Nouveau's Ella (55) gaat voor het eerst in twee jaar weer uit

'Ik weet niet of foundation en ik nog ooit vrienden worden…'

Vermoedelijk ben ik de laatste in Nederland die weer eens uit eten is geweest. Ik behoor tot de Voorzichtigen, dubbel gevaccineerd en al. En ik had het vermoedelijk niet gedaan als mijn suikerzoon niet had gevraagd of ik met hem en zijn ouders uit eten wilde, voor zijn 25ste verjaardag.

Het was een last minute verzoek, want time management is nooit zijn sterkste kant geweest en van schrik zei ik: 'Leuk! Ik kom, zeg maar waar en wanneer.'

'Wat trek je ook alweer aan als ie uit eten gaat?'

Waarna lichte paniek toesloeg. Het was krap twee jaar geleden dat ik uit was geweest. En na al die tijd in yogapants en een wijde bloes te hebben rondgelopen, was het even zoeken naar wat ik eens aan zou doen.

Gravend in mijn kast kwam ik kleren en herinneringen tegen. De tuniek waarin ik vaak in het theater zat, de top die mee uit eten mocht. En ook de lol die ik ooit had in een look klaarleggen, compleet met een joekel van een cocktailring erbij en dan opgedoft de deur uitgaan.

'Is er dan niet één tikje feestelijke blouse die niet plakt?'

Ik zou graag zeggen dat ik het 'Ik-mag-uit!' gevoel meteen weer te pakken had, maar helaas. Hoe warm is make-up maar niet en hoe heb ik ooit op hakken kunnen lopen? Is er dan niet één tikje feestelijke blouse die niet plakt? En hoe zag ik ooit kans om mijn werk af te hebben, verzorgd tot en met nagellak het pand te verlaten en ook nog op tijd te komen?

Dieprode nagels, à la Máxima – dat hoorde bij het ritueel. In de auto achter het stuur even aflakken – auto alvast even starten – en dan onderweg laten drogen. De geur van nagellak hoort onlosmakelijk bij het voorpretgevoel van vriendinnen weer zien en naar de schouwburg, de bios of een restaurant.  

'De klok tikte door, de nagellak ging niet door'

Ditmaal keek ik naar mijn handen, die eruit zagen als die van een vrouw die achter haar scherm stressy  op de randjes van haar nagels had gebeten, met haar honden in het gras had gespeeld en nog even wat in de tuin had gerommeld. De klok tikte door, de nagellak ging niet door. Ik besloot zo'n eerste avond met intimi maar te zien als aanloopje naar meer.

Maar o, de vertrouwde rit over de snelweg waar ik al die tijd niet had gereden. Er bleek een compleet  viaduct bij te zijn gekomen en wonderlijke kantoorgebouwen langs de Zuidas, waarbij ik me afvroeg of die ooit nog vol zouden komen met al dat thuiswerken. Zo leuk om ergens heen te rijden waar ik nog nooit was geweest, na al die tijd bekend terrein.

'Eén blik op mijn BFF is genoeg om allebei de slappe lach te krijgen'

En zo gek vertrouwd als het voelde om weer met de liefste vrienden aan een tafel te zitten en lekker te eten, zonder het zelf te hebben gemaakt. Naast me mijn beste vriendin, die ik al ken sinds mijn zeventiende, met wie een blik en een absurde naam genoeg zijn om even de slappe lach te krijgen. Die blik, die had ik ook gemist, meer dan ik wist.

Na afloop reed ik moe, plakkerig en tevreden terug. Moe, want niks meer gewend. Plakkerig, want ik weet niet of foundation en ik nog ooit vrienden zullen worden. En tevreden, want hoe heerlijk om de vriendschap weer eens live te ervaren en te beseffen dat het eigenlijk heel normaal is om met vrienden uit eten te gaan. Het smaakte naar meer, het smaakte naar weer eens naar het theater. Het smaakte naar… normaal.  

Morgen ga ik er even voor zitten en weer eens netjes mijn nagels lakken. Máximaal dieprood. Het is tijd.  

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in