Omkijken in weemoed: Arno Hintjens (1949-2022)

Nouveau’s Ella over de jaren tachtig en een Franse tango. 

Iedereen die werkt met taal, zal voor de gisteren overleden Jan Rot een plekje in haar of zijn hart hebben. Wat die man kon met woorden, was weergaloos. Ik zeg eerlijk dat ik pas écht naar de Matthäus Passion heb geluisterd toen die was uitgekomen in zijn hertaling.

Het bleef een redelijk obscure productie, maar ik voorspel dat hij uiteindelijk de eeuwigheid zal halen, wegens wonderschoon en met zoveel liefde gemaakt. Zoals elke tekst van zijn hand. Zijn verlies is natuurlijk in de eerste plaats een verlies voor zijn dierbaren, maar ook een verlies voor de Nederlandse taal.

'Iedereen rookte, de muziek stond te hard, de vloer plakte van de drank'

Vandaag kwam het bericht dat ook Belgische zanger en podiumdier Arno Hintjens is overleden: 72 jaar, alvleesklierkanker. Arno zong zich met T.C. Matic mijn leven in. Jaren tachtig, ik was in de twintig, toen ik nog de energie had om overdag een keurige redacteur te zijn en ’s nachts concerten af te schuimen. Het was een andere tijd: iedereen rookte, de muziek stond te hard, de vloer plakte van de drank en niemand had nog een mobiele telefoon. Als een band speelde, ging je daar in op, in plaats van in je scherm.

'Oh – die man. Woest aantrekkelijk met een vleugje louche'

Arno’s muziek was in mijn smaakpalet een béétje een buitencategorie, maar oh – die man. Woest aantrekkelijk met een vleugje louche.

Prachtig zingen kon hij niet, maar als performer kon er in mijn ogen vrijwel niemand aan hem tippen. Bij een concert zijn, was zoiets als ondergedompeld worden in emoties, beseffen dat alles stuk was en uiteindelijk toch tevreden naar huis rollen.

'Die ene nacht in Brussel, toen Arno’s ‘Elle adore le noir’ uit een kroeg klonk'

Ik denk er met genoegen aan terug. Ook aan die ene nacht in Brussel, toen Arno’s ‘Elle adore le noir’ uit een kroeg klonk en ik met een wildvreemde man op straat een tango danste. Voor alle duidelijkheid: ik kan niet dansen en al helemaal geen tango, maar op dát moment even wel. Dat was de magie van Hintjens, die met zijn muziek het onmogelijke even mogelijk maakte.

Jan er Arno lijken me types die het in het hiernamaals uitstekend zullen kunnen vinden, maar ik had ze toch graag tweehonderd zien worden. Op Koningsdag zing ik voor één keer Jans prachtige hertaling. En verder: adieu Arno, vous étiez magnifique.  

Foto's (c) Getty Images

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in