Edith (53): ‘Ik heb iedereen verwaarloosd voor mijn carrière’

Als je geldingsdrang met je aan de haal gaat...

Mijn moeder en mijn zoon. Als ik aan hen denk, voel ik de spijt fysiek. De laatste tijd soms zo hevig dat ik ervan ga kokhalzen.

Met mijn ex en vrienden heb ik dat niet. Die heb ik ook vreselijk verwaarloosd, maar daar heb ik voor betaald. In het geval van mijn ex met de scheiding, bij mijn vrienden met verwatering of algeheel verlies van het contact. Heel jammer, maar zij hadden een keuze en die hebben ze gemaakt. My loss.

'Ook als ik wel een toegewijde echtgenote was geweest, was die scheiding er vast gekomen'

Trouwens, ook als ik wel een toegewijde echtgenote was geweest, was die scheiding er vast gekomen. Daarover maak ik me geen illusies. We pasten totaal niet bij elkaar. En ik denk dat als ik bepaalde goede vrienden van vroeger benader, ze best bereid zijn de banden aan te halen. Vriendschappen zijn wat dat betreft flexibeler. Daarbij vind ik het niet moeilijk om nieuwe vrienden te maken. En ik geloof ook nog wel in een nieuwe liefde. De schade op die terreinen is dus te overzien.

Maar ik heb maar één moeder en één zoon. En die hadden niet de keuze mij aan de kant te zetten. Daarvoor is hun liefde voor mij te sterk. Omgekeerd geldt dat natuurlijk ook. Ik hou zielsveel van beiden, anders zou die spijt ook niet zo intens zijn.

Waarom heb ik dan toch zo verzaakt? En waarom heb ik al mijn tijd, al mijn energie, al mijn liefde de afgelopen vijfentwintig jaar in mijn werk gestoken?

'Carrière was geen woord dat bij ons thuis in de mond genomen werd'

Dat ik überhaupt een carrièretijger zou worden, had niemand ooit verwacht. Ikzelf nog het allerminst. Vroeger wist ik niet eens wat het was, een carrière. Het was geen woord dat bij ons thuis in de mond genomen werd. Mijn ouders kwamen allebei uit grote arbeidersgezinnen waar voldoende brood op de plank het belangrijkste doel en meteen ook het hoogst haalbare was.

De overtuiging dat je als dubbeltje nooit een kwartje kon worden, zat er bij hen diep in. Ze vonden het fantastisch dat hun kinderen konden doorleren en meer kansen hadden dan zijzelf, maar als je tegen ze had gezegd dat wij alles konden bereiken wat we wilden, hadden ze je recht in je gezicht uitgelachen. En daar zou dan ook zeker afkeuring in hebben doorgeklonken.

'De jaren waarin ik opgroeide werden niet bepaald beheerst door materialisme'

Mijn ouders waren nederige mensen. Zij leerden ons dat we blij moesten zijn met wat we hadden. Méér willen zou getuigen van ondankbaarheid en dat was in hun ogen een grote zonde. Sowieso werden de jaren waarin ik opgroeide niet bepaald beheerst door materialisme. Ik herinner me nog goed hoe we op de middelbare school de draak staken met mensen die in villa’s woonden. En toen een klasgenoot vertelde dat hij later tandarts wilde worden omdat je dan wel een ton per jaar kon verdienen, lagen mijn vriendinnen en ik dubbel van het lachen.

Wat een oppervlakkige motivatie!

Na de middelbare school koos ik nadrukkelijk niet voor een studie die carrièreperspectief bood. Waarom serieus bezig zijn met een toekomst die volgens de heersende tijdgeest niet bestond? Dan kon je maar beter van het moment genieten. Dat deed ik dus volop. Nachtenlang dansen, roken en drinken tot ik erbij neerviel en zodra ik wat geld gespaard had, ging ik op reis. Overal waar ik kwam maakte ik vrienden. En die vriendschappen kostten me een tijd! Uren per dag zat ik aan de telefoon en mijn vingers waren blauw van het brieven schrijven.

'Mijn rolodex van toen puilt uit van de adressen en telefoonnummers'

Nog altijd heb ik de rolodex die ik in die tijd een keer als verjaardagscadeau kreeg. Hij puilt uit van de adressen en telefoonnummers. Bij de meeste namen kan ik me nog wel een gezicht voor de geest halen, maar waar die mensen nu zijn en wat ze doen? Ik heb werkelijk geen idee.

Ik was al ver in de twintig toen ik mijn eerste serieuze baan kreeg. Ik had mijn studie zo lang mogelijk gerekt en stond ook daarna niet direct te springen om te gaan solliciteren naar een ‘grotemensenbaan’. Maar er moest natuurlijk wel geld verdiend worden, dus schreef ik me in bij uitzendbureaus. Ik hopte van het ene baantje naar het andere. Heel vermakelijk vond ik het, die inkijkjes in al die verschillende bedrijven, maar ik was telkens opgelucht als ik weer weg kon. Ik vond dat bedrijfsleven maar benauwend. Totdat ik werd uitgezonden naar de Nederlandse vestiging van een groot Amerikaans bedrijf...

