De vrouwen van… Alex Boogers

De schrijver praat openhartig over zijn vrouw, moeder, oma én pupil.

Zijn moeder voedde hem keihard op, gewelddadig soms, maar vocht ook voor hem als een leeuwin. Liefde kreeg hij vooral van zijn oma en nu van Brenda. Schrijver Alex Boogers (49) schetst de sterke vrouwen in zijn tumultueuze leven.

Moeder Joke van Selm

‘Mijn moeder had een plan met haar leven dat door mijn komst onmogelijk werd. Ik denk dat dat de belangrijkste reden is van onze problematische rela­tie. Ze was negentien toen ze zwanger werd van mij. Omdat ze uit een familie van zeeva­rende mannen kwam, had ze het idee om te gaan varen op een cruiseschip, om te begin­nen op een Rijnboot, weg van huis, de wijde wereld in. Maar onverwacht was ik daar, dus die plannen gingen niet door.

Mijn vader was niet in beeld, een mooie jongen van 23 met een Elvis-kuif. Toen mijn oma erachter kwam dat haar dochter zwanger was, zette ze haar het huis uit. Pas toen ik geboren was, mocht ze weer terugko­men. De broers van oma, allemaal vrijgezelle zeelieden, die af en aan bij haar woonden, regelden een arbeidershuisje voor mijn moeder en mij, waar wij ’s nachts sliepen; overdag waren we altijd bij oma thuis.

Daar ben ik opgegroeid, in een druk huishouden waar ik het enige kind was. Dat klinkt gezelliger dan het was, want mijn moeder was kei- en keihard tegen me. Omdat ze geen regie over haar leven had, was ze boos en bitter, soms gewelddadig, zowel fysiek als verbaal. Ze kon totaal niet omgaan met haar emoties. Ze heeft me opgevoed zoals een drilinstructeur zijn soldaten.

Maar als een vreemde ook maar één vinger naar me uitstak, vocht ze als een leeuwin voor me. Ondanks al die mensen om me heen ben ik voor mijn gevoel in volledige eenzaam­heid opgegroeid. Toen ik twee jaar was, is mijn moeder getrouwd met de man die mij zijn achternaam gegeven heeft; een hardwerkende, vaak afwezige man, van wie ze op haar 35ste gescheiden is.

'De enige die in mijn jeugd echt lief was voor me, was mijn oma'

Daarna heeft ze nooit meer een man gehad. De enige die in mijn jeugd echt lief was voor me, was mijn oma; spijkerhard voor haar kinderen, maar  superlief voor mij, net zoals mijn moeder nu de liefste oma van de wereld is voor mijn zoon Caja.

Ze is nu zeventig, heeft longkanker gehad, die ze op het nipper­tje heeft overleefd; ze woont nog steeds in dezelfde ver­pauperde buurt als in mijn jeugd, ze wil daar niet weg. Haar boosheid en bitterheid zijn na haar ziekte veranderd in levensangst, bij elk pijntje denkt ze dat de kanker terug is.

Mijn zoon, die inmiddels achttien is, kent mijn pro­blemen met haar, begrijpt die ook, maar hij heeft zijn eigen band met haar, wat prima is. Ik zeg altijd tegen hem: “Je moet je niets aantrek­ken van mijn kritiek op oma, jij hebt je eigen relatie met haar”.

Tegenwoordig is ze drie avon­den in de week bij ons thuis. Als wij met z’n drieën naar de sportschool gaan, past ze op de hond. Die hond kan best een paar uurtjes alleen zijn, maar op deze manier heeft ze het gevoel dat ze nodig is. Zomaar bij ons op bezoek komen doet ze nooit, ze wil nuttig zijn.’

Echtgenote Brenda Mess Lapré

‘De jeugdliefde die mijn vrouw werd. Zo eenvoudig als dat klinkt, was het niet. In de brugklas kregen we jeugdverkering, een kusje op de wang en af en toe handje vasthouden, meer niet. Toen ging ze naar een andere school, want haar vader vond de mavo, waarop we zaten, niet goed genoeg voor haar.

