Sylvia blogt: "Waarom zou je in vredesnaam een portret van jezelf laten maken?"

De tweede vond ik een stuk minder, maar ja, dat zeg ik dan niet. Het is meestal beter om dan toch eerst even het eindresultaat af te wachten dus dat besloot ik maar te doen. Afgelopen dinsdag was het dan zover. Lief en ik gingen langs bij Mylene voor ‘de onthulling’ en ik was daar best nerveus voor.En natuurlijk klets je dan eerst even bij, drink je wat, en net tegen de tijd dat ik eigenlijk alweer vergeten was waar we ook alweer voor kwamen, zag ik in de hoek van de kamer een schilderij staan. Afgedekt met een turquoise handdoek. Die kleur, dat was natuurlijk geen toeval, dus ineens realiseerde ik me: ‘O jee, daaronder sta ik! Heel groot! Veel groter dan mijn hoofd in het echt is, namelijk 90x90cm! Hellup!’

Mylene begon te lachen toen ze mijn blik zag en gelukkig rekte ze het toen ook niet langer, maar ik moest me nog wel even omdraaien. En mijn eerste ontmoeting met mijn eigen hoofd op doek? Dat heeft ze gefilmd.Het viel me dus niet tegen, ook al moest ik er heus wel even aan wennen. Ik vond het gewoon raar. Mylene vertelde me hoe zij naar mij kijkt. Mijn mond altijd klaar om te lachen, een zachte blik en ‘open’. Bij mij roept dat meestal een wat ironische reactie op, want ik heb meer dan eens gehoord dat mijn blik mensen bang kan maken en dat ik veel te direct en te bot ben en dan staat mijn mond echt niet in de lach-stand. Maar hoe fijn om te horen dat anderen mij niet zo ervaren, dat er ook mensen zijn die me gewoon een lief leuk mens vinden. En dat ik dat nu dus gewoon neertik…Ik wilde zelf persé geen portret waar ik breeduit op lach. Daar hebben we al zoveel foto’s van en dat kan elk snapshot zijn. Ik wilde hier rustiger opstaan, met de kracht die ik beetje bij beetje opbouw, het zelfvertrouwen dat beetje bij beetje groeit. En voor mijn gevoel is dat goed gelukt. Enige kanttekening: De foto doet het portret geen recht want in het echt, is het veel mooier.Na een paar minuten, en van iets verder weg, ging ik het schilderij steeds meer waarderen, mooier vinden. Ik heb daar na de fotoshoot een trucje voor geleerd. Die foto’s vond ik namelijk ook allemaal niks. Lief vond er wel 20 mooi. En toen besloot ik eens te kijken alsof ik naar iemand anders kijk, naar een vriendin. Het resultaat? Een veel positievere blik.En ook al blijf ik een portret van jezelf eigenlijk meer iets voor wereldberoemde sterren vinden, en zou ik er zelf nooit opgekomen zijn, ik ben er nu wél heel blij mee. Eigenlijk kan ik het je alleen maar aanraden, want dan zie je jezelf eens écht door de ogen van een ander.

De enige vraag die we nu nog hebben, is of ik in het kantoor van Lief kom te hangen of in onze bieb boven de open haard. Vooralsnog opteer ik voor het eerste want anders zie ik mezelf wel heel vaak heel pontificaal ;) 

Maak er een fijn weekend van mensen, kijk weer eens écht naar iemand waar je van houdt en benoem de details die je mooi vindt aan hem of haar.