Ik was ingehuurd als managementassistent. Niet vanwege mijn kennis, maar omdat ik dankzij mijn Britse vader vloeiend Engels spreek en schrijf. De vrouw voor wie ik ging werken, was een kei in haar vak, maar niet zo zeker over haar Engels, dus daar moest ik uitkomst bieden.

'Ze was superintelligent en -scherp en altijd perfect verzorgd'

Ik was meteen in haar ban. Ze was misschien maar zes, zeven jaar ouder dan ik, maar wat een kracht en beheersing straalde ze uit! Ze was superintelligent en -scherp en altijd perfect verzorgd. Ook was ze ongelooflijk zelfverzekerd en ontspannen in haar omgang met de mannelijke directieleden, die minstens zo onder de indruk van haar waren als ik. Ik wilde net zo worden als zij...

'Dat inzicht was het begin van een radicale verandering in mijn gedrag en verschijning'

Dat leek in eerste instantie een onbereikbaar ideaal, maar gaandeweg ontdekte ik dat ze haar positie simpelweg te danken had aan de juiste diploma’s en instelling. Met een beetje moeite zou een carrière als de hare dus ook voor mij zijn weggelegd. Dat inzicht was het begin van een radicale verandering in mijn gedrag en verschijning. Ik weet nog goed hoe geschokt mijn toenmalige vriendje keek toen ik op een dag thuiskwam met keurige minirokken, panty’s en pumps en mijn alternatieve garderobe bijna in z’n geheel naar de kringloop bracht.

Ik begon ook over te werken, iets waarvan ik altijd had gezworen het nooit te doen. Maar ik wilde dolgraag in het gevlij komen bij mijn woman crush, die vrijwel elke dag tot diep in de avond op kantoor zat omdat het hoofdkantoor in de VS pas vanaf de middag bereikbaar was.

'Boekhouden, marketing; in sneltreinvaart behaalde ik het ene na het andere diploma'

Mijn inzet bleef niet onopgemerkt; na een half jaar had ik een vast contract op zak. Naast mijn meer dan fulltimebaan ging ik toen ook studeren. Boekhouden, marketing; in sneltreinvaart behaalde ik het ene na het andere diploma. Ook dat werd beloond. Al snel dienden zich allerlei carrièremogelijkheden aan. En die greep ik met beide handen aan. O, wat was ik trots als ik weer nieuwe visitekaartjes met een nóg mooiere job title kon laten drukken.

'Achteraf kan ik stellen dat ik mijn hele leven heb geïnvesteerd in mijn carrière'

Maar hoeveel ik inmiddels ook over de economische wetten wist, ik had niet door dat die ook voor mijn eigen leven golden. Ik boekte enorme winsten, maar stond niet stil bij de investeringen die ik daarvoor deed. Achteraf kan ik stellen dat ik mijn hele leven heb geïnvesteerd in mijn carrière. Goed, ik ben getrouwd en ben moeder geworden, maar dat gebeurde eigenlijk tussen neus en lippen door. Ik was er met mijn hoofd niet bij, ik werd volledig geabsorbeerd door mijn werk.

Mijn geldingsdrang is met me aan de haal gegaan. Alleen zo kan ik het voor mezelf uitleggen. Omdat ik nooit enige ambitie had gehad, overviel die mij en was ik weerloos.

Het plotselinge overlijden van mijn vader, vlak voordat ik naar dat Amerikaanse bedrijf werd uitgezonden, heeft daar waarschijnlijk veel mee te maken.

'Misschien helpt het me me te verzoenen met mezelf en het verleden'

Ik kon totaal niet dealen met mijn verdriet, dus stortte ik me maar op mijn werk. En volgens mijn coach zit er ook iets in de relatie met mijn vader wat die buitensporige geldingsdrang verklaart. Het is fijn om te begrijpen waarom dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan. Misschien helpt het me me te verzoenen met mezelf en het verleden.

Dat verleden zal er alleen niet anders door worden.

Mijn moeder zit sinds enkele maanden in een verzorgingshuis. Dat had ik niet zien aankomen. Mijn zus, die altijd meeging naar doktersafspraken, voelde zich niet geroepen mij op de hoogte te stellen. Het interesseerde mij toch niet, zei ze later.

De band met mijn zoon is niet slecht, maar ik zie dat er veel meer warmte, vertrouwen en vanzelfsprekendheid is tussen hem en zijn vader. Dat doet me intens veel verdriet – voor ons beiden. Ik zal moeten leven met het gegeven dat ik mijn moeder niet de aandacht en liefde heb gegeven die ze verdiende. Met mijn zoon is er gelukkig nog van alles mogelijk. Of dat uiteindelijk genoeg is, zal de tijd leren.

De naam in dit artikel is gefingeerd. Foto (c) Getty Images

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in