Ingrid (56): 'Ik geniet enorm van mijn Empty Nest'

Een tweede lockdown met drie volwassen kinderen? Liever niet.

Ingrid: "Tijdens de eerste lockdown kwamen al mijn kinderen – een zoon van 22, een zoon van 20 en een dochter van 18 – weer thuis wonen. Niemand wist nog hoe of wat qua corona, ik wilde ze bij me hebben. Moederinstinct.

De eerste weken ging dat prima. Ik propte er groenten en fruit in en schafte gezinsverpakkingen ontsmettende handgel aan. Maar daarna begon het toch wat te wringen – vijf volwassenen onder één dak. Vooral omdat ze al ervaring hadden met de vrijheid van op kamers zitten en het lastig vonden om zich thuis weer een beetje te schikken.

'Eindeloos gejammer over de staat van onze wifi'

Ze waren gewend hun eigen plan te trekken, ze ruzieden alsof ze weer zeven waren. De jongste werd op haar beurt weer gek van haar broers, die allebei het ongekende talent hebben zichzelf en al hun spullen door het hele huis te verspreiden. Plus: eindeloos gejammer over de staat van onze wifi.

Boodschappen bestellen hakte erin, alle kinderen bleken nog even verstrooid als eerst als het aankwam op even opschrijven dat de eieren op waren. En verder betekende het een niet aflatende stroom van rondslingerende schoenen, boeken, gadgets en vaat. Overal in huis. Tot op de wc. 

Dus ondanks alle afspraken van huishoudelijke taken delen, was het toch ik die de hele dag bezig was met 'kom op, kom je bed uit, verspil nou niet weer een dag, ga lekker naar buiten, doe eens aardig tegen je zus, trek alsjeblieft een broek aan, raap je schoenen op en hoezo, heb je dat online college niet gevolgd?'

'Ook volwassen kinderen kunnen hilarisch opportunistisch zijn'

Ik was even vergeten hoe het is, om geen moment privacy meer te hebben. Om de badkamer eeuwig bezet te vinden. En hoe hilarisch opportunistisch volwassen kinderen kunnen zijn. Als ik vroeg of ze wilden koken, trok de oudste zijn liefste pruillip en zei dat ik dat veel lekkerder kon. En ik trapte er nog in ook.   

'Op deze leeftijd bestellen ze gewoon een pizza als ze geen zin hebben in je bloemkool'

De jongens gameden tot diep in de nacht, soms trof ik ze 's morgen vrij ranzig aan tussen zakken chips en kommen cornflakes, console op schoot. Gingen ze 's ochtends slapen, liepen wij weer op onze tenen. Totaal geen dagritme. Een kind van acht kun je op tijd naar bed sturen, maar op deze leeftijd bestellen ze gewoon een pizza als ze geen zin hebben in je bloemkool. En ik maar opruimen en stofzuigen en me ergeren aan de wc-bril die permanent omhoog stond.

Ik heb er geen spijt van dat ik tijdens de intelligent lockdown van 2020 de kinderen bij me had. We waren allemaal een beetje bang en hadden geen idee wat er op ons afkwam. En ze zijn geestig, lief en leuk en ik ben apetrots op ze. Maar toen we in januari overgingen op een strenge lockdown zag ik het niet zitten om dat circus weer in huis te halen.

'Niemand van hun leeftijd werd serieus ziek, ze namen het virus helemaal niet serieus'

Vooruitschrijdend inzicht en zo. Want na een paar weken thuis gingen ze toch weer vrienden opzoeken. Niemand van hun leeftijd werd serieus ziek, ze namen het virus helemaal niet serieus. Drie kinderen met elk een eigen vriendengroep, het kon gewoon niet.

Ik liep de hele tijd schoon te maken en te luchten. En stikte van de stress dat mijn man of ik ziek zouden worden, want we hebben een eigen bedrijf én zijn allebei mantelzorger voor onze ouders, waar we extra voorzichtig mee waren. Ik ergerde me ontzettend aan het feit dat het niet tot de kinderen door leek te dringen dat ze door hun gedrag dat hele mini-netwerk van ons in gevaar brachten. Ze waren best van goeden wil, maar het leefde gewoon niet bij hen.

'De jongens waren stomverbaasd dat hun moedertje hun pogingen om weer thuis te komen wonen afwimpelde'

Dus toen Nederland weer dicht moest, heb ik – met samenknijpend moederhart, want ik voelde me wel schuldig – gezegd dat ze beter lekker op hun eigen plek konden blijven. De dochter had uit zichzelf al laten weten dat ze liever een bubbel vormde met de meiden in haar studentenhuis. De jongens waren echter stomverbaasd dat hun moedertje hun pogingen om weer thuis te komen wonen afwimpelde, dat was wel een beetje pijnlijk..

Ik heb geen spijt van mijn beslissing. Afgaand op hun verhalen houden de kinderen zich niet al te braaf aan de beperkingen. Daar baal ik van, maar er moet op deze leeftijd toch iets van eigen verantwoordelijk ontstaan, dus de mondkapjesboete die de jongste heeft gekregen (meer vanwege een grote mond dan vanwege een mondkapje vergeten zijn), zal ze toch echt zelf moeten betalen.

'Dagelijkse tornado aan gebroken harten, gekibbel, troep, chaos, champagneproblemen en chagrijn'

Thuis is het intussen een oase. We kunnen weer gewoon werken in plaats van te moeten zorgen voor een volle koelkast en eten op tafel. Ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar ik vind het niet erg niet meer betrokken te worden bij hun dagelijkse tornado aan gebroken harten, gekibbel, troep, chaos, champagneproblemen en chagrijn over niet meer naar festivals kunnen. Ik was helemaal klaar met bemoedigen, relativeren en de moed erin houden.

Vandaar dus de grote vreugde over ons lege nest. Alle kinderen redden zich ook zonder ons prima. Ze doen dezelfde ranzige dingen als thuis – gamen, klagen, rapmuziek draaien, pizza eten, grappen maken, rommel maken – maar ik hoef er nu niks meer mee. Ik mag gewoon van ze houden en ze bemoedigen op afstand zonder al dat gezorg en geredder. We bellen, we appen, we facetimen.

'Als het niet in de koelkast ligt, waar zou ik dan in vredesnaam nog bacon kunnen hebben?'

Twee vrije slaapkamers betekent dat mijn man en ik nu allebei een eigen werkkamer kunnen hebben. We kunnen videobellen zonder dat er een schat van een lummel binnen komt bassen met de vraag of we nog bacon hebben (als het niet in de koelkast ligt, waar zou ik dan in vredesnaam nog bacon kunnen hebben?).

Dit is waar we ons de afgelopen 21 jaar voor hebben ingezet: kinderen die zichzelf kunnen redden, met een beetje vallen en opstaan. Ik mis ze, ik mis het om niet meer met ze te kunnen knuffelen, ik wou dat die stomme pandemie achter ons lag. Ook voor hen, voor hun sociale leven, hun studie en alle dingen die ze leuk vinden en die zijn weggevallen.

'Het is geen leeg nest, het is zoals het moet zijn'

Maar ik ben blij dat ik het niet allemaal meer van dichtbij mee hoef te maken. Het is fijn om 's avonds de afstandsbediening voor onszelf te hebben. Om niet terug te hoeven vallen in een levensfase die we eigenlijk achter de rug hebben. Het is geen leeg nest, het is zoals het moet zijn.

Foto (c) Getty Images

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in