8 vragen aan Sophie Hermans van de VVD

'Ik mis het knuffelen met mijn neefjes en nichtjes.'

In de aanloop naar de verkiezingen op 17 maart vind je op Nouveau een reeks portretten van vrouwelijke politici die hoog op de kieslijst van hun partij staan. Vandaag: Sophie Hermans (1981, Nijmegen) van de VVD.

'Ik ben vrolijk en flexibel, maar ook ongeduldig'

Sophie woonde in Zwolle en Friesland en tegenwoordig in Amsterdam. Voor ze in 2017 Tweede Kamerlid werd, was ze de politiek adviseur van minister Blok en later premier Rutte. Ze is no 3 op de kandidatenlijst van de liberalen en staat bekend als vrolijk en flexibel "maar ik ben ook ongeduldig."

Waarom bent u  de politiek in gegaan?  

Sophie Hermans: "Dat was ik lange tijd niet van plan! Mijn vader zat in de politiek, dus mijn natuurlijke reactie was om dan juist iets anders te gaan doen. En dat heb ik ook gedaan, de eerste jaren na mijn studie.

Met Mark Rutte in 2017

Tot ik voor Stef Blok en later Mark Rutte ging werken, en van dichtbij zag hoe je in de politiek daadwerkelijk verschil kunt maken in het leven van mensen. In die tijd deed Stef Blok dat bijvoorbeeld door de woningmarkt te veranderen, waardoor starters eindelijk een huis konden vinden of jonge gezinnen hun eerste huis konden kopen. Zo heeft politiek dus direct effect op ons allemaal! Toen begon het te kriebelen en wilde ik het graag zelf gaan doen. En daar heb ik nog geen dag spijt van gehad."

Wat maakt u een goede volksvertegenwoordiger?

"Omdat ik een mening heb, maar die mening niet is vastgeroest. Ik kan goed luisteren en ben altijd gericht op het vinden van een oplossing voor iets wat niet goed werkt.

Oh, en omdat ik krullen heb natuurlijk. Er moeten meer krullen in de Tweede Kamer!"

Wat is het leukste aspect van uw werk?

"Dat je zo direct contact hebt met mensen. Dat je van dichtbij ziet tegen welke problemen zij aanlopen. Dat maakt het best zwaar, maar tegelijkertijd ook zo mooi, als je iets aan die problemen kunt doen. Ik heb mij een tijd met de zorg in Nederland beziggehouden. Toen sprak ik veel verpleegkundigen die natuurlijk loodzwaar werk hebben, zeker in deze tijd.

'De verhalen van verpleegkundigen, die raken mij'

Hun verhalen raken mij. Als ik dan iets voor elkaar kan krijgen waardoor ze hun werk beter kunnen doen, krijg ik daar energie van. Een voorbeeld was het feit dat verpleegkundigen niet mee mochten praten over allerlei zaken die wel over hun dagelijks werk gaan. Aan die tafel zaten alleen artsen, maar zij niet. Dat heb ik kunnen veranderen en daar ben ik trots op."

En wat is het zwaarste?

"Er zitten zeker ook pittige kanten aan deze baan. De eindeloze hoeveelheid brieven en rapporten om te lezen en het doorgronden van technische wetten. Lange vergaderdagen en late stemmingen.

De intimiderende mails die ik krijg van mensen die denken dat je beter niet kunt vaccineren (de anti-vaxxers) waarin ook mijn nichtje en neefjes niet buiten schot blijven. Maar ook het omgaan met de lelijke kanten van de politiek. Politiek waarin het spel belangrijker is dan de uitkomst en waar ingewikkelde standpunten uit de weg worden gegaan omdat ze geen stemmen opleveren.

'Het kan niet zo zijn dat verpleegkundigen niet meebeslissen over allerlei zaken die hun dagelijks werk aangaan'

Gesprekken met mensen kunnen ook zwaar zijn, omdat je van dichtbij ziet tegen welke problemen zij aanlopen. En daar zit tegelijkertijd ook het mooie. Als het lukt om aan die problemen iets te doen. Bijvoorbeeld vorig jaar toen ik samen met Corinne Ellemeet (GroenLinks) vond dat het niet zo kan zijn, dat verpleegkundigen niet meebeslissen over allerlei zaken die hun dagelijks werk aangaan. Wij hebben toen voorgesteld dat zij, net als artsen, een plekje aan de bestuurstafel krijgen.