Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

De relatiegeheimen van Erik en Marika de Zwart

'Na een ruzie is het na vijf minuten alweer: 'Bakkie koffie, schat?' Ze zijn het lang niet altijd met elkaar eens, maar vinden dat prima. ‘Het fijne van ons vind ik dat we goed op elkaar zijn ingespeeld en een sterk team vormen.’ Maak kennis met twee montere doeners die elkaar bij de les houden, ...

De relatiegeheimen van Erik en Marika de Zwart

'Na een ruzie is het na vijf minuten alweer: 'Bakkie koffie, schat?'

Ze zijn het lang niet altijd met elkaar eens, maar vinden dat prima. ‘Het fijne van ons vind ik dat we goed op elkaar zijn ingespeeld en een sterk team vormen.’ Maak kennis met twee montere doeners die elkaar bij de les houden, maar ook alle ruimte geven.

Wie de open woonkeuken van media-ondernemer en voormalig radio-dj Erik de Zwart (64) en zijn vrouw Marika (54) binnenloopt, kan hem niet missen: de prachtig aange­legde minispoorbaan die zich door de achtertuin slingert, compleet met buxusstruiken op bonsaiformaat. De treintjeshobby van Erik mag gerust een passie heten, zoveel is duidelijk.

Die ruime, gloednieuwe woonkeuken, met rond de grote eettafel zes stoelen in blauw velours als comforta­bele eyecatchers, verdient overigens niet minder lof. Voor dit ontwerp tekende Marika met binnenhuisarchitect en huisvriend Peter Dam. De verbouwing van vijf maanden – zelf namen ze de wijk naar Amsterdam, waar ook hun beide dochters op kamers wonen – blijkt niet eens het heetste vuur waarvoor ze samen hebben gestaan. Ze hebben het hele huis namelijk twintig jaar geleden zelf laten bouwen op de plek van hun oorspronkelijke woning.

'We hadden een voorzichtige klik. Voor mij reden om haar naam en telefoon­nummer te vragen'

ERIK: ‘Ik had in 1994 net de jarenvijftigwoning gekocht die op deze plek stond toen ik Marika ontmoette. Ze was de aantrekkelijke buurvrouw van mijn vriend en collega Lex Harding, met wie ik kort daarvoor Radio 538 had opgericht. We deden alles om publiciteit te krijgen, dus op een verzoekje of we via de radio een kroeg in Amersfoort wilden openen, zeiden we geen nee. Lex had Marika gevraagd of ze samen met een vriendin drankjes wilde rondbrengen. Die avond had ik aan de bar een leuk gesprekje met haar, noem het een voorzichtige klik. Voor mij reden om haar naam en telefoon­nummer te vragen.’

MARIKA: ‘Nou, je zei tegen me: “Schrijf even je naam en tele­foonnummer op!” Ik dacht: zo doe je dat toch niet? Maar ik vond je wel leuk, dus ik antwoordde: “Prima, maar regel dan in elk geval pen en papier.” Een halfuur later kwam je daarmee terug, én met een betere tekst: dat je me graag beter wilde leren kennen. De dag daarna belde je al.’

'Van die jaloezie was ik in vorige relaties een beetje moe geworden'

ERIK: ‘Ik vond je leuk, spontaan, en bij onze eerste afspraak had ik al door dat je niet jaloers was op het opwindende leven dat ik in de ogen van veel mensen leidde. Daar was ik in vorige relaties een beetje moe van geworden, dus ik was opnieuw zoekende. Jij was na een langere relatie ook weer vrijgezel.’

MARIKA: ‘Ik was na tien jaar verkering getrouwd met mijn jeugdliefde, wat al snel een totaal verkeerde beslissing bleek. Toen ik jou ontmoette, woonde ik tijdelijk bij mijn ouders en was ik net een halfjaar alleen. Ik vond het wel wennen. Maar tegelijkertijd had ik de behoefte op mezelf te gaan wonen, te ontdekken wat ik echt wilde. We zijn die zomer nog los van elkaar op vakantie geweest.’

ERIK: ‘Omdat de plannen al vaststonden. Ik ging met Lex en andere vrienden met de Transsiberië Express dwars door Rusland naar Peking, want dat kon toen net. En daarna door naar Shanghai, Hongkong, Macau...’

MARIKA: ‘Intussen hield je goed contact. Toen ik daarna met vriendinnen naar Ibiza ging, kwam er van feesten niet veel terecht omdat jij in mijn hoofd zat. Ik vond het leuk dat je ondernemend was, altijd het voortouw nam en heel erg een mening had over alles.’ Plagerig: ‘Terwijl ik nu vaak denk: hou die mening maar even voor je.’

