Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

Fidan Ekiz: 'Je gaat niet dood als iets eens mislukt'

De alleskunner over haar werk, de liefde en haar moeder. Door de liefde voor zoon Ferran leerde journalist Fidan Ekiz (43) meer van zichzelf houden. Leren deed ze ook van Jeroen Pauw met wie ze Op1 presenteerde, ervaring die ze dit najaar meeneemt naar een nieuwe dagelijkse talkshow op het tijdst...

Fidan Ekiz: 'Je gaat niet dood als iets eens mislukt'

De alleskunner over haar werk, de liefde en haar moeder.

Door de liefde voor zoon Ferran leerde journalist Fidan Ekiz (43) meer van zichzelf houden. Leren deed ze ook van Jeroen Pauw met wie ze Op1 presenteerde, ervaring die ze dit najaar meeneemt naar een nieuwe dagelijkse talkshow op het tijdstip van het oude De Wereld Draait Door. Ze kijkt positief naar deze nieuwe rol in medialand: "Ik heb het meest geleerd van vallen en weer opstaan."

We zitten nog middenin de coronacrisis als we videobellen. Ik vanuit mijn werkkamer, Fidan Ekiz (43) van­uit de hare in hartje Rotterdam, waar ze woont met haar zoontje Ferran van zes. Ze draagt een donkerblauw jogging­jasje en vertelt lachend dat haar moeder dat helemaal niks vindt. ‘Als ze me zo ziet, zegt ze: “Wees eens wat meer als je moe­der!” Zelf maakt ze zich elke dag mooi.’

Dat ze er nu zo casual bij loopt, heeft alles te maken met de beperkende maatregelen rond het coronavirus. Want belangstelling voor uiterlijkheden heeft ze wel degelijk. ‘Ik mis het enorm: winkelen, leuke dinge­tjes kopen om te dragen, make-up en zo. Lekker belangrijk, kun je zeggen, maar ik word daar gelukkig van. Als ik mooi was gemaakt voor Op1, het enige moment in de week dat ik er echt goed uitzag, dacht ik na afloop van de uitzending ook altijd: wáár zijn de feestjes waar ik heen kan?!’

Het is Ekiz ten voeten uit: goudeerlijk, hart op de tong en overrompelend natuurlijk, wat door elk scherm heen voelbaar is. Niet direct het ideale type voor de ‘intelligente lockdown’ die ook haar leven behoorlijk overhoop heeft gehaald. Ze bereidt zich voor op het nieuwe programma, maar verder ligt alles wat ze normaliter doet, lezingen geven, debatten leiden, werken aan documentaires, nog even stil. Het kluizenaarsleven dat ze naar eigen zeggen leidt, heeft zo zijn voordelen. ‘Gewoonlijk ben ik altijd aan het rennen, dus het is goed dat ik nu meer rust heb. En meer tijd voor mijn zoontje.’

'Ik heb wel last van huidhonger'

Maar dat ze beperkt wordt in het contact met haar moe­der, doet pijn. ‘We zien elkaar weer in leven­den lijve, en niet meer alleen via Facetime, maar we houden nog wel afstand. Terwijl ik heel fysiek ingesteld ben, wil aanraken, knuffelen. Huidhonger schijnt het te heten, dáár heb ik last van. Al weet ik dat het niet anders kan. Mijn moeder is zeventig en gelukkig fit en gezond, maar ik heb bij Op1 genoeg gesprekken over corona gevoerd om te weten dat je zomaar in een horrorfilm terecht kunt komen. Dus ben ik megavoor­zichtig.’

Fidan Ekiz heeft zich inmiddels in vrijwel alle takken van de journalistiek gepro­fileerd. Ze was correspondent in Istanboel, maakte veelgeroemde documentaireseries over persvrijheid en Turkse gezinnen die naar Nederland emigreerden, is columnist voor onder andere het Algemeen Dagblad en presenteerde van september 2018 tot december 2019 De Nieuwe Maan, een weke­lijkse tv-talkshow ‘met een scherp oog voor ontwikkelingen rondom de multiculturele samenleving’. Als kind van Turkse immigranten en kenner van de Turkse samenle­ving was ze niet te beroerd om zelf stelling te nemen in het debat aan tafel. Met een stroom aan bedreigingen en intimidaties als gevolg.

‘Het waren geen doodsbedreigingen, hoor,’ zegt ze relativerend. ‘Ik ben ook niet daar­om opgestapt. Al was het wel akelig om gedemoniseerd te worden, hardnekkig in een frame te worden gestopt waarin ik totaal niet thuishoor. Dat ik kritisch ben op de politieke islam en het geen goed idee vind om klakkeloos achter Erdogan aan te lopen of haatpredikers naar Nederland te halen, maakt me immers nog geen voor­stander van racisme en discriminatie.’ Intussen ziet ze om zich heen een toene­mende segregatie. ‘Terwijl we ons juist naar elkaar toe moeten bewegen in de samenle­ving, met inspanningen van beide kanten. En ja, die mening draag ik ook uit. Nog steeds.'

Ben je weleens bang?

‘Nee. Ook niet toen ik De Nieuwe Maan presenteerde. Mijn eerste gedachte is toch: waaróm doen mensen al die moeite om mij te bedreigen en te intimideren, wat zit erachter? Mijn nieuwsgierigheid overheerst altijd. Bovendien: ik ben journalist geworden vanuit een diepe overtuiging dat je vrij moet zijn om te zeggen wat je vindt. We hebben de luxe dat dat kan in dit land, dus ik zou het mezelf kwalijk nemen als ik die vrijheid niet benutte.’

Heb je zelf ooit last gehad van discriminatie?

‘Nee, niet echt, al heb ik vroeger wel opmerkingen gekregen als: “Zo gaat dat toch in jullie cultuur?!” En in het begin van mijn carrière waren er ook mensen die suggereerden dat ik ergens was aangenomen omdat ik Turks ben en dus profiteerde van positieve discriminatie. Best een lastige, want het is ongetwijfeld waar dat ik soms mede word ingezet vanwege mijn afkomst, mijn uiterlijk, het feit dat ik een vrouw ben. Laten we het niet mooier maken dan het is. Maar dat sluit niet uit dat ik ook capaciteiten heb. Ik zeg altijd: als ik het niet had gekund, had ik het nooit zo ver geschopt.’

Je zei ooit dat je iets van jezelf herkende in schrijfster Franca Treur. Hoe bedoelde je dat?

‘Zij komt uit een streng gereformeerd milieu in Zeeland, ik ben opgegroeid in een net zo hechte en tegelijkertijd benauwende moslimgemeenschap in het plaatsje Rozenburg, in het Botlekgebied bij Rotterdam. De sociale controle was er enorm en er golden bepaalde regels, waarvan nooit helemaal duidelijk was of ze voortvloeiden uit de religie of uit de patriarchale eercultuur.

Celebs
  • Stef Nagel