De relatiegeheimen van Olcay Gulsen en Ruud de Wild!

'Tot vijf jaar geleden waren we vrij oppervlakkig.'

Na de diagnose darmkanker die Ruud afgelopen voorjaar kreeg, volgden slopende maanden. Hun prille relatie is er gepantserd uitgekomen. ‘We zijn als stel zo de diepte ingegaan dat we elkaar nu helemaal kunnen lezen.’

Olcay Gulsen en Ruud de Wild, naar een bekender ‘media­koppel’ moet je in Nederland goed zoeken. Alle reden om in een Amsterdams etablissement neer te strijken aan een tafel uit het zicht.

Al mogen ze zeker gezien worden. Ruud – lichte trui, wit haar, oorbelletje – ziet er stoer en gezond uit. Olcay – halflang, dik haar, prachtige huid – oogt moeiteloos chic in een zwarte trui en camel broek.

We zijn al even aan de praat als het onderwerp opduikt in het gesprek. Hoe leuk is het eigenlijk om bekend te zijn?

OLCAY, EERLIJK: ‘Vroeger dacht ik altijd dat het fantastisch was. Misschien is het dat ook als je een grote ster in Amerika bent, maar hier...’

RUUD, DROOG: ‘Bekend in Nederland? Dan liever niet!’

OLCAY: ‘Je kunt je dan afvragen waarom ik op social media zit, maar ik móét wel posten. Anders verkoop ik geen make-up.’

RUUD: ‘Als je ziet wat je soms binnenkrijgt op social media, is er maar één conclusie: er lopen heel wat idioten rond. Mensen van wie je denkt: jammer dat je een telefoon hebt.’

OLCAY: ‘Toch heb je de afgelopen maanden vooral heel veel líéve berichtjes ontvangen. Echt hartverwarmend.’

RUUD: ‘Dat is waar. Die hadden me anders nooit bereikt.’

Het is genoegzaam bekend dat dit betrekking heeft op de diagnose darmkanker die Ruud dit voorjaar kreeg, en het maandenlange behandeltraject dat volgde – gelukkig met een goede afloop. Sinds september is hij weer terug op de radio, wat niet wegneemt dat de afgelopen periode er flink in heeft gehakt.

'Niet weten waar je aan toe bent, dat vond ik het zwaarste'

OLCAY: ‘De diagnose zelf was al pittig en de emotionele rollercoaster daarna helemaal. Niet weten waar je aan toe bent, dat vond ik het zwaarste.’

RUUD: ‘Het was een slopende tijd. Ik dacht echt: hoe lang heb ik nog?’

OLCAY: ‘Toch was het ook een tijd vol bijzondere momenten, waarin ik jouw zachte kant, waar ik verliefd op werd, vaak heb gezien. Dat pure vond ik heel mooi. Je zei steeds: “Ik wil mijn kinderen zien opgroeien, en veel meer met ze reizen.”

Nou ben je een lieve vader, maar ook weer niet zo eentje die elke zaterdag bij het voetbalveld staat, bij wijze van spreken, dus dat raakte me. Ik zeg nu ook vaak: “Dat reizen, dat moet je gaan doen!” Want zo gaat dat natuurlijk: nu je genezen bent verklaard, overkomt het leven je weer.’

RUUD: ‘Als je zo ziek bent, zit je dichter op je emoties. Ik bleek ook meer een vechter te zijn dan ik had gedacht.’

OLCAY: ‘Mijn grootste ontdekking is dat ik grenzeloos ben in mijn wil om je te steunen. Tot nu toe was ik best egoïstisch, zo iemand die meteen “Lastig!” roept als ze haar eigen belangen opzij moet zetten. Maar de afgelopen maanden heb ik geen seconde aan mezelf gedacht.’ Zijn jullie prioriteiten sinds de ziekte veranderd? RUUD: ‘Die vraag kan ik nog niet beantwoorden. Ik denk het wel, maar zoals Olcay al zei: er is een verschil tussen denken en doen.’

OLCAY: ‘Eigenlijk vind ik het ook wel fijn dat je je weer druk maakt om onzindingen. Dat betekent dat het goed met je gaat.’