Sigrid Kaag: 'Ik ga altijd voor de inhoud, nooit voor het theater'

Aftellen naar de laatste dag van de verkiezingen.

Sigrid Kaag (1961) heeft een imposante staat van dienst bij de Verenigde Naties. Nu is ze demissionair minister van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking én, sinds september 2020, lijsttrekker voor D66.Haar campagne moest een beetje op gang komen, maar de afgelopen week viel ze op met haar boodschap én haar waardigheid.

Hoe kijk je naar de verkiezingen?

‘Doordat ik zo lang in het buitenland gezeten heb, denk ik dat ik er heel vrij in sta. Ik heb de situatie in Nederland altijd kunnen bekijken vanuit het grotere geheel. Ik ben niet groot geworden in Den Haag, de keuze om de politiek te gaan, is een heel bewuste. Het is voor mij geen stapje op een ladder.

Ik denk vanuit waarden; de menselijke waardigheid, waarden in de samenleving, in de economie. Ik kijk naar de noodzaak en urgentie om racisme en discriminatie te bestrijden, maar ook om de kansengelijkheid te bewerkstelligen. Daarbij ga ik altijd voor de inhoud. Ik vind het theater waarmee die verkiezingsdebatten gepaard gaan niet zo interessant. Vertel je eigen verhaal, blijf weg van de vliegenafvangerij. Ik heb er zin in.’

Moet je als vrouw in de politiek harder vechten dan een man?

‘Ja. Absurd voor een land als Nederland in 2021. We zien onszelf graag als progressief en vooruitstrevend. Dat zijn we internationaal gezien ook wel, wat betreft de agendering van de kansengelijkheid voor vrouwen en meisjes of de LHBT (Lesbische, Homo, Biseksuele en Transgender)-gemeenschap, maar we kunnen nog heel wat stappen zetten.

Van mannen wordt nog steeds als vanzelf aangenomen dat ze gaan voor een plek in het torentje, maar vrouwen moeten het uitleggen. Mannen worden ook omschreven als “gezinsmannen” en vrouwen als “werkende moeders”. Ik ken alleen maar “gezinsvrouwen”, die er ook nog een fulltime baan bij hebben.’

Wat is het leukste en het minst leuke aspect aan je werk?

‘Het leukste is de verscheidenheid aan menselijke contacten. Daar was ik in mijn VN-tijd ook dol op, werkbezoeken. Bezocht ik in die tijd een vluchtelingenkamp, hier loop ik een dag mee met een wijkverpleegster, bijvoorbeeld. Of ik spreek oudere dames die afhankelijk zijn van thuiszorg.

Alle ontmoetingen raken me even veel. Het moeilijke blijft de intolerantie op sociale media. Nu lees ik die niet meer, dus dat scheelt. Maar het toont zo’n lelijke kant, die er wel degelijk is. Daarom zeg ik steeds stelliger: de politiek moet normeren. Het wangedrag is veel te lang toegelaten: antisemitisme, vrouwenhaat, discriminatie, kom op zeg!’

Lig je weleens wakker van je werk?

‘Nee, dat heb ik nooit gedaan. Ik lees meestal iets voor het slapen gaan. En bedenk me dan dat er belangrijkere zaken in de wereld zijn. Het enige wat echt telt, is gezondheid, zowel die van jezelf als die van je kinderen en je man. De rest van de zorgen is extra ballast. Er is altijd een uitweg.’