Tineke Ceelen van Stichting Vluchteling: ‘Je moet nooit het zicht op het individu verliezen’

Een powervrouw met een missie over de harde en zachte kanten van haar werk.

Tineke Ceelen (58) staat bekend om haar tomeloze inzet voor vluchtelingen. Ze heeft een lange carrière bij verschillende hulporganisaties op het gebied van noodhulp en ontwikkelingssamenwerking. Geen kans wordt onbenut gelaten om het leed in vluchtelingenkampen en andere humanitaire rampen onder de aandacht te brengen bij politici en het Nederlandse publiek. In 2012 won ze hiervoor Vrouw in de Media Award.

Sinds 2003 is directeur van de Stichting Vluchteling waarvoor ze zich inzet voor mensen die van huis en haard verdreven zijn. Ze reist veel naar brandhaarden en is en blijft bevlogen, al kan ze soms ook moedeloos worden van de ellende die ze in kampen aantreft. En dan lukt het niet altijd om emotioneel afstand te houden.  

'Het meest ingewikkeld vind ik mensen die echt helemaal alleen zijn'

“Ik geef toe: af en toe piepen er mensen tussendoor,” zegt ze in Trouw. “Het lukt me niet altijd om me te omhullen met dat pantser. Het meest ingewikkeld vind ik mensen die echt helemaal alleen zijn. Dat is ondraaglijk. Dan wil ik zelf nog weleens wat gaan doen. Zoals bij Ali, een jonge twintiger uit Afghanistan, die op Samos in een kamp woonde dat ‘de jungle’ heet, tussen de ratten en de slangen, in de smerigheid. Zo alleen als hij was, zag ik ze zelden.” 

'Natuurlijk weet ik: je moet afstand bewaren, je kunt je niet verdiepen in ieder probleem'

“Ik ben heel boos geworden op mijn collega’s, voor wie Ali vrijwilligerswerk deed. Hoe kan het dat ik uit Nederland kom en belangstelling toon voor zo’n jongen, terwijl zij al tijden met hem werken en dat nooit hebben gedaan. What’s wrong with you? Natuurlijk weet ik: je moet afstand bewaren, je kunt je niet verdiepen in ieder probleem. Maar ken op z’n minst het verhaal van de mensen die voor je werken.

We hebben Ali weten te helpen. Hij is naar Lesbos verhuisd en kon tolk worden bij een partnerorganisatie. Van daaruit is het gelukt om hem in een pauselijk relocatie-programma te krijgen naar Rome. Daar zit hij nu, bij de nonnen. Hij staat onder bescherming van de plaatsvervanger van God op aarde, dus dat moet goed­komen, toch? Ik bel hem dagelijks. Nog steeds. Het kan best.

'Blijf kijken en luisteren. En laat het je raken'

Elk mens dat je het leven redt en een nieuwe kans geeft op een bestaan, is de moeite waard. Daarom moet je nooit het zicht op het individu verliezen. Dat probeer ik aan al mijn mensen mee te geven. Blijf kijken en luisteren. En laat het je raken. Verstop je niet achter een berg papier, regels of weet ik veel wat. Het gaat om ­mensen. Iemand zoals jij en ik.”

Kijk voor meer informatie op Stichting Vluchteling

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in