Quinty Trustfull: 'Ik mis mijn vader nog steeds'

Het verhaal dat ze alleen in Nouveau vertelt.

Na ruim een jaar kan Quinty Trustfull (48) eindelijk de stilte verbreken rond de dood van haar geliefde vader. Het afscheid voelde eerder nog te intiem, die laatste momenten waren te dierbaar. Nu kan het boegbeeld van Koffietijd met liefde terugkijken op die verdrietige periode.

De tach­tigjarige biljartmaker en levensgenieter Cees van den Broek was in de Pijp, waar hij pal naast zijn dochter en haar echtgenoot Orlando woonde, een graag gezien man. Om zijn energie, zijn humor en zeker om zijn oprechte interesse en behulpzaam­heid. Of zoals Quinty zegt: ‘Mijn vader was de liefste man die ik ooit heb gekend. Hij heeft alleen maar liefde gegeven en daar­door ook ontvangen. Ik denk dat hij nooit ruzie met iemand heeft gehad. Ontzettend bijzonder.’

"Mijn vader heeft alleen maar liefde gegeven"

Het besef dat hij er niet meer is, overvalt haar nog geregeld. Soms als een bijna fysiek voelbare steek in de borst. Ze raakt dan hoorbaar geëmotioneerd. Want het lijkt wel de dag van gisteren dat hij op de rand van zijn ziekenhuisbed zat, na een standaardoperatie aan zijn darmen, en er niets aan de hand leek. Hij had wel­iswaar stolsels toegediend gekregen omdat de bloedingen niet stopten, maar die medi­catie leek te werken.

‘Hij zat een broodje te eten en maakte gein­tjes over een leuke vrouw op het dakterras aan de overkant: “Niets te klagen over het uitzicht”. Hij is altijd jong van geest geble­ven, droeg graag mooie jeans en leuke gympies. Ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen en dat hij snel naar huis zou mogen. Totdat zijn partner - na het overlijden van mijn moeder kreeg hij een nieuwe relatie - in paniek belde. Een her­seninfarct. Door de stolsels was een prop ontstaan, die naar zijn brein was geschoten. Zijn hele rechterkant raakte verlamd. Hij kreeg extreme afasie: plotseling zat hij gevangen in zijn hoofd en lichaam. Afschuwelijk. Temeer daar hij zich reali­seerde wat er met hem aan de hand was.

Door een infectie kreeg hij er een delier bij, een situatie van extreem in de war zijn, waardoor je muizen over het plafond ziet lopen of denkt dat er telefoons in de lucht hangen. Normaal gesproken duurt zoiets dagen, bij hem weken. Hij viel ongelofelijk af, woog met zijn 1,85 meter nog maar 63 kilo. Toen hij naar het verpleeghuis mocht, zag ik meteen dat er handen tekort waren. Zijn partner, mijn zus en ik hebben elke dag meegeholpen hem te verzorgen. Van verschonen tot eten geven. Mijn zus de och­tend, ik meteen na Koffietijd en zijn partner de avond. Lando ging toen altijd mee.

"Hen verzorgen is het mooiste wat ik voor mijn ouders kon doen"

‘Toen hij weer thuis was, hebben we nog een mooie tijd met fijne momenten gehad. Ik duwde dagelijks zijn rolstoel naar het Sarphatipark, we dronken samen een wijn­tje en een biertje en voerden gesprekken. Maar hij ging wel achteruit. Soms moest ik er wel vier, vijf keer per nacht voor hem uit. Liep ik door de tuin om hem op te tillen of om te draaien. De arts vroeg later: hoe heb je dat in je eentje als vrouw voor elkaar gekregen? Ik wist het niet. Ik heb het gewoon gedaan. Toen mijn moeder ruim vijftien jaar terug borstkanker kreeg, heb ik haar een jaar lang verzorgd. Voor mijn vader stond ik dus ook klaar. Het is het mooiste en dankbaarste wat ik als kind voor mijn ouders kon doen.’

Al die tijd verzweeg Quinty die zware periode op haar werk. Alleen haar visagist en collega Loretta Schrijver wisten op zeker moment van haar thuissituatie. Want alleen zo zou ze kunnen blijven functioneren bij Koffietijd, besloot ze. ‘Ik wilde dat scheiden. Anders zou het moeilijk worden: hele gesprekken voeren, terwijl ik zo heftig in mijn emotie zat. Ik stopte het verdriet niet weg, hoor; met vrienden en fami­lie praatte ik er wel over.’

Het uiteindelijke afscheid kwam op 5 juni 2019. ‘Heel intiem en liefdevol. Mijn vader had geknokt en gestreden. Maar hij kon niet meer. Hij was op. Hij kon niet meer zo goed articu­leren, maar hij zei: “Een leven vol liefde, het is goed zo”. En hoe moeilijk het ook was, op dat moment begreep ik dat liefde ook betekent: kunnen loslaten. Ik zei: “Ik hou zoveel van je dat ik het begrijp, pap”. Want dit was geen leven voor mijn vader.’