'Stagiaires aan je lijf, heb je daar iets over te zeggen?'

Cisca zit er liever niet als een onmondig kind bij.

Elk vak moet geleerd worden, van stratenmaker tot hartchirurg. Dus zijn er overal stagiaires, die in praktijken en werkplaatsen meekijken en meelopen.

Dat is nu eenmaal de beste manier om een ambacht onder de knie te krijgen. En dus worden we in spreek- en behandelkamers af en toe verrast door stagiaires.

Ik sta daar meestal welwillend tegenover, tenminste als het om de kapper gaat. Ik vind het al lastiger worden bij de pedicure en onaangenaam bij de huisarts of medisch specialist.

'Al snel ging het van meekijken naar mee-behandelen'

Onlangs bleek zich bij de pedicure onverwacht een stagiaire te bevinden. Al snel ging het van meekijken naar mee-behandelen en zo zat ik op een gegeven ogenblik, als ware ik keizerin Sissi, met twee dames aan mijn voeten, elk nam er een voor haar rekening.

Om geen pijnlijke stilte te laten vallen, vroeg ik de stagiaire waar ze op school zat, of het een lastige opleiding was, hoe lang die duurde en of er genoeg werkgelegenheid in het vak was, kortom: ik zorgde voor een gezellige sfeer, intussen hopend dat ze me niet in een teen zou knippen. In plaats van lekker uitgerust na een uurtje ontspannen zitten op de pedicurestoel, kwam ik doodmoe thuis.

Eigen schuld natuurlijk. Maar het zit nu eenmaal in m’n karakter om mensen op hun gemak te stellen.

'In het ziekenhuis heet een stagiaire een arts-in-opleiding'

Toen ik een paar weken geleden bij een hooggeleerde oogarts in een universitair ziekenhuis zat, werd ik ook geconfronteerd met een stagiaire, al heette die daar arts-in-opleiding.

Omdat ik oogtechnisch een interessant geval ben ( ik heb een moedervlek in een van m’n ogen) ontspon zich over mijn hoofd een geanimeerd gesprek tussen leermeester en leerling, terwijl ik er als een onmondig kind bij zat.

Aan het eind van de onderzoeken, kreeg ik te horen wat de behandeling zou inhouden, waar ik die zou krijgen en wanneer ik op controle moest komen. En weg was de specialist op zijn peperdure suède schoenen. Geheel tegen m’n aard, maakte ik geen snedige opmerking over deze onpersoonlijke behandeling.

Een paar dagen erna moest ik naar de huisarts, waar een brief hing met de mededeling dat mevrouw A., huisarts-in-opleiding, mogelijk aanwezig zou zijn bij de consulten.

'Mag ik alstublieft vertrouwelijk mijn lek en gebrek bespreken met mijn huisarts?'

Niet weer, dacht ik en nam me voor bezwaar te maken. Mag ik alstublieft vertrouwelijk mijn lek en gebrek bespreken met mijn huisarts, die mij al 25 jaar kent en weet dat ik een gediplomeerd hypochonder ben, die altijd van het ergste uitgaat?

Bij binnenkomst van de spreekkamer bleek alleen de vertrouwde huisarts er te zitten, mevrouw A. was goddank nergens te bekennen.

Na al deze ervaringen, dacht ik: is er in dit land van richtlijnen en voorschriften geen protocol voor de omgang met stagiaires? Ligt het niet voor de hand aan de klant/patiënt te vragen of die ermee instemt dat de behandeling bekeken of zelfs verricht wordt door een leerling?

Of ben ik nu een oude zeurpiet?

Deze column heeft eerder in Meer over Medisch gestaan. 

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in