Ze verdween uit mijn gezichtsveld en mijn leven nam een beroerde wen­ding: mijn oma ging dood, mijn ouders scheidden en ik kreeg een zwaar brommerongeluk, waardoor ik met een gebroken rug in het ziekenhuis belandde.

Toen ik op mijn zeventiende weer eens naar een disco ging, in een korset voor mijn rug, was Brenda daar aan het dansen. De vonk sloeg opnieuw over. Zij zat op de havo, ik had de mavo achter de rug, deed even niets, want moest nog bijkomen van dat ongeluk.

Haar ouders vonden het hele­maal niks dat we weer verkering kregen. Haar vader, een oud-Indië-man, had een goede baan bij Shell. Een keiharde werker, geen klager, gefocust op succes en een goed inkomen, afstandelijk, niet bepaald het warme Indische milieu van Wieteke van Dorts Tante Lien. Hij zag zo’n ver­schoppeling uit een achterstandsbuurt niet als de ideale man voor zijn dochter.

De relatie met mijn schoonouders is altijd moeizaam gebleven, wat ik betreur. Brenda is mijn stille kracht. Ik ben een driftige jongen, zij is kalm, opgewekt en harmonieus. Als zij ergens een kamer bin­nenkomt, voelt dat fijn; ze heeft een gulle lach en geeft iedereen de indruk dat hij belangrijk en geliefd is.

Op de een of andere manier sluiten onze karak­ters perfect op elkaar aan, behalve in onze koppigheid; ik ben dan degene die het weer bijlegt. Ik ben de beste communicator van ons tweeën. Brenda heeft vanuit haar achtergrond nooit leren praten, dat heb ik haar geleerd, want praten vind ik heel belangrijk. Maar zij heeft mij weer geleerd het leven luchtiger te bekijken; ik heb moeite met genieten.

'Ik hou van Brenda’s kalme natuur, maar niet van de onderdanigheid die zij had'

Wat ik haar ook geleerd heb, is dat zij er mag zijn, dat ze zich mag laten zien. Ik heb haar, bij wijze van spreken, schoppend en schreeuwend uit haar schulp getrokken. Toen we lang geleden samen aan het sterf­bed van mijn overgrootvader stonden, zei die: “Is Brenda daar, het meisje met het piepstemmetje? Je mag gehoord worden hoor, meisje.” Wat had hij een gelijk! Ik hou van Brenda’s kalme natuur, maar niet van de onderdanigheid die zij had.

Ik heb mijn hele leven te maken gehad met sterke vrouwen, dus ik heb nooit behoefte gehad aan een gedienstige vrouw. Ik wil juist een krachtige vrouw, die mijn woeste natuur begrijpt en tegengas geeft. Brenda is lang kostwinner geweest in ons gezin. Pas de laatste jaren is die verhouding gekan­teld en ben ik de kostwinner, dankzij mijn boeken en de vechtsporttraining die ik nog drie avonden per week geef. Over geld hebben we nooit problemen gehad; wie precies wat verdiende, maakte niet uit, als we er maar van kon­den leven met z’n drieën.’

Oma Johanna van Oudenaarden

‘Een vrouw die er, net als mijn moeder, grotendeels alleen voor stond in het leven. Ze was wel getrouwd, maar haar man zat meestal op zee. Ik heb haar nooit als een nor­male, gezonde vrouw gekend, ze lag altijd op een bedbank in de kamer: haar vaste stek, overdag én ’s nachts.

Ze was heel broos, bijna doorzichtig, met een longziekte uit de oorlog gekomen. Maar haar geest was ongebroken, ze hield vanaf dat bed het huishouden scherp in de gaten. De enige keer dat ik haar buiten heb zien lopen, was toen we samen naar een juwelier gingen om een gouden zegel­ring voor mij te kopen, ik was toen pas tien. Helaas is die ring later gestolen bij een inbraak.

In oma vond ik de moederfiguur die ik nodig had. Ze liet me in alles vrij en heeft er zelfs voor gezorgd dat ik mijn idool, de Amerikaanse vechtsporter Bruce Lee, beter heb leren kennen. Ze had namelijk, vraag niet hoe, een boek over hem besteld in Amerika. Ik wilde dat heel graag hebben.

