Cisca Dresselhuys: 'Hoezo, is sport belangrijker dan cultuur?'

Wat vind jij: sportscholen open en de bibliotheek dicht, is dat terecht? 

Het is natuurlijk erg kinderachtig om, als je iets niet mag, te wijzen naar een ander, die dat wél mag. Dat is iets van vroeger. Dat deed je  als je ’s avonds vroeg thuis moest komen, terwijl een vriendin dat niet hoefde. ‘Zij mag wél tot twaalf uur blijven, waarom moet ik al om elf uur thuis zijn?' Vaak vroegen je ouders dan of jij ook in de sloot zou springen als die ander dat deed, wat je een enorm stomme reactie vond.

Toch doe ik het nu, mezelf vergelijken met een ander, want: waarom mag de sportschool wel openblijven, terwijl de bioscoopzaal, waar ik openbare interviews houd, dicht moet?

Wij zitten in die zaal, waar 111 mensen in kunnen, met maar dertig personen, allemaal ver van elkaar af. Ik zit met de schrijver of wetenschapper die ik interview op een podium, groot spatscherm tussen ons in en meters verwijderd van het publiek, dat desgewenst een mondkapje opzet. Zoals in alle bioscopen, is er een goed luchtverversingssysteem en na afloop verdwijnen we door de nooduitgang, waardoor we rechtstreeks op straat staan. Kortom: veiliger vrijetijdsbesteding kan ik me nauwelijks voorstellen.

Omdat ik nog nooit in een sportschool ben geweest, weet ik niet precies hoe ze daar bezig zijn, maar ik denk niet dat sporters er mondkapjes dragen. En gehijgd wordt er sowieso.

Dat de sportscholen ditmaal gespaard zijn, heeft er vast alles mee te maken dat onze regeringsleiders menen dat sporten gezond is. Nu zal ik niet gaan zeuren over alle blessures in die sector en de aanslag, die daardoor ontstaat op de gezondheidszorg. Voor wie het wil weten: er zijn maar liefst 5,4 miljoen sportblessures per jaar, waarvan 2,7 miljoen een medische behandeling vergen. Om nog maar niet te spreken over het aantal hersencellen dat kapot geslagen wordt bij boksen of door kopballen op het voetbalveld.

Men vindt sportscholen een belangrijke uitlaatklep voor mensen, alsof cultuur die functie niet heeft voor een grote groep anderen. Samen naar toneel kijken of luisteren naar een interessante schrijver of wetenschapper, vinden veel mensen boeiend en veel fijner dan op een loopband rennen of gewichtheffen. Trouwens, nergens heb ik gelezen dat minimaal gevulde bioscoopzalen brandhaarden van coronabesmetting zijn.

Misschien dat het gegeven, dat in die zalen vooral keurige, vaak geen piepjonge mensen zitten, die niet woest te hoop lopen als hun hobby hen – tijdelijk - wordt ontnomen, ook een rol speelt bij de beslissing wie wél en wie niet in lockdown moet.

Ik zie het nog even aan, maar misschien ga ik daarna alsnog op zoek naar een megafoon en een boksbeugel. Voor het geval dat ik toch naar het Malieveld moet.

Deze column verscheen eerder in Meer over Medisch

Foto (c) ANP 

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in