Maaike (54): 'Wéér is mijn operatie uitgesteld - ik kan wel huilen'

Geen corona? Dan ook geen prioriteit in het ziekenhuis.

Maaike (54) slikt per dag twaalf pijnstillers die de pijn dempen van 'ondraaglijk' tot 'ik kan nét de trap opkruipen'. Haar huishouden doet ze zittend, ze loopt met een rollator en ze zit sinds eind 2019 voornamelijk thuis.

"Ik prijs me gelukkig dat ik niet al te veel pijn heb als ik zit," zegt ze. "En dat ik werk heb dat ik vanuit huis kan doen, anders zou de ellende nog veel groter zijn. Ik mis dingen doen met mijn gezin, ik mis de wandelingen met vriendinnen, ik mis de tijd dat zoiets als even stofzuigen geen tranen in mijn ogen deed springen.

Een afspraak betekent drie dagen lang stuk zijn

Pijn vreet energie, de afgelopen jaren zijn een masterclass geweest in het managen van mijn lijf. Een afspraak betekent drie dagen lang stuk zijn. Soms heb ik dat er voor over, soms niet.

Ik moet worden geopereerd aan mijn rug, daar twijfelt niemand aan. De eerste klachten ontstonden net voor de uitbraak van de pandemie. Voor ik een afspraak bij mijn huisarts kon krijgen, was het voorjaar 2020. Dan ga je eerst een traject in van fysiotherapie. Voor ik een doorverwijzing had, was het al 2021, voor ik een afspraak met de specialist had was het zomer.  

Dit is wat het betekent om in het 'stuwmeer' van de uitgestelde zorg terecht te komen

De operatie zou de klachten behoorlijk moeten verlichten, maar is al drie keer uitgesteld. Vorige week ben ik weer afgebeld, ik kon wel huilen. Dit is wat het betekent om in het 'stuwmeer' van de uitgestelde zorg terecht te komen. Niemand weet wanneer ik aan de beurt ben, het is uitzichtloos.  

Ik probeer erin te berusten, ik ben niet de enige die in deze situatie zit. De artsen verwijt ik niets, de chirurg was er emotioneel onder toen hij me voor de derde keer moest afbellen.

Teveel coronapatiënten op de IC, te weinig operatiekamers in gebruik. Het is wat het is. Niemand vindt het erger dan mijn huisarts, de specialist en het team er omheen. Zij kunnen er ook niets aan doen.

Ik heb geen hartinfarct, geen kanker, er is geen levensgevaar

Bovendien begrijp ik dat ik niet acuut ben. Ik heb geen hartinfarct, geen kanker, er is geen levensgevaar. Ik heb alleen maar gillende pijn die mijn hele leven al vrij lang in de wacht zet. Maar ik ben soms wel erg verdrietig, dat corona altijd voorrang krijgt, alsof die patiënten belangrijker zijn dan 'het stuwmeer'.

Ik kan ook boos zijn op mensen die zich niet laten vaccineren, omdat zij het probleem in stand houden en niet beseffen hoeveel ellende ze indirect veroorzaken. Maar het helpt niet om me daar over op te winden. Het kan hen toch niets schelen dat ik door het wachten op die operatie steeds verder achteruit ga.

Het moet vreselijk zijn naar adem te snakken en volkomen gesloopt eruit te komen

Het is niet zo dat ik wil dat coronapatiënten niet behandeld worden. Het moet vreselijk zijn naar adem te snakken en volkomen gesloopt eruit te komen, als je het al overleeft. Dat wens je niemand toe.

Maar als je het risico op zo ziek worden nu kunt voorkomen met een vaccinatie en zo tegelijk je medemens een kans op zorg kunt geven, dan begrijp ik echt, oprecht niet waarom je niet even die prik zou nemen.

Misschien volgend jaar zomer, als corona weer even geluwd is?

Ik sta nu voor eind januari gepland, maar daar verwacht ik niets van, gezien de huidige nieuwsberichten. Misschien volgend jaar zomer, als corona weer even geluwd is? Als de zorg het trekt?

In het begin had ik nog een tasje klaarstaan, in de hoop dat er iemand zou uitvallen waardoor er een plek voor mij zou vrijkomen, maar die hoop heb ik laten varen. Het is pijnstillers slikken en wachten op het telefoontje van de planner, al voelt het op dit moment alsof dat nooit zal komen.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in