het woord in de rubriek Relatiegeheimen.

Yvette Kulkens

Daaruit bleek al dat ze elkaars steun en toeverlaat zijn. En zoals Edwin haar steunde toen ze in 2009 werd getroffen door een hersenbloeding, zo zal ze zijn rots zijn, nu hij Ajax achter zich laat en aan een nieuwe fase van zijn leven begint.

ANNEMARIE – DE LIEFDE VOOR EDWIN

‘Ed en ik zijn allebei opgegroeid in Voorhout, een dorp bij Noordwijk. Ik heb twee oudere broers en Ed zat in hun vrienden­groep. Ons huis, achter de groentewinkel van mijn vader, was altijd het verzamelpunt op weg naar het voetbalveld, het strand en later het café.

Ik zag die vrienden zo vaak dat ze ook een soort broers waren. Intussen deed ik mijn eigen ding; ik ging naar school en stond op zaterdag in de groentezaak met mijn broers. Toen ik achttien was, kwam Ed daar ineens boodschappen doen. Om mij, zoveel was wel duidelijk. Dat leidde tot hilarische momenten. Mijn broers stonden natuurlijk klaar met grapjes en intussen moest ik Ed zonder blikken of blozen helpen als klant. Door de stress vergat ik dan bijvoorbeeld af te rekenen. Het duurde niet lang of mijn broers verwezen hem direct door naar mijn kamer als hij voor de deur stond.

Yvette Kulkens

Ik viel voor de rust die Ed uitstraalde. Zelf ben ik drukker, dus dat houdt elkaar mooi in balans. Eds sportiviteit trok me ook aan; ik handbalde en tenniste graag en veel. Toen we na een jaar of vier gingen samenwonen, was Ed al begonnen bij Ajax. Daarvóór had ik nooit beseft dat hij prof kon worden en Ed misschien ook nauwelijks. Ineens stonden de kranten vol over hem en gebeurden er allerlei dingen waarvan ik dacht: wow! In die tijd heb ik mijn baan opgezegd. Het werd gewoon te lastig: ik doordeweeks continu weg en Ed in het weekend.

Goede leerschool

Onze oudste, Joe, was net een jaar toen Ed in 1999 bij Juventus ging keepen en we naar Italië verhuisden. De twee jaren daar waren pittig, een goede leerschool. Ed moest wennen aan een andere speelstijl en een andere voetbalcultuur en mijn leven stond ook op zijn kop. We kregen veel bezoek uit Nederland. Erg gezellig, maar aanvankelijk verzorgde ik drie maaltijden per dag en reed ik af en aan naar toeristische attracties. Niet te doen, dus ik moest grenzen leren stellen: “In de ijskast ligt eten en daar stopt de bus.”

Yvette Kulkens

Als je in het buitenland bent, besef je ook pas goed wat je achterlaat. We konden niet zomaar even een bakkie doen bij ouders of vrienden. Het scheelde dat we een goede basis hadden, want één ding was duidelijk: als we het wilden redden, moesten we er echt voor elkaar zijn.’

EDWIN – DE LIEFDE VOOR ANNEMARIE

‘Annemarie was voor mij het kleine zusje van mijn vriend Ab. In het begin mocht ze nog niet mee als we uitgingen. Een jaar of twee later was dat anders en zo raakten we vaker aan de praat. Ik vond haar lekker vrolijk, actief en spontaan. En ook nog eens een mooie meid, natuurlijk. Een andere vriend van mij had een oogje op haar vriendin Marijke en op een gegeven moment zijn we met z’n vieren naar een Nieuwjaarsfeest gegaan, in plaats van met de hele vriendengroep. Op dat feest hebben we voor het eerst gezoend.

In 1995 kochten we ons eerste huis, in Voorhout. Amsterdam leek ons een iets te grote stap. We zijn nog steeds gehecht aan onze geboortegrond. Vlak bij zee en een halfuurtje van Amsterdam; het beste van twee werelden. En een ideale uitvalsbasis van ons inter­nationale bestaan.

Yvette Kulkens

Turijn was de eerste stap in die richting. Goed voor onze ontwik­keling, maar niet alleen maar leuk. Bij Ajax werd ik op handen gedragen en ineens was ik een aankoop en moest ik presteren. In de voetbalwereld hoort dat erbij, maar door de andere cultuur en de enorme druk bleef ik onder mijn oude niveau steken. Intussen had Annemarie de zorg voor Joe en was ze al snel zwanger van onze dochter Lynn. Als je daar een vreemde taal en een vreemde omgeving bij optelt, is je bordje behoorlijk vol.

