Floortje Dessing: 'Ik heb het leven niet op zijn beloop gelaten'

De reiziger is even thuis.

Vol ontzag en – toegegeven – een tikje jaloers zien we haar al 25 jaar reizen naar de meest afgelegen plekken op de aardbol. Nu ze 50 is geworden, maakt Floortje Dessing de balans op.

'Vijftig? Ik ben vooral blij dat ik het heb gehaald'

'Ach, weet je,' antwoordt ze op de vraag hoe het voelt om vijftig te zijn, 'mensen om je heen doen heel spastisch over dat vijftig worden. Maar ik ben vooral heel blij dat ik het heb gehaald, met alle gezondheidsdingen die ik heb gehad (onder meer knokkelkoorts, een nieroperatie en een hersenvliesontsteking als gevolg van een tekenbeet – red.). Klinkt dramatisch, maar ik ben echt superblij. Jammer dat mensen zich zo door dat cijfer laten leiden.'

Met het oog op het behalen van de mijlpaal bedacht Dessing het boek 50 inzichten na 25 jaar reizen. Het zou dit najaar uitkomen, vlak na haar verjaardag op 31 augustus – 'Ik heb het uitbundig gevierd, voor zover dat met corona kon dan, en heb het heel leuk gehad met de mensen van wie ik hou' – maar door omstandigheden is het verschoven naar het voorjaar.

'Ik had nét Floortje blijft hier opgenomen, zou een boek schrijven en dan deze zomer een paar versnellingen terugschakelen. En toen kwam corona eroverheen en kwam alles samen. Ik zakte een beetje als een souffle in elkaar en was vrij niet-productief. Rust pakken, noemen ze dat, maar dat doe ik normaal nooit. Deze zomer kwam er gewoon niets uit me.

'Ontspanning staat normaal gesproken niet in mijn woordenboek'

Ik heb vijfentwintig jaar lang doorgebeukt. Door jetlags heen, tachtig keer per jaar de wereld rond. Altijd: hup, gas erop. Deze zomer was totale ontspanning. Of zoiets. Dat woord staat normaal gesproken niet in mijn woordenboek. Ik heb altijd plannen en ideeën. Iedereen weet dat het zinvol is om soms gas terug te nemen, maar mijn geest is nooit stil en ik heb een gigantische drive. Maar goed, deze zomer was het dus anders. Had ik dit effe nodig.'

In haar nieuwe boek gaat Dessing op zoek naar de inzichten die ze in haar leven heeft opgedaan. Welke springt eruit?

'In het opmaken van de balans is mijn voornaamste inzicht toch wel: Jezus man, wat is het geweldig geweest. Wat heb ik intens veel plezier gehad. Het is een cliché, maar toch: ik ben een gezegend mens. En mijn dromen zijn uitgekomen. Ik heb het leven niet op z'n beloop gelaten. De afgelopen dertig jaar heb ik heel doelbewust en echt kneiterhard gewerkt. Ik heb vijfentwintig jaar lang de meest bijzondere mensen gesproken en de verste uithoeken van de wereld bezocht. Dat heeft zó ontzettend veel voor me betekend, ik heb daar zó veel van geleerd. Die inzichten wil ik met iedereen delen.”

Groots en meeslepend leven, dat was altijd het doel

Weg van de gebaande paden, haar eigen weg vinden – de wanderlust die Dessing zo'n uniek leven schonk, zat er al jong in. 'Toen ik acht was, las ik al in mijn rapport dat ik snel afgeleid was,' vertelde ze eens in een interview. 'Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik honger had om de wereld te zien, avonturen te beleven. Groots en meeslepend leven, dat was altijd het doel. Dat heb ik van mijn vader. Die heeft nog steeds (hij is 91 – red.) drie vrijwilligersbaantjes. Mede door de genen en de opvoeding van mijn ouders heb ik die liefde voor reizen. Van mijn vader heb ik dat onrustige, de drang om alles te zien.'

Dat betekent wel dat er weinig rust in de tent is, stelde ze ook. 'Langzaam heeft iedereen om me heen rust gevonden, een gezin, en ik zit steeds weer in een vliegtuig of trein. Dat is heel leuk, dat is wat ik in mijn hart wilde, waar ik voor heb gevochten en wat ik heb gekregen. Maar het is ook eenzaam.' Evengoed was het de juiste keuze, zegt ze. 'Ik kan niet weten hoe mijn leven eruit had gezien als ik een andere weg was ingeslagen, maar ik kan wel oprecht zeggen dat ik nu een tevreden mens ben.'

'Ik zou niet kunnen emigreren'

Ondanks haar wanderlust is Dessing ook heel graag in Nederland. Met kerst en oud en nieuw vaste prik bijvoorbeeld, en in 2020 natuurlijk een stuk meer dan normaal. Al vaker benadrukte ze dat ze hier echt niet weg wil. 'Ik zou niet kunnen emigreren. Ik kan niet zonder mensen om me heen. Mensen die ergens anders helemaal opnieuw beginnen: ik zou het niet durven en kunnen. Nederland is ook veel te leuk. Ik ben zó blij om na een lange reis die duinen weer te zien.'