Cisca Dresselhuys durft opeens weer van álles

En staat versteld van zichzelf.

Het gaat de goede kant op: ik ben al weer bij de pedicure, de kapper en de schoonheidsspecialiste geweest. En ik heb ook al weer een paar keer op ons lievelingsterras gezeten. Het viel allemaal reuze mee