De liefde van Anouk en Edwin Smulders

'Mooi hoe wij elkaar een spiegel voorhouden.'

Als zij loopt te stressen, weet hij precies hoe hij haar weer rustig kan krijgen. Eerst een kop thee met chocola en dan even laten pierewaaien. Edwin en Anouk Smulders vullen elkaar in alles aan. ‘Wij zijn echt yin en yang.’

ANOUK – DE LIEFDE VOOR EDWIN

‘In mei 2002 ging ik naar Curaçao om te jureren bij de Princess Model of the Year-verkiezing. Er waren nog zo’n tweehonderd mensen die meereisden vanaf Schiphol, en een van hen was Edwin. Ik woonde al twaalf jaar in het buitenland voor mijn modellenwerk en spotte hem meteen: een echte Nederlander, groot, met blonde krullen en sprankelende pretogen. De beroemde bliksem die inslaat, zo voelde het voor mij. Ik weet nog precies hoe Edwin rook en wat hij aan had. Sterker: in het overhemd dat hij toen droeg, heb ik inmiddels twee kinderen gebaard.

Zo ver waren we natuurlijk niet meteen, maar die week op Curaçao trokken we wel al veel met elkaar op. Ik kende het eiland al sinds mijn jeugd en deed veel voor een kindertehuis waar verstoten en mishandelde kinderen worden opgevangen, sommigen besmet met hiv. Daar sleepte ik Edwin, een collega en twee journalisten op de laatste dag van ons verblijf heen om publiciteit te krijgen en sponsors te werven. Ik geloof dat Edwin óm was, toen hij me een hiv-kindje de fles zag geven. Zelf wist ik toen al dat hij behalve altijd vrolijk ook honderd procent eerlijk is en recht door zee. Negativiteit ketst ook gewoon op hem af. Het interesseert hem echt nul.

'Vermoedelijk hebben onze telefoongesprekken ons een kleine auto gekost'

Na die reis vloog ik terug naar New York, maar Edwin en ik bleven elkaar bellen, vaak urenlang. Vermoedelijk heeft dat ons een kleine auto gekost, maar het was de investering meer dan waard. Na 9/11 ben ik naar Londen verhuisd, en toen was het al snel niet meer te remmen. Ik verhuurde mijn appartement, koos weer voor Nederland, en binnen twee jaar waren we getrouwd.’

EDWIN - DE LIEFDE VOOR ANOUK

‘Op die reis naar Curaçao had ik Anouk ook al snel in de gaten. Ze is natuurlijk een prachtige vrouw en ze bleek ook heel open, leuk en gezellig. We hadden die week een soort clubje, samen met Irene van de Laar, Hans Kemna en Gordon en zijn toenmalige vriend. Anouk had meteen verteld dat ze een Engelse vriend had, dus ik was kansloos. Maar toen ik haar in dat kindertehuis met hiv-kindjes zag knuffelen, begon ik al wel te beseffen dat ze vanbinnen tenminste zo mooi was als vanbuiten.

Terug in Nederland kreeg ik van Adidas, destijds mijn sponsor, een enorme tas met petjes, balletjes, T-shirtjes en schoentjes, allemaal voor die kinderen in dat tehuis. Daarop belde ik Anouk, die me vroeg de tas naar haar ouders in Barneveld te brengen, zodat zij hem een paar weken later konden meenemen naar Curaçao. En zo bijzonder: op de dag dat ik naar Barneveld reed, bleek Anouk twee kilometer achter me te rijden.

'ik bleef die nacht op haar hotelkamer. Waar niets is gebeurd'

Na dat weerzien bleven we contact houden, tot Anouk op een gegeven moment aangaf te willen stoppen. Om twee maanden later per sms te vragen of ik haar toch weer een berichtje wilde sturen. Kort daarna zou ze van New York naar Stuttgart vliegen. Ik ben naar Stuttgart gereden en stond haar op het vliegveld op te wachten met een grote beer en een roos. Ze zag me staan en zei: “Nee hè, ik heb de hele vlucht zitten denken dat dit toch geen goed idee is…” Maar ze wilde niet dat ik dat hele eind terugreed, dus ik bleef die nacht op haar hotelkamer. Waar niets is gebeurd.