ERIK, LACHEND: ‘Ja, corona werkte wat dat betreft niet erg bevorderlijk!’

Ben je nog alleen gaan wonen, Marika?

MARIKA: ‘Zeker, ruim een jaar. Intussen gingen we vaak samen weekendjes weg. Ons eerste tripje was naar Parijs, echt heel leuk.’

ERIK: ‘We gingen erheen in mijn Porsche. Kappie eraf, lekker blazen. En af en toe stilstaan om tijd te rekken zodat we geen bon kregen.’

MARIKA: ‘Ik wist direct dat je treingek was.’

ERIK: ‘Je rijdt voor een deel langs de spoorlijn, dus dan zag ik zo’n tgv keihard voorbijkomen. Toch wel frustrerend, al mocht het de pret uiteraard niet drukken.’

Wat vond je van Eriks radiobekendheid?

MARIKA: ‘Nou, hij was net overgestapt van Veronica naar Radio 538, waar hij voor zijn gevoel weer onderaan moest beginnen. Dus het was geen instant-successtory.’

ERIK: ‘Het ging inderdaad niet meteen van een leien dakje.’

MARIKA: ‘Al bracht je werk ook leuke dingen met zich mee. Op een keer nodigde je me uit voor de film. Dat bleek een première. Van een afstand zag ik de fotografen al staan. Ik kwam rechtstreeks uit mijn werk en vroeg: “Had ik me hiervoor niet anders moeten kleden?” Waarop jij zei: “Nee joh, dat maakt niks uit!” We zijn toen wel via een zijdeur naar binnen geslopen.’

ERIK: ‘Dat was dus even een leermomentje...’

MARIKA: ‘Maar gelukkig heb je nooit negatief in de roddel­bladen gestaan.’

ERIK: ‘We kennen die gasten al jaren, doen nooit moeilijk als ze een foto willen. Dat hoort erbij en het werkt twee kanten op. Als ik bezig ben met een nieuw project, is publiciteit van harte welkom.’

Is de liefde voor treinen een bindende factor?

MARIKA: ‘Nee, ik heb er echt niks mee. Maar ik vind het wel schattig en ben ook heel blij dat Erik een hobby heeft. Van zichzelf is hij namelijk nogal druk. Als hij zijn energie niet kwijt kan, wordt hij onrustig.’

ERIK: ‘Vroeger noemden ze dat adhd.’

MARIKA: ‘Het gaat met die treintjes wel voortdurend op en neer. De ene keer ben je trots dat alles op rolletjes loopt, een paar dagen later loop je te vloeken.’

ERIK: ‘Je hebt met zo’n minispoorbaan dezelfde problemen als de NS: vorst, blaadjes... Een tak op de rails kun je met een boom vergelijken. En het valt niet mee dat ik met elk uitbreidingsplan eerst langs de gemeenteraad hier in huis moet.’

MARIKA: ‘Ja, je wilde de voortuin erbij nemen. Eerst vond ik dat prima, maar toen zei onze jongste dochter: “Het is het laatste stukje gras, mam. Wij hebben er nog gespeeld, en wat als we zelf kinderen krijgen?” Daar zat ook iets in. Want jij wil hier tot je tachtigste blijven wonen.’

ERIK: ‘Minimaal.’

Hebben jullie altijd een goede balans tussen werk en privé kunnen vinden?

MARIKA: ‘Toch wel. Ik ben schoonheidsspecialiste en was een tijdje gestopt toen onze dochters klein waren, maar dat beviel slecht. Als Erik ’s avonds thuiskwam van zijn werk bij Radio 538 en vroeg wat ik gedaan had, kon ik alleen vertellen van mijn struggle met twee kinderen en één karretje bij Albert Heijn. Ik ben dus gauw weer aan de slag gegaan, met hulp van jouw ouders, mijn moeder en Peter (Dam, de eerdergenoemde binnenhuisarchitect en huisvriend, red.), die zelfs een tijdje bij ons heeft gewoond.’

ERIK: ‘Ik werkte toen zes dagen per week, plus drie of vier avonden.’

MARIKA: ‘Als je er op zaterdag wel was, zat je werk nog steeds in je achterhoofd. Waren we samen in de Makro, zette je daar stiekem de radio’s op 538.’

Interviews
  • Sacha de Boer