‘Bijna had ik mijn geweldige man voorgoed laten gaan’

De coronacrisis heeft ook goede dingen gebracht, in ieder geval voor Ilse. 

Wat Ilse (48) betreft was haar huwelijk met Erik-Jan een aflopende zaak. Maar toen de coronacrisis haar dwong weer met hem onder een dak te leven, ontdekte ze onvermoede kwaliteiten bij de man die zij door en door dacht te kennen.

‘Ik had er lang tegen aangehikt, maar op het moment dat ik Erik-Jan vroeg te ver-trekken, was ik ervan overtuigd dat ik niet anders kon. Ik was he-le-maal klaar met zijn sombere buien. Ik voelde me leeg en misbruikt. Zonder zijn zuigende aanwezigheid, dacht ik, zou ik mijn energie kunnen besteden aan zaken die het verdienden. Onze kinderen bijvoorbeeld, of mijn werk – Erik-Jan in elk geval niet. Die had al zijn krediet verspeeld.

Diep ongelukkig vertrok Erik-Jan naar het appartement van vrienden, die zelf voor langere tijd in Spanje verbleven.

Hoofdschuddend keek ik hem na. Ik kon er met mijn verstand niet bij dat hij niet één keer had geprobeerd het tij te keren. Hij was zo passief, alsof niets hem meer kon schelen. 

Ik voelde verdriet, maar vooral opluchting. Goed, ik stond er nu wel alleen voor met drie jonge kinderen, maar daar was ik eigenlijk al aan gewend, aangezien Erik-Jan voor zijn werk vaak moest reizen. Onderaan de streep hield ik energie over – en daar ging het me om.

We waren graag geziene gasten op feestjes en partijen. Met ons kon je lachen…

In eerste instantie hielden we de nieuwe situatie geheim. Vooral omdat we niet wisten hoe we het de kinderen en onze familie en vrienden moesten vertellen. Het zou voor iedereen als een donderslag bij heldere hemel komen. Erik-Jan en ik stonden te boek als een leuk en gelukkig stel, als toegewijde ouders, een echt team. We waren graag geziene gasten op feestjes en partijen. Met ons kon je lachen…

Niemand wist dat Erik-Jan, nadat hij al grappend en handenschuddend in zijn auto was gestapt, als een blad aan een boom omsloeg. Wilde ik nog even napraten over een leuke avond, dan kwam er uit zijn mond alleen maar gebrom. En als ik daar dan wat van zei, kon hij zomaar uitbarsten in een scheldtirade over alles wat hem niet was bevallen. De op het oog joviale man was in werkelijkheid een vat vol opgekropte agressie en frustratie.

Gelukkig was ik de enige die deze kant van hem te zien kreeg. Voor de kinderen is hij, hoewel afwezig, altijd zachtaardig geweest. Hun vertellen dat ik niet meer met hun vader onder een dak wilde leven, zou hun hart breken.

Maar natuurlijk hadden ze het snel door. "Mama, waar is papa?" vroegen ze meteen de eerste avond. "Die logeert even bij vrienden," was mijn antwoord. Op het onvermijdelijke "waarom?" antwoordde ik dat hij even rust nodig had om aan een belangrijk rapport te werken.

De weken gingen voorbij en werden maanden. Gaandeweg raakten we gewend aan de situatie. En hoewel ik het nog niet had uitgesproken, voelde ik dat ik de deur niet meer op een kier hield, zoals ik Erik-Jan had beloofd, maar dat ik die al op slot had gedraaid.

Erik-Jan vroeg of hij alsjeblieft een tijdje van de logeerkamer gebruik mocht maken

Maar toen… toen sloeg het coronavirus toe in Europa. Spanje ging volledig in lockdown en dat betekende voor onze vrienden het einde van hun verblijf daar. Ze gaven Erik-Jan één dag de tijd om zijn biezen te pakken. Voor mij waren de omstandigheden ook ingrijpend veranderd. De combinatie van thuiswerken, home-schooling en kinderopvang had mij al na twee dagen op het randje van een zenuwinzinking gebracht. De voorzichtige vraag van Erik-Jan of hij alsjeblieft een tijdje van de logeerkamer gebruik mocht maken, kwam dus als geroepen. En wat helemaal perspectief bood: hij had niks te doen! In zijn branche was alles stil komen te liggen, waardoor zijn werkgever hem noodgedwongen met verlof had gestuurd. Hij had dus alle tijd om zich met de kinderen bezig te houden.

Zeker, ik zag er ook tegenop Erik-Jan weer in huis te hebben. Ik was ontzettend bang dat zijn drukkende somberheid weer overal voelbaar zou zijn. Of dat hij de situatie zou misbruiken om te proberen mij terug te winnen – of te verleiden… Ik moest er niet aan denken!

Ik stelde daarom een paar dingen heel duidelijk: "Oké, ik vind het goed. We hebben allebei een probleem en op deze manier kunnen we elkaar helpen. Maar ik hoop dat je begrijpt dat ik hier alleen maar mee akkoord ga omdat we te maken hebben met een uitzonderlijke situatie. Wij zijn geen stel en dat blijft zo."

Rustig antwoordde hij: "Maak je geen zorgen, ik weet hoe de zaken ervoor staan." Ik bekeek hem onderzoekend. Waar was de bitterheid? Het sarcasme? De slachtofferblik?

