Powerfeminist Heleen Mees over vallen en weer opstaan

 'Ik ging uit van een goede afloop.'

Heleen Mees (52) is econoom, jurist en powerfeminist. Na een stormachtige affaire is ze al zeven jaar verwikkeld in een veelbesproken juridische procedure met een ex-geliefde. Ze woont in New York, maar is vanwege corona tijdelijk teruggekeerd naar Nederland.

"Als mensen me vragen: 'What kept you going?', dan is het simpele ant­woord: je hebt geen keus. Het is niet dat ik me niet bewust was van de ernst van de situatie, maar ik ging uit van een goede afloop en ik wist ook: ooit laat ik dit allemaal weer achter me. Toevallig kreeg ik in die periode een startnummer voor de New York Marathon, waardoor ik aan een intensief trainingsprogramma begon. Elke ochtend rende ik om zes uur langs de East River, op de heenweg over de Brooklyn Bridge en terug over de Manhattan Bridge. Na afloop kwam vanzelf de runner’s high. Dat lopen deed me goed.

'Liefdesverdriet is rauw, met au. Het doet vreselijk veel pijn'

Het is nooit leuk als het misloopt met een man om wie je geeft, zeker niet als het spectaculair misloopt. Liefdesverdriet is rauw, met au. Het doet vreselijk veel pijn. Toch heb ik geen last van wrok. Het idiote is, dat ik door de manier waarop onze relatie werd beëindigd, veel langer met hem bezig was dan nodig zou zijn geweest. Met behulp van EMDR - Eye Movement Desensitization and Reprocessing - waar­bij de therapeut de gebeurtenissen inclusief de bijbehorende beelden, gedachten en gevoelens als het ware uitwist, heb ik de emoties van de break-up verwerkt. Het is alsof je harde schijf wordt over­schreven.

'Ik moest mezelf echt opnieuw bewijzen'

De kwestie was ook een bump in my career, ik moest mezelf echt opnieuw bewijzen. Gelukkig woonde ik in New York, daar ben je anoniemer dan in Nederland. Iedereen is immers vooral bezig met overleven. Daarbij: New Yorkers zijn minder direct dan Nederlanders. Zelfs als mensen zich al zouden realiseren wat er gaande was, zouden ze mij er nooit op aanspreken. Pas toen ik weer in Nederland kwam, merkte ik dat vreemden mij een hart onder de riem wilden steken of mijn verhaal wilden horen. Dat doen alleen Nederlanders.

‘De onvoorwaardelijke liefde van mijn moeder heb ik extra gekoesterd’

Nee, ik wilde er niet over praten, behalve met vrienden en familie. Zonder afbreuk te doen aan mijn vrien­den, van wie ik ontzettend veel liefde ontving, maar die wel meer uitleg eisten, koesterde ik in die periode de band met mijn moeder extra. Zij stond onvoorwaardelijk voor mij klaar, vond alle ophef overtrokken en bood een luisterend oor, zonder me te bekritiseren. Na de marathon vertrok ik vrij snel voor een jaar naar China en begon ik aan een boek. In Beijing wist überhaupt niemand wie ik was en na dat jaar sprak ik behoorlijk goed Mandarijn. Zo nam het leven vanzelf weer een nieuwe wending.’

(c) DPG Media / Nouveau 2020

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in