Annemarie kan zich gemakkelijker uiten, maar ik hield me groot voor de familie. En aanvankelijk misschien ook voor haar. Praten over negatieve zaken, daar heb ik meestal wat meer moeite mee. Ik ben liever de grote, sterke man op wie zij kan bouwen. Maar uiteindelijk is het toch fijn als je ook die andere dingen kunt delen.’

Jullie hebben je dus eigenlijk in het buitenland ontwikkeld tot een sterk team. Hoe ging dat?

ANNEMARIE: ‘Ik denk dat we in de eerste plaats onszelf hebben ontwikkeld. Ed moest zich handhaven in een onbekende omgeving en ik besefte dat ik mijn eigen leven een slinger moest geven.’

EDWIN: ‘Dan heb je het over integreren, vriendinnen maken. Naast de zorg voor eerst een en later twee kleine kinderen. Daar heb jij je heel goed doorheen geslagen.’

ANNEMARIE: ‘In Turijn heb ik geleerd dat je ook je eigen geluk bepaalt. Als je binnen blijft, wordt je wereld kleiner. Dus ik ging erop uit, naar taalcursus en op stap met de kinderen. Al hebben we elkaar uiteraard ook gesteund en gestimuleerd.’

EDWIN: ‘Ik was veel weg voor wedstrijden, ging op trainingskamp. Maar op een gewone trainingsdag kwam ik altijd rond half drie thuis. Dan kon ik bij de baby zijn en Joe naar de crèche brengen.’

ANNEMARIE: ‘Het gevoel dat ik er niet alleen voor stond, dat was fijn. Jij gaat altijd honderd procent voor je werk, maar je bent ook een familieman. En buiten de deur was je gelukkig geen wildebras, zal ik maar zeggen. Terwijl daar gelegenheid genoeg voor was.’

EDWIN: ‘Het vertrouwen, de liefde, dat was er allemaal al toen we voor elkaar kozen. Maar als je samen zo’n avontuur aangaat, weet je pas echt wat je aan elkaar hebt.’

ANNEMARIE: ‘Toen het bij Juventus minder ging, hebben we de koppen bij elkaar gestoken: als dit het niet is, wat dan wel? Uiteindelijk heb je een contract bij Fulham getekend en zijn we naar Londen verhuisd.’

EDWIN: ‘Ajax en Juventus zijn topclubs, Fulham was dat niet.’

ANNEMARIE: ‘Maar het team voelde goed, de speelstijl sprak je aan en het was wél Premier League. Je ging daar weer beter presteren.’

Intussen zaten jullie weer in een ander land. Hoe voelde dat?

EDWIN: ‘De overgang naar de stad hadden we in Turijn al gemaakt, maar Londen was kosmopolitischer. Dat had ook leuke kanten. We gingen met de kinderen naar restaurants, musea… Engels spraken we allebei al, dus dat scheelde.’

ANNEMARIE: ‘Ik vind sowieso: je moet flexibel zijn. Toen jij na vier jaar opklom naar Manchester United en we opnieuw verhuisden, zeiden mensen: “Je zult Londen wel missen!” Maar het is de kunst om niet zo te denken en iets te doen met wat je wél hebt.’

EDWIN, VOL BEWONDERING: ‘Jij hebt in de loop der jaren drie vriendinnenkringen opgebouwd.’

ANNEMARIE: ‘Buiten het voetbal, hè. Die banden bestaan nog steeds.’

Annemarie, jij had het eerder al over de balans tussen Edwin en jou: de een rustig, de ander wat drukker. Zijn er meer vlakken waarop jullie verschillen?

ANNEMARIE: ‘Onze kinderen zijn nu volwassen, maar ik denk dat ik de strengste opvoeder was. Ik stond er ook vaak alleen voor, dus dan is het handig als iedereen een beetje in het gareel loopt.’

EDWIN: ‘Normen en waarden vinden we allebei belangrijk, maar je zei vaak tegen mij: “Als jij thuis bent, doe je liever leuke dingen met de kinderen.” Dat klopte ook wel. Terwijl ik voor mezelf wel altijd streng ben geweest: niet naar feestjes, geen alcohol, op tijd naar bed…’

ANNEMARIE: ‘Jij bent een keiharde werker die recht op zijn doel afgaat. Niet dat ik géén doorzetter ben, maar vergeleken met jou ben ik toch meer een fladderende vlinder. Soms corrigeer je me daar ook in. Niet altijd leuk, maar wel goed.’

EDWIN: ‘Dan gaat het vooral om punctualiteit. Ik weet altijd precies wanneer ik waar moet zijn en dan ben ik er ook. Terwijl jij roept: “O, is het al twaalf uur? Ik wist niet dat we al weg moesten!”’

ANNEMARIE: ‘Klopt, al ben ik vanzelf alerter als je niet in de buurt bent. Jij moet wel punctueel zijn, want in je huidige baan ben je drukker dan ooit.’

EDWIN, ONVERSTOORBAAR: ‘Ik heb mijn hele carrière op tijd moeten zijn. Als keeper bij Ajax al. Was je te laat binnen, dan kreeg je een boete. Te laat in de bus, ook een boete. En ga zo maar door.’ Plagerige blik: ‘Jij krijgt in elk geval géén boetes. We hebben niet alles van Louis van Gaal overgenomen!’

ANNEMARIE, INEENS ERNSTIG: ‘Jij kunt dat ook aan, een heleboel afspraken. Ik niet. Een paar op een dag vind ik genoeg.’

Je hebt het nu over de gevolgen van de hersenbloeding die jou in 2009 trof?

ANNEMARIE: ‘Inderdaad. Snel schakelen lukt minder goed dan vroeger en van veel prikkels word ik eerder moe. Maar daar is prima mee te leven, hoor. Ik tel mijn zegeningen.’

EDWIN: ‘Als ik nog denk aan de eerste weken in het ziekenhuis… Je kon je benen niet optillen en toen de arts je vroeg hoe je zoon heette, kreeg je er geen woord uit. Terwijl ik zag dat je het wel wist.’

ANNEMARIE: ‘Ik zat gevangen in mijn eigen lichaam.’

EDWIN: ‘Het was een heftige tijd. Ook tijdens de revalidatie dacht ik steeds: wat houd je over? Wordt het straks zestig, zeventig, misschien tachtig procent van je oude niveau?’

ANNEMARIE: ‘In ons gloednieuwe huis in Noordwijk hing een spreuk van Winston Churchill aan de muur: Never give up. Volgens mij waren dat de eerste woorden die ik gemompeld heb. Nu zit ik op zo’n negentig procent. Ook puur geluk, natuurlijk.’

EDWIN: ‘Ik ben in Nederland gebleven tot jij uit het ziekenhuis kwam. Alex Ferguson, de directeur van Manchester United, zei tegen me: “Neem zoveel tijd als je nodig hebt. Familie is het belangrijkste wat er is.”’

ANNEMARIE: ‘Helemaal waar. We hebben zoveel hulp gekregen tijdens mijn revalidatie. Mijn vader kwam bij me wonen en jouw ouders gingen mee naar Engeland om voor de kinderen te zorgen. En jij pendelde elke week op en neer. Die hele periode wist ik gewoon dat je alles voor me deed wat binnen je mogelijkheden lag, want zo ben je. In alle onzekerheid gaf dat me rust.’

Wat hebben jullie van elkaar geleerd?

ANNEMARIE: ‘Edwin heeft me geleerd om focus te houden. En wat voorzichtiger te zijn, want van nature ben ik een enorme flapuit.’

EDWIN: ‘Als voetballer zit je in een koker, maar Annemarie heeft me geleerd meer oog te hebben voor anderen. Zeker ook voor mensen die het minder getroffen hebben.’

Kunnen jullie elkaar vergelijken met een plek, een muziekstuk en een gerecht?

ANNEMARIE OVER EDWIN

PLEK ‘De Rocky Mountains, een en al sportieve uitdaging. Edwin kiest nooit de gemakkelijkste weg.’

MUZIEKSTUK ‘Beautiful Day van U2, het slotlied op onze bruiloft. Als het even tegenzit, neemt Edwin mij of ik hem mee naar een betere plek. Kijken naar wat je wél kunt, dat hoort bij ons.’

GERECHT: ‘Spaghetti met truffel en Parmezaan. Het is smaakvol, heeft lengte en staat voor ons buitenlandse avontuur, dat in Italië begon.’

EDWIN OVER ANNEMARIE

PLEK ‘Zee en strand. Daar zijn we bij wijze van spreken opgegroeid en komen we allebei nog steeds tot ons recht.’

MUZIEKSTUK ‘I Wanna Dance With Somebody van Whitney Houston. Annemarie danst graag en ik heb als voetballer twee houten heupen, maar voor haar doe ik mijn best. Dus die “somebody”, dat ben ik hopelijk.’

GERECHT ‘Een visgerecht. Haar sterrenbeeld is Vissen, ze is beweeg­lijk, levendig, zoekt altijd de verbinding en voelt zich daardoor overal als een vis in het water.’

Inleiding: Ella Vermeulen, interview: Monique van der Sande, foto's: Yvette Kulkens en Getty Images  

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in

Personality
  • Yvette Kulkens