Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

Jennifer Grey (62) over haar nosejob: 'Ik verloor mijn carrière en identiteit’

De Dirty Dancing-ster over de grootste misser van haar loopbaan. Nu zouden we zeggen: ‘Authentiek, past bij je.’ Maar eind jaren tachtig werden de looks van Dirty Dancing’s Jennifer Grey afkeurend bekeken: ze was niet ‘mooi’ genoeg voor Hollywood. Nota bene haar eigen moeder (zelf een nosejob ond...

Jennifer Grey (62) over haar nosejob: 'Ik verloor mijn carrière en identiteit’

De Dirty Dancing-ster over de grootste misser van haar loopbaan.

Nu zouden we zeggen: ‘Authentiek, past bij je.’ Maar eind jaren tachtig werden de looks van Dirty Dancing’s Jennifer Grey afkeurend bekeken: ze was niet ‘mooi’ genoeg voor Hollywood.

Nota bene haar eigen moeder (zelf een nosejob ondergaan, net als Jennifers vader) drong aan op cosmetische chirurgie, omdat ze ‘moeilijk te casten zou zijn’ met haar natuurlijke neus.

Ze liet zich daar zo door beïnvloeden dat ze twee nosejobs onderging, waarna zelfs vrienden haar niet meer herkenden op straat en ze razendsnel in de vergetelheid raakte omdat ze niet meer op Baby Houseman uit Dirty Dancing leek.

In haar memoires Out of the Corner (een knipoog naar de beroemdste zin uit de film: ‘Nobody puts Baby in the corner’) vertelt Jennifer hoeveel spijt ze van de ingrepen heeft gehad.

Jennifer in 1994, na de twee operaties

“Van het ene moment op het andere raakte ik zowel mijn carrière als mijn identiteit kwijt. Ik was anti-nosejob als kind, maar in Hollywood diende je je aan te passen: je kunt niet joods zijn, je kunt er niet joods uitzien.

'Ik was bevriend met Michael Douglas en hij had geen idee wie ik was'

Ik kwam Michael Douglas, met wie ik goed bekend was, tegen op een première en hij had geen idee wie ik was omdat ik er zo anders uitzag. Dat was de eerste keer dat ik na de operaties weer in het openbaar was. Ik voelde me volkomen onzichtbaar, van het ene moment op het andere. In de ogen van de wereld was ik mezelf niet meer.”

Jennifer in 2004

“Het rare was dat ik me er mijn hele leven tegen verzet had. Ik was altijd zo boos op mijn moeder als ze zei dat ik iets aan mijn neus moest laten doen. In mijn ogen was dat capituleren, het voelde echt als me overgeven aan het kamp van de vijand. Ik dacht: ik ben goed genoeg, ik zou dit niet moeten hoeven doen. Zo voelde ik me ook: ik ben mooi genoeg. En dan toch overstag gaan – ik heb daar spijt van.”