Dat ik gekomen ben waar ik nu ben, heb ik aan Bruce Lee en de vechtsport te danken. Net als ik had hij zich letterlijk uit een ach­terstandssituatie omhoog gevoch­ten. Op mijn achtste ben ik aan vechtsport gaan doen om me te kunnen verweren tegen pesterij­en op school. Mijn oma vond dat prima. Op haar 55ste moest ze naar het ziekenhuis, waar ze een hartstilstand kreeg. De avond voor haar dood was ik bij haar, in een nieuwe jas en net van de kapper. “Wat zie je er leuk uit, jongen,” zei ze. Die nacht overleed ze.’

Pupil Soumia Abalhaja

‘Als een verlegen, klein, wat mollig meis­je kwam ze op haar vijftiende de sport­school binnen. Ze wilde leren boksen en wereldkampioen worden. Ik was daar trainer en tegelijk een beetje maatschap­pelijk werker, want kickboksen is een zeer laagdrempelige sport voor kinderen uit de onderklasse, die nogal eens pro­blemen meetorsen.

Zo ook Soumia, afkomstig uit een groot Marokkaans gezin uit de Haagse Schilderswijk, met een zieke moeder en een gewelddadige vader. Ze was heel fanatiek; na het ver­plichte trainingsuur, als iedereen aan de bar iets ging drinken, trainde zij nog door met mij. Omdat ze nauwelijks geld had voor het openbaar vervoer, bracht ik haar naar huis.

Tijdens die autoritjes hebben we elkaar goed leren kennen. Ik heb me voorgesteld aan haar ouders en verteld wat we samen hoopten te bereiken. En dat is gelukt, Soumia is Nederlands kampioen geworden, Benelux-kampioen en uiteindelijk wereldkampioen.

'Ze kwam helaas nooit los van dat Haagse milieu, wat alles te maken had met haar zieke moeder, voor wie zij zorgde'

Inmiddels was dat mollige meisje uitgegroeid tot een mooie, slanke, jonge vrouw met een prach­tige bos krullen. Ze kwam op de covers van HP/DeTijd, Nieuwe Revu en Panorama en op tv bij Pauw & Witteman, ze maakte een muziekclip met Ali B, want ze bleek heel goed te kunnen zingen en werd vee­jay bij TMF. Maar ze kwam helaas nooit los van dat Haagse milieu, wat alles te maken had met haar zieke moeder, voor wie zij zorgde.

Na haar moeders dood is ze naar Amsterdam verhuisd, waar ze nu kickboksles geeft en in de weekends zingt in een loungeclub. Ze komt nog regelmatig bij ons thuis, waar ze het heel fijn vindt. Wij zijn een soort pleeggezin voor haar geworden. Ik ben heel trots op wat wij samen bereikt hebben.’

Alex in 30 seconden

• Alex Boogers (Vlaardingen, 1970) studeerde verschillende vakken aan de Erasmus-universiteit, zoals Filosofie, Nederlands recht en Nederlandse taal – en letterkunde. Uiteindelijk brak hij die studies af en concentreerde hij zich op wat hij écht wilde: schrijven.
• Hij debuteerde in 1999 met Het Boek Estee. Daarna volgden de boeken elkaar snel op, van Het waanzin­nige van sneeuw en Het sterkste meisje van de wereld over Soumia Abalhaja tot Alleen met de goden, bekroond met de Nederlandse boekhandelsprijs.
• Zijn meest recente boek is De zonen van Bruce Lee, een autobiogra­fisch verhaal over de reis met zijn zoon naar Amerikaanse plaatsen die iets met zijn held, vechtsporter/acteur Bruce Lee, te maken heb­ben.
• Alex Boogers is getrouwd met Brenda Mess Lapré. Ze hebben een zoon, Caja, en wonen in Vlaardingen.  

Dit verhaal heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan (c) DPG Media / Nouveau 2020

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in