‘Kind, je hebt rust nodig om je strootjes recht te leggen, zegt mijn moeder’

Het valt nog niet mee om na ruim dertig jaar huwelijk weer op jezelf te wonen, ervaart Karin Kuijpers, die regelmatig over haar leven na de scheiding schrijft. 

Nou, daar zit ik dan met mijn nieuwe leven. Met uitzicht op een te gekke skyline van Rotterdam in een superleuk appartement maar verder ben ik niet vooruit te branden. Best gek voor iemand die normaal gesproken houdt van leven in de vijfde versnelling.

Liefst zit ik alleen in mijn onesie in mijn stads-hol stukjes te tikken en sudder de rest van de dag als een gehaktbal in grootmoeders’ jus. Ik snap niet wat er met me aan de hand is.

Gelukkig snapt mijn moeder het wel. ‘Kind, je hebt rust nodig om je strootjes recht te leggen. Gun jezelf de tijd om dingen te verwerken. De actie komt vanzelf weer.’

Mijn moeder kan het weten. Ze is 82, droeg anderhalf jaar geleden haar tweede grote liefde ten grave en huilde daarna zo’n negen maanden bijna dag en nacht. Nu dartelt ze weer bewonderenswaardig fris door het leven. Ze is milder dan ooit in het besef dat verdriet en afscheid nemen bij het leven horen. En dat het nooit meer zo wordt als het was. Maar toch telt ze elke dag haar zegeningen, ondanks haperende hartkleppen en protesterende heupen. Ze is tevreden met wie ze is en wat ze nog kan.

Wow, wat een moeder om je aan te spiegelen. Voor mij een uitdaging om eens even naar die ‘strootjes’ te kijken die ik nog moet recht leggen. Mijn huis is eigenlijk nog één groot verhuisbedrijf met overal stapels dozen, maar geen kasten om mijn spullen in op te bergen. Want tja, wat voor kasten? En hoe groot dan en hoe in te delen? Had ik niet met mezelf afgesproken dat alles wat er in mijn nieuwe leven in huis komt, mijn smaak moet zijn?

Ook mijn administratie smeekt me al maanden om te worden verwerkt. Ik vind het zo’n rotklus dat ik alleen maar aan het uitstellen ben. En dan kijken mijn muren me ook nog aan met de vraag ‘wanneer krijgen we een likkie?’ Aarrgghhrrr, gek word ik van mezelf. Er is zoveel te doen dat ik verlamd raak en dus helemaal niets doe.

Liefst zou ik alles zelf willen doen. Want waarom een schilder of een boekhouder inhuren als je het ook zelf kan? Maar tijd heb ik er eigenlijk niet voor en er zin in al helemaal niet. En zo ontstaat zelfhaat. Waarom wil ik alles onder controle hebben? En waarom ben ik zo besluiteloos?

Moederrrrr???

Deze column van Karin verscheen eerder in de printeditie van Nouveau.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in