En dan krijgt Bettina slecht nieuws: 'Kálkspatjes? In mijn borst?!'

In Nederland krijgt elke vrouw vanaf 50 jaar een uitnodiging om deel te nemen aan het bevolkingsonderzoek borstkanker. Elke twee jaar word je dan middels een mammografie gecontroleerd. Leuk? Nee. Nuttig? Ja, zo ontdekte ik.

Kan het beter? Ook! Het begint al met de uitnodiging, waar alvast een dag en een tijd is ingevuld zonder overleg. Hoe groot is de kans tegenwoordig dat het uitgerekend dán goed uitkomt in je agenda? Wordt er nog steeds van uitgegaan dat ‘de vrouwtjes’ de hele dag thuis een beetje poetsen en uit het raam staren? Oplossing: stuur een vriendelijke uitnodiging en laat telefonisch of digitaal een afspraak maken.

Over de mammografie zelf hoeven we het zeker niet meer te hebben, hè? Dat er nog steeds borsten worden geplet tussen twee platen plexiglas kán toch bijna niet de enige methode zijn om borstkanker te ontdekken? Nee, dat klopt, er zijn alternatieven, alleen worden deze nog niet overal toegepast. Hup, daarmee!

Mijn moeder moest vroeger naar ‘de borstenbus’ voor controle en daar schortte het nogal aan de privacy. Gelukkig is in mijn woonplaats een gewone praktijk waar je ook ’s avonds terecht kunt, en daar wordt efficiënt en vriendelijk gewerkt. Je bent er zo klaar. En dan is het afwachten. Hoor je niks, dan is het goed. Maar toen na een paar dagen mijn telefoon ging en ik het nummer van mijn huisarts zag verschijnen, wist ik dat het mis was.

Er waren ‘onregelmatigheden’ aangetroffen en ik diende me met fikse spoed te melden in het lokale ziekenhuis, waar ik in een enorme achtbaan aan testen terechtkwam. Die eindigde in een diagnose: ‘kalkspatjes’ in mijn linkerborst. Kálkspatjes? In mijn borst?! Klinkt weinig indrukwekkend, toch? Vond ik ook. En 80% daarvan is goedaardig, maar bij mij helaas niet, bleek na nóg meer onderzoek.

Dus: húp, de medische molen in. Als ik een kwartje had gekregen voor elke keer dat iemand tegen me zei: ‘dat doen we nou eenmaal altijd zo’ of ‘dat is het protocol’, dan had ik toch zeker een ijsje of twaalf kunnen eten. Het werd een operatie en een plastische ingreep ineen (ook niet vanzelfsprekend, ze laten je rustig met twee oneven borsten de deur uitlopen als je niet zelf ingrijpt) en nu ben ik een fiks litteken én drie jaar verder. In augustus ‘mag’ ik weer voor mijn jaarlijkse mammografie. Ik ga, ondanks alle onaangename behandelingen. Jij ook?

Je las een column van Libelle. Libelle.nl is dé website voor alles wat vrouwen willen weten, van persoonlijke verhalen tot handige lifehacks. Van entertainment tot koninklijk nieuws.