Manon (56): 'Waarom deze wappie zich alsnog laat vaccineren'

'Ik keek naar mijn kinderen en dacht: dat wil ik óók.'

"Vooropgesteld: ik ben geen anti-vaxxer. Mijn kinderen zijn ingeënt, voor een verre reis heb ik me eerder lek laten prikken. Maar de snelheid waarmee de vaccins tegen covid-19 zijn ontwikkeld, baarde me zorgen.

Ik las alles wat los en vast zat. Misschien las ik wel te veel? Het is voor een leek niet makkelijk om wetenschappelijk onderzoek te duiden en het zat me dwars dat ik niet kon kiezen. Wat er online allemaal werd beweerd, maakte me onrustig, omdat het zo lastig was feiten van onzin te onderscheiden.

'Nou heb je de kans op meer bescherming en minder stress en dan neem je die niet?'

Dus ik heb de uitnodiging aan me voorbij laten gaan. In mijn omgeving werd er vrij kalm op gereageerd. Mijn man en ik hebben het er uitgebreid over gehad, hij heeft de afspraak wel gemaakt, maar zei dat ik het niet moest doen als ik er nog niet aan toe was. De kinderen vonden het raar. 'Nou heb je de kans op meer bescherming en minder stress en dan neem je die niet?' zei mijn zoon. 'Ik zou het wel weten.'

'Ik kwam ongewild in het kamp van de complotdenkers terecht, wat ik vreselijk vond'

Maar het is toch een heel persoonlijke keuze. Waardoor ik ongewild in het kamp van de complotdenkers en de wappies terecht kwam, wat ik vreselijk vond. Ik geloofde absoluut niet dat je een chip ingespoten zou krijgen of zoiets. Maar ik keek wel naar die statistieken en dacht dan: 'De kans is heel klein dat je er wat aan overhoudt, maar je zult maar net de klos zijn.'

Er was met mijn keuze te leven toen er nog amper iets kon. Ik werkte grotendeels thuis en ik hield afstand. Wel geprikte vriendinnen zeiden dat het allemaal erg meeviel, maar lieten me in mijn waarde. Eentje zei: 'Als wij ons wel laten vaccineren, bieden we ook jou een beetje bescherming.' Superlief, maar wel instant schuldgevoel bij mij, dat zij wel risico liepen door mij.

'Mijn moeder hield me bewust op afstand, dat vond ik pijnlijk'

De enige die wel op me inpraatte, was mijn hoogbejaarde moeder die een erg angstig jaar achter de rug had en heel opgelucht was met haar eigen vaccinaties. Ik merkte dat ze me op afstand hield, dat ze me bij bezoeken meteen naar buiten dirigeerde en dat er geen sprake kon zijn van de knuffel waar ze tegelijk naar snakte. Dat vond ik pijnlijk. Zij was er eerlijk over, maar ik besefte dat er waarschijnlijk wel meer mensen bewust afstand zouden gaan houden. En dat vond ik een naar idee.  

'Het leven zou er niet makkelijk op worden, zonder vaccinatiebewijs'

Omdat het leven de afgelopen maanden toch alweer een beetje op gang kwam, werd ik een expert in me laten testen. Die wattenstaaf went, maar het was wel elke keer veel gedoe. Waarbij het besef groeide dat dit wel eens de realiteit zou kunnen worden bij museum- en theaterbezoek.

Een kort zakelijk bezoek aan België liep uit op een enorme papierhandel, een hoop spanning en bij terugkomst toch in quarantaine moeten. Ik zeg eerlijk dat dit allemaal dingen waren die mijn voornemen om me niet te laten vaccineren al enigszins deden wankelen. Het leven zou er niet makkelijker op worden, zonder vaccinatiebewijs, zoveel was duidelijk.

'Mam, we staan in de rij en ik denk dat we aan de beurt komen!'

Wat uiteindelijk de doorslag gaf om toch een afspraak te maken, waren echter mijn kinderen. Onlangs was er in de stad waar ze studeren een partij Janssen vaccins beschikbaar, door een uitgevallen koeling. 'Mam, we staan in de rij en ik denk dat we aan de beurt komen!' appte mijn dochter in onze gezinsapp.

Wat volgde was een hilarisch en opgewonden liveverslag van haar en haar broer waar mijn hart van samenkneep. Ik wist dat ze een zwaar jaar achter de rug hadden, maar deze uitgelaten stemming door het uitzicht op weer naar festivals kunnen en kunnen stappen, leerde me dat ik hun ervaringen toch nog had onderschat.

'Terwijl ik met hen meeleefde, was er net alsof er een knop in me omging'

Terwijl ik meelas met hun plannen en meeleefde met hun inschatting wanneer er weer geboemeld zou kunnen worden ('Begin juli? Misschien eind juni al?'), was het net alsof er een knop in me omging. Wat zij wilden, was zo… normaal. En zo heerlijk zorgeloos. Natuurlijk moeten twintigers een nacht kunnen doorhalen en uit hun dak kunnen gaan tijdens een festival.

'Mijn moeder weer kunnen omhelzen, zonder dat ze verstijft'

Ik wilde dat gevoel ook weer hebben. Niet dat ik me nu op Mysteryland waag, maar het idee dat je gewoon kunt gaan en staan waar je wilt. Dat je niet meer meteen stijf staat als er iemand in je buurt hoest. En dat je je moeder kunt omhelzen, zonder dat ze verstijft haar adem inhoudt uit vrees dat je haar zult besmetten – dáár verlangde ik naar.

En dat verlangen was opeens sterker dan de statistieken en de lokroep van LAREB, waar ik elke dag op keek om te zien hoe het met de bijwerkingen stond. Zodat ik alsnog een afspraak heb gemaakt. De eventuele risico's op termijn accepteer ik. 

'Het scheelde dat ik inmiddels wel zelf een vaccin kon kiezen'

Het scheelde dat ik inmiddels wel zelf een vaccin kon kiezen, de eerste prik zit er al in. Nergens last van gehad, ik geef geen licht in het donker en er groeien nog geen tentakels uit me. Wel hield mijn zoon zijn telefoon tegen mijn bovenarm en riep: 'Hoppa, 50 euro op mijn bankrekening.' Humor van mijn Bastiaan.

'Geen spijt dat ik niet meteen heb meegedaan, ook geen spijt dat ik alsnog overstag ben gegaan'

Op de tweede prik moet ik nog even wachten, we hebben besloten onze vakantie uit te stellen tot ruim daarna, om hopelijk wat makkelijker naar Duitsland of Frankrijk te kunnen, met die app op onze telefoon. Ik ben vooral opgelucht. Geen spijt dat ik niet meteen heb meegedaan, ook geen spijt dat ik alsnog overstag ben gegaan. Ik voel me normaler dan ik me 468 dagen heb gevoeld."    

Foto (c) Getty Images

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in