Angela de Jong deelt ervaringen achter de schermen: 'Heb zelf ook tegen mensen staan schreeuwen op de redactie'

Angela mag dan bekend staan om haar ongezouten mening, ze is ook niet bang om haar mening bij te stellen. Dat blijkt wel als we haar spreken over hoe ze kijkt naar gevoelige kwesties in het medialandschap. 'Toen #metoo begon, ergerde ik me eraan dat vrouwen als weerloze schapen werden neergezet. Ik dacht: heb je geen gevoel voor eigenwaarde? Sta op en loop weg! Tot ik begreep dat je daarmee het slachtoffer tot schuldige maakt.'

Als ze terugblikt op haar eigen carrière, beseft ze dat ze zelf ook de nodige vervelende momenten heeft meegemaakt. 'Ik heb mijn eigen portie ellende als vrouw ook wel gehad. In mijn studententijd had ik een baantje waar treiteren en kleineren aan de orde van de dag waren. En als vrouw in de journalistiek heb ik vaak meegemaakt dat als ik iets zei, de chef eerst naar mijn mannelijke collega keek en als die knikte, dan geloofde hij het. Dat zijn dingen die je meeneemt.'

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Bekijk ook

Angela de Jong over jeugd: 'In dat bekrompen dorp was de televisie mijn venster op de wereld' | Nouveau

Met haar ongezouten meningen maakt televisiecolumnist Angela de Jong (49) zich beslist niet bij iedereen in televisieland geliefd. Maar vriend en vijand zijn het erover eens dat haar arbeidsethos indrukwekkend is. ‘Ik wil gewoon alles gezien hebben.’

Voor jezelf opkomen

Angela is altijd vastberaden geweest wat betreft haar carrière, maar begrijpt dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is. 'Ik heb altijd gedacht: dit is mijn droom, dus oog op de bal en doorgaan. Alleen, dat is niet iedereen gegeven. Ik vind televisie een fantastisch medium, maar als je erachter komt hoe lelijk de achterkant van die wereld is en wat dat medium met mensen doet, dat ze denken dat ze belangrijker zijn dan de rest, dan moet je je mond opentrekken.'

'Ik vind wel: alles ik opschrijf, moet ik ook durven zeggen als ik iemand tegenkom'

Ze kent dan ook geen genade voor mannen zoals Matthijs van Nieuwkerk of Ali B. 'Ik kom nog steeds mensen tegen die met Matthijs van Nieuwkerk hebben gewerkt en als die naam valt, zie je iets veranderen in hun ogen. Sommigen gaan letterlijk trillen. Tegen alle mensen die vinden dat hij weer terug moet op het scherm zeg ik: praat eens met mensen die voor het leven door hem zijn beschadigd. Dan piep je wel anders. Ik heb zelf ook tegen mensen staan schreeuwen op de redactie, maar ik ben ze nooit naar de keel gevlogen en ik heb nooit gezegd: 'Wat is jouw niveau, mavo 2?' En het werd daarna altijd uitgepraat. Ik ben helemaal niet van de softe aanpak, maar ik vind wel dat je normaal kunt doen.' Dat ze met haar aanpak niet altijd vrienden maakt, kan haar eigenlijk niet veel schelen. 'Ik vind wel: alles wat ik opschrijf moet ik ook durven zeggen als ik iemand tegenkom.'

'Ik heb minstens één keer per week een moment waarop ik zeker weet dat ik er echt niets van kan'

Maar bijzonder genoeg heeft de felle Angela ook een onzekere kant. 'Daarom kijk ik ook alle programma’s, terwijl ik het mezelf veel makkelijker zou kunnen maken. Ik heb minstens een keer per week een moment waarop ik zeker weet dat ik er echt niets van kan. Ik ben altijd bang dat ik het gevoel verlies of dat ene moment mis. Tegelijkertijd ben ik er ook van overtuigd dat ik iets kan wat maar weinig andere mensen kunnen. En dat ik verrekte goed ben in mijn werk.'

Ogen op de televisie gericht

Angela zit altijd midden in de woonkamer televisie te kijken, wat een zeer bewuste keuze is. Want zoals dat gaat in het gezinsleven, moet vaak van alles gebeuren: een tafel die afgeruimd moet worden, een kind dat hulp nodig heeft met huiswerk, of een kind dat van voetbal terugkomt en zijn verhaal kwijt moet. 'Soms vinden mijn kinderen het lastig, bijvoorbeeld als ik zeg: 'Hou even je mond, ik wil dit horen.' Maar we hebben tegenwoordig gelukkig een fijne televisiekamer waar de rest van het gezin gaat zitten als ze voetbal willen kijken. Ja, ik zit nu eenmaal op die bank en kijk televisie. Ze weten niet beter. Mijn kinderen beschouwen het trouwens niet als werk. 'Zit je weer televisie te kijken?' zegt mijn zoon dan.'

Volgend jaar mag Angela vijftig kaarsjes uitblazen. 'Ik vind het bizar', zegt ze over de naderende mijlpaal. 'Ik verbeeld me niet dat ik een meisje ben, maar ergens in mijn hoofd is het stil blijven staan op tweeëndertig. Rimpels kunnen me weinig schelen. Ik ga niet aan de botox, daar ben ik veel te schijterig voor. Ik hoop dat ik zo word als Sonja Barend. Die vind ik prachtig oud geworden.'

Toekomst

Toch denkt Angela dat met deze naderde nieuwe leeftijd er na verloop van tijd wellicht een verschuiving kan gaan plaatsvinden in haar werk. 'Ik vind wel dat ik zo langzamerhand te oud word om nog over Gordon te schrijven. Of over André Hazes', licht ze toe. Welke hoek we dan aan moeten denken? 'De politiek lijkt me wel een intrigerende arena. Er zijn veel overeenkomsten met de televisiewereld. Ook in de politiek bepaalt imago alles en is de voorkant totaal anders dan de achterkant. En ik ben dan wel weer zo arrogant om te denken dat ik op dezelfde manier over politiek zou kunnen schrijven als over televisie. Maar ja, dan vind ik ook dat ik daar altijd moet zijn, op dat Binnenhof. Dus dat wil ik pas over zeven jaar, als mijn jongste dochter achttien is. Tegelijkertijd kan ik me niet voorstellen dat ik televisie ooit loslaat, want het is wel mijn grote liefde.'

Dit artikel is afkomstig uit een groot interview met Angela de Jong. Het hele interview met de columniste lees je vanaf donderdag in de nieuwste Nouveau.