Waarom ik niet geloof dat het leven na je 50e ineens uit glitters en unicorns bestaat

Over acht maanden is het zover: dan word ik 50. IJs en wederdienende natuurlijk, maar laten we er voor het gemak even van uitgaan dat ik het haal. Ik ben dus al (ruim) over de helft. En nee, dat is niet negatief, of pessimistisch, dat is domweg feitelijk. In mijn familie ken ik niemand die ook maar in de buurt van de 100 is gekomen.

‘And just like that ...ben je 50’

Maar, ik loop dus al even mee, en durf hardop te zeggen dat ik het leven wel zo’n beetje heb leren kennen. In al haar facetten, mooi en lelijk, licht en donker. Tijdens dat bijna 50-jarige bestaan, wind ik me al heel lang op over een paar dingen. Bijvoorbeeld over dierenmishandeling, racisme, en mensen die menen dat abortus verboden moet worden. Maar ook over de ongebreidelde en gevaarlijke wildgroei aan coaches. Ik denk ook dat het goed is dat je je druk maakt over dingen, zolang het maar dingen zijn die ertoe doen. Want niet alles is het waard om je druk over te maken.

Eén van mijn meest gebezigde uitdrukkingen is niet voor niks ‘Alles wat je aandacht geeft groeit. Positief én negatief’. Maar al die theoretische wijsheid voorkomt niet dat ik er zelf ook nog regelmatig met twee voeten intrap. Zoals over de talloze gesproken en geschreven interviews over hoe fantastisch & fabulous je leven is zodra je 50+ bent. Want hoezo is het dan zo geweldig? Ik snap én geloof er niet zo veel van.

‘Je doet alleen nog dingen die je leuk vindt’

Really? Call me stupid, maar volgens mij moeten heel veel vrouwen van 50 nog een jaartje of 18 werken, zin of geen zin. Daarnaast heb je te maken met schoondochters en schoonzonen die je misschien wel niet uit kunt staan en waar je toch aardig tegen bent, want je wilt je eigen bloedje niet van je vervreemden.

‘Zo vrij als een vogel’

Serieus? Iets met mantelzorg... Juist wij, vrouwen van (rond) de 50, worden hier keihard mee geconfronteerd. En dat wordt niet minder, dat wordt alleen maar meer. En nee, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn.

‘Je bent blij met je lijf’

Ja hoor, túúrlijk. Daarom sporten we ons een slag in de rondte, eten we konijnenvoer terwijl we pizza willen, drinken we water terwijl we denken aan die fles wijn in de koelkast, en, to top it off: heeft de afslankmaffia nog steeds een omzet van miljarden per jaar. En dat is allemaal prima, als je dat doet omdat je het zelf wilt, maar als je het doet omdat je partner/zus/moeder/kinderen opmerkingen maken? Mwah, not so much. Als daarentegen je arts er iets van zegt, zou ik wél even mijn oren spitsen. O, gratis tip van de dag: die toverpillen van internet? Die maken echt alleen je bankrekening slank. Je lijf wordt er minder blij van.

‘Je maakt je niet meer druk om wat anderen van je vinden’

Was het maar zo’n feest. Wat de buren van me denken interesseert me inderdaad bar weinig, maar er zijn ook heus mensen wiens mening er wél toe doet, en daar kan ik me dientengevolge ook best heel druk over maken.

‘We omarmen onze rimpels, kalkoennek en ingevallen gezicht’

Há! Mag ik even lachen? Beautyklinieken schieten als paddenstoelen uit de grond en floreren als nooit tevoren. Vijf jaar geleden ben ik over mijn zenuwen en het anti-standpunt van Lief heengestapt en kreeg ik voor het eerst botox in mijn gezicht. Krijg alleen maar complimenten dat ik er goed uitzie in plaats van ‘Wat kijk je chagrijnig, is er iets?’

‘Comfort en duffe dingen gaan vóór fashion’

Nu moet ik toegeven dat ik met dank aan Covid ondertussen een aardige collectie sneakers in de kast heb staan, maar no way dat je mij met crocs zult zien, net zo min als dat ik een legging ga kopen of mijn haar in een ‘kort pittig kapsel’ laat knippen.

‘Ik ben net zo lekker mal en hip als mijn dochter/nichtje/petekind’

Ugh. Waaróm? Misschien gewoon liever niet doen? Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik sowieso niet begrijp waarom je € 230 uit zou geven voor een jeans met gaten erin maar: JE.BENT.GEEN.20.MEER (!)



En nu komen natuurlijk alle überfeministes uit hun huisje die zeggen dat ze zelf wel bepalen wat ze dragen en wie ik wel niet denk dat ik ben. Dames: jullie hebben helemaal gelijk. Maar vraag je dan ook niet (hardop) af waarom anderen ietwat besmuikt lachend naar je kijken.

Durf ik überhaupt nog te beginnen over de menopauze? Nee, vandaag even niet. Een andere keer ?

#DoesLief

Dit allemaal gezegd hebbende, lijkt het me vrij evident dat het leven na je 50e helemaal niet alleen maar vrijheid blijheid is. Hopelijk wel meer ervan, liefst van allebei, maar het is geen vanzelfsprekendheid dus laten we stoppen met doen alsof.

Toon in plaats daarvan wat meer begrip voor je zus, collega, buurvrouw die minder lichtvoetig door het leven danst. Want soms is het leven wél zwaar, en dat ‘soms’ kan best een poosje duren, en hoe fijn is het dan als er een andere vrouw is die een arm om je heen slaat en écht naar je luistert.

Want één ding geloof ik dan weer wel: vrouwen die er voor elkaar zijn, dáár maken we de wereld mooier mee.