Een paar uur later zag ik zijn auto de oprit oprijden. Uit de achterbak kwamen niet alleen zijn koffers tevoorschijn, maar ook een tas vol kindervermaak - papier, stiften, verf, kwasten, klei, springtouw, puzzels – en de schatkist vol verkleedkleren van zijn ouders, waarvoor hij speciaal was omgereden. Ook bracht hij twee gloednieuwe laptops mee. "Dan kunnen de kinderen tenminste ongehinderd hun schoolwerk doen," zei hij. Ik stond versteld. Wat een doortastendheid!

Hij las alle mailtjes van school, printte het huiswerk, maakte mapjes

De volgende dag begon Erik-Jan voortvarend met het opstellen van weekroosters; een voor elk kind afzonderlijk én een gezinsrooster. Hij las alle mailtjes van school, printte het huiswerk, maakte mapjes en duidelijke overzichten. Gemotiveerd gingen de kinderen aan het werk. En terwijl hij geduldig hun vragen beantwoordde en complimentjes uitdeelde, ontfermde hij zich over het huishouden. Vanuit mijn werkkamer hoorde ik hoe hij de wasmachine en de afwasmachine aanzette, de badkamer een beurt gaf en glas, papier en vuilnis wegbracht. Halverwege de dag werd ik geroepen voor de lunch. De computers waren opgeruimd, de tafel gezellig gedekt. Het was lang geleden dat we zo harmonieus met z’n vijven hadden gegeten. Na het eten werden de creatieve opdrachten van school afgewerkt. Daarna vroeg Erik-Jan de kinderen leuke en gekke dingen te verzinnen die ze binnen of in de tuin zouden kunnen doen. Niets was hem te gek. Alles – van slijm maken tot taarten bakken en van een moestuintje aanleggen tot muurtekeningen maken - werd op een briefje geschreven en in een grote pot gedaan. "Om beurten pakken we hier een briefje uit en dan gaan we dat gewoon doen," beloofde hij de kinderen, die van enthousiasme bijna tegen het plafond sprongen.

Ik merkte aan niets dat hij naar me verlangde...

Ik kon mijn oren en ogen haast niet geloven. De neerslachtige en onberekenbare echtgenoot van weleer had zich ontpopt tot een toegewijde onderwijzer, een onvermoeibare entertainer en vooral een liefdevolle vader.

"Ik ben benieuwd hoelang hij dit gaat volhouden," zei ik sceptisch tegen Gerrit, onze kat. Die had er blijkbaar alle vertrouwen in, want die avond verkoos hij Erik-Jans schoot boven de mijne. En inderdaad, Erik-Jan hield het vol, moeiteloos, dag na dag.

Ondertussen werd mijn hart steeds weker. Maar omgekeerd evenredig begon ik me zorgen te maken; Erik-Jan ondernam geen enkele toenaderingspoging. Ik weet het, ik had hem dat in niet mis te verstane bewoordingen verboden, maar ik merkte aan niets dat hem dat moeite kostte, dat hij verdriet had, of dat hij naar me verlangde.

Aan het eind van week twee hield ik het niet meer uit. Toen de kinderen fris gewassen en diep tevreden in bed lagen, vroeg ik hem zenuwachtig of we even konden praten.

Ik zal straks echt een paar knopen moeten doorhakken, zei hij

Verbaasd zei hij: "Ja hoor, is er iets?"

"Eigenlijk niet, nee. Maar het is… je bent zo anders nu. Zo ken ik je helemaal niet."

Hij glimlachte: "Ja, ik voel me super relaxed. Ik denk dat de afgelopen tijd heel goed voor me is geweest. Ik heb goed na kunnen denken en zie in waar het is misgelopen. Ik zal straks echt een paar knopen moeten doorhakken."

"O?" zei ik, terwijl ik de grond onder me weg voelde zakken.

"Ja, ten eerste ga ik ander werk zoeken. Deze baan heeft me uitgehold. Dat reizen, die voortdurende stress, de deadlines, de targets… Misschien laat ik me wel omscholen. Ander werk is ook om een andere reden belangrijk. Ik besef nu meer dan ooit hoeveel de meisjes voor me betekenen, hoezeer ik geniet van het vader zijn. Ik wil écht geen weekendvader zijn. Laten we, als dit allemaal achter de rug is, onderzoeken hoe wij het co-ouderschap zo goed mogelijk vorm kunnen geven."

Ik liet het even tot me doordringen.

"Jeetje," bracht ik tenslotte uit, "wat fijn…"

Ik wilde schreeuwen, me aan zijn voeten werpen

Nadat hij naar zijn kamer was vertrokken, bleef ik verdoofd achter. Hoe had zich dit zo tegen mij kunnen keren? Net nu ik op het punt stond Erik-Jan weer in mijn leven toe te laten, wilde hij zonder mij verder. Ik was de regie totaal kwijtgeraakt. Ik wilde schreeuwen, huilen, de trap oprennen, me aan zijn voeten werpen. Maar in plaats daarvan bleef ik apathisch voor me uit staren.

Voor mijn gevoel slechts een paar minuten later, hoorde ik een stemmetje geschrokken roepen. "Papa, er is iets met mama!"

Erik-Jan kwam de woonkamer in gehold: "Ilse, wat doe jij nog hier? Ben je niet naar bed gegaan? Kom, sta op, ga slapen, neem een douche. Je bent toch niet ziek?!"

Ik keek hem aan.

"Nee," zei ik eenvoudig, "ik ben niet ziek… Ik wil gewoon een ouderschap zonder co ervoor. Laten we dát onderzoeken als dit allemaal achter de rug is…"

Deze Openhartig heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan. De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.  

Foto (c) iStock

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in