Angela de Jong over jeugd: 'In dat bekrompen dorp was de televisie mijn venster op de wereld'

Ze wordt wel ‘de schrik van Hilversum’ genoemd, maar daar trekt ze zich weinig van aan. Eén ding is zeker: haar columns in het AD worden erg goed gelezen. Angela de Jong is uitgegroeid tot een fenomeen. Niet alleen schrijft ze al zeven jaar vijf keer per week met veel succes haar columns, ze duikt ook voortdurend op aan talkshowtafels.

Afwegingen maken

’s Nachts, in de taxi terug naar huis, kijkt ze dan de programma’s die ze heeft gemist. ‘Ik wil gewoon alles gezien hebben,’ zegt ze wanneer ze heeft plaatsgenomen in een restaurant in Bergschenhoek, haar trademark kingsize oorbellen zwiepend langs haar nek. Thuis wilde ze niet afspreken, want ‘daar lopen drie pubers in en uit die geen zin hebben om in een verhaal te belanden.’

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

‘Ik vind niets zo vervelend als er achteraf achter komen dat ik het televisiefragment van de avond heb gemist. Ik vind ook echt dat ik alles gezien moet hebben om een afgewogen beslissing te maken over wat het moet worden. Dat heeft er natuurlijk mee te maken dat ik enorm calvinistisch ben. Ik kan de kantjes er slecht van aflopen. Bij het maken van mijn afwegingen denk ik altijd aan mijn moeder. Stel dat die mij zou bellen en zou vragen: ‘Wat moet ik terugkijken?’ Dan is dat waar ik mijn column over schrijf.’

Bekijk ook

Angela de Jong deelt ervaringen achter de schermen: 'Heb zelf ook tegen mensen staan schreeuwen op de redactie' | Nouveau

Televisiecolumnist Angela de Jong neemt geen blad voor de mond, maar toch heeft ze de nodige ellende meegemaakt tijdens haar carrière. 'Als ik iets zei, keek de chef eerst naar mijn mannelijke collega, en als die knikte, dan geloofde hij het.'

Iedereen die ik over jou gesproken heb begint over jouw arbeidsethos. Hoe ver gaat dat? ‘Neem gisteren. Om half acht ging de wekker. Om half negen zat ik in de auto naar Het mediaforum op Radio 1, kwart voor twaalf was ik thuis, mijn column tikken, daarna een interview met de Humo lezen en goedkeuren, vervolgens een quote aanleveren voor een rubriek in Nieuwe Revu, de krant belde met van alles en nog wat en ’s avonds naar Bar Laat. Ik lag er om twee uur in en vanochtend ging om acht uur weer de wekker. Weer een column tikken, nu het interview met jou, daarna te gast in een radioprogramma en vanavond misschien nog Renze. Soms is het drie uur voor ik alle programma’s heb gezien waarvan ik vind dat ik ze moet zien. Gelukkig kan ik met weinig slaap toe. Ik ga heel goed op een dieet van cortisol en adrenaline. Ik weet ook niet beter. Mijn ene opa was boer, mijn andere kruidenier. Die waren allebei van vroeg tot laat aan het werk. Hun mentaliteit was: pas naar bed als het werk af is. Dat heb ik ook.’

Ingerold

Je hoeft toch niet overal op in te gaan? ‘Ooit vroeg de toenmalige hoofdredacteur van het AD me of ik het gezicht van de krant wilde worden. Dat betekende dat ik zou gaan aanschuiven in talkshows. Ik heb beloofd dat te gaan doen en dat doe ik dan dus ook. Maar ik werk ook veel vanuit huis, het is niet zo dat ik de hele dag weg ben. Tussendoor zie ik mijn gezin ook nog wel betrekkelijk vaak. Tja, ik ben hier nu eenmaal ingerold en met mijn karakter kan ik niet zo makkelijk nee zeggen. Alhoewel dat wel beter zou zijn, af en toe.’

'Als ik op zondag in de Ikea loop, is er nog steeds een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: dat mag niet hè?'

Heeft het er misschien ook mee te maken dat je je, als dochter van een vrachtwagenchauffeur uit Ouderkerk aan den IJssel, wil bewijzen? ‘Mijn ouders hebben mij opgevoed met de gedachte dat ik alles kon worden wat ik wilde. Dat gevoel heb ik altijd gehad. Het was totaal niet gewoon dat je doorleerde in onze familie en in het dorp, maar mijn ouders hebben daar altijd op gehamerd. Ik ben opgegroeid in een streng christelijk milieu, maar ik heb niet geleden onder het geloof van mijn ouders. Al heb ik er wel een afkeer aan overgehouden van al het gedreig met hel en verdoemenis van de predikanten en van de hypocrisie die ik in dat dorp zag. En als ik op zondag in de Ikea loop, is er nog steeds een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: dat mag niet hè? Dat schuldgevoel zit er ingeramd.’

Je mocht niet veel televisie kijken. ‘Dat viel mee hoor. Alleen op zondag niet. Maar als ik op zondagavond met mijn moeder naar de kerk ging, keek mijn vader weleens stiekem voetbal. Ik kon er als kind slecht tegen dat er voor volwassenen andere regels golden dan voor kinderen. Dus rende ik bij thuiskomst naar de televisie, voelde eraan en riep: ‘Hij is nog warm, mama, hij heeft gekeken!’ Ik ben van jongs af aan gefascineerd geweest door die televisie. Het was een oranje draagbaar toestel waar een pollepel op zat in plaats van een antenne, want die had ik er als baby afgebroken. Ik vond alles leuk, van Avro service salon tot de dramaseries van de Tros. Medisch Centrum West! Al die intriges in het ziekenhuis, dat raakte me. Het was een heel andere wereld dan die ik kende en die kwam toch maar zomaar de huiskamer binnen. In dat bekrompen dorp was de televisie mijn venster op de wereld.’

Dit artikel is afkomstig uit een interview met Angela de Jong. Het hele interview met de columniste lees je vanaf donderdag in de nieuwste Nouveau.