Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

'Mijn enige zorg was of ik tijdens de operatie wel écht onder narcose zou zijn'

En opeens was er dan, die dag in september 2015, de dag van de operatie. Ik was blij dat het eindelijk zo ver was, want je leeft er al een half jaar naar toe. Je wilt eventuele aanwezige restanten van de tumoren, die nog niet door de chemo vernietigd waren, uit je lijf hebben. Het was ook het moment om voor het eerst zonder pruik de deur uit te gaan. Zonder pruik zag ik er zo anders uit dan met pruik, dat ik niet het risico wilde lopen dat de chirurg me niet zou herkennen. Dus dit was een goede dag om de pruik de pruik te laten.

Zowel de dag vóór de operatie als op de dag zelf moest ik nog allerlei voorbereidende onderzoeken ondergaan. Voortdurend werd er om je naam en geboortedatum gevraagd en waarvoor je geopereerd werd. Dit alles om eventuele fouten te voorkomen. En als je het niet meer wist, dan hoefde je maar naar je lijf te kijken om daar de viltstiftstrepen van de te opereren plekken te zien.

Toen de voorbereidingsverpleegster voor de OK me vroeg of ik nog vragen of zorgen had, gaf ik aan dat ik de operatie natuurlijk best spannend vond, maar dat geen operatie geen optie was en dat ik het volste vertrouwen had in het behandelteam. Mijn enige zorg was of ik wel echt onder narcose zou zijn. Dat zal wel komen doordat ik te veel medische thrillers heb gelezen.

Lees ook: 'Met mijn pruik kon ik weer even de persoon zijn die ik was voordat ik ziek werd'

Daar werd wel serieus op gereageerd. De anesthesist gaf aan dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken, dat er een speciale pleister op mijn hoofd kwam waarmee ze heel goed mijn hersenactiviteit in de gaten konden houden. Met die geruststelling ging ik op weg naar de OK.

De operatie is volgens plan verlopen en gelukkig zijn er geen onverwachte zaken naar boven gekomen.

In de aanloop naar de operatie, was ik niet bezig met wat de hele operatie an sich met me zou doen. En dat viel dus niet mee. Het uit balans zijn door de narcose zal daar ook zeker aan hebben bijgedragen. Ik realiseerde me opeens wat me was overkomen en dat was heftig en moest een plaats krijgen. Er was echter weinig tijd om alles te verwerken, want de volgende stap in het behandelproces stond alweer voor de deur. De bestraling.