Juliette's laatste blog: 'Wat ik van tevoren niet had ingeschat, was dat je echt álles kwijt bent'
Natuurlijk ben ik na die laatste behandeling in oktober 2015 gaan vieren dat ik klaar was met het hele medische traject. Ik was blij, opgelucht en dankbaar dat mijn lichaam het allemaal had kunnen doorstaan en dat ik er nog mocht zijn. Maar het was ook een raar idee om niet langer meer dagelijks naar het ziekenhuis toe te hoeven. Dat voelde toch een beetje alsof mijn 'lifeline' was doorgesneden. Ik moest weer leren om op mijn lichaam te gaan vertrouwen. En dat vertrouwen was nogal beschaamd, dus dat kost tijd.
Ook geestelijk heb je wat te verduren. Ik realiseerde me in wat voor ontzettende rollercoaster ik had gezeten. Ik moest verwerken wat me allemaal overkomen was. Dat ging niet van vandaag op morgen. Terugblikkend kan ik zeggen dat het me een heel jaar gekost heeft om alles wat is gebeurd een plekje te kunnen geven.
Wat me hierbij zeker heeft geholpen, zijn de behandelingen bij een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in psycho-somatische klachten. Eén ding is zeker, voor mij is er een leven vóór de diagnose en een leven na de behandeling.
Lees ook: 'Mijn enige zorg was of ik tijdens de operatie wel écht onder narcose zou zijn'
Ik was me er zo van bewust dat ik leefde, al mijn zintuigen stonden op scherp. Mijn ogen zogen de kleuren van de natuur en alles om me heen op. Het voelde alsof ik een tweede kans had gekregen en heel bewust maakte ik alles om mij heen mee. Tot in de toppen van mijn vingers voelde ik het leven in me. Ik leefde enorm in het moment en genoot. Zo langzamerhand kreeg ik ook weer zin om aan het werk te gaan.
Begin januari 2016 was het dan zover en mocht ik terugkomen bij een van mijn opdrachtgevers. Ook hen was ik zeer erkentelijk dat ik op mijn oude plek mijn werkzaamheden weer mocht hervatten. Wat ik van tevoren niet had ingeschat, was dat je echt alles kwijt bent. Je weet bij wijze van spreken niet eens meer hoe het mailsysteem of de printer werkt. Dit pak je best wel weer snel op, maar is toch een heel rare gewaarwording.
Wat misschien nog bizarder was, was mijn totaal gebrek aan concentratie. Ik kon iets vijf keer lezen en dan nog drong de essentie van een tekst niet tot mij door. Ik had, kortom, een 'chemobrein'. Naarmate de eerste maanden vorderden, ging dat gelukkig steeds beter en klaarde de mist in mijn hoofd op en kon ik me weer steeds beter focussen.
Ongeveer een jaar nadat ik de diagnose borstkanker had gehad, kwam het eerste controlemoment. Met lood in mijn schoenen ging ik naar het ziekenhuis voor de mammografie en daarna de uitslag. Wat is het zenuwslopend om dit te ondergaan. En dat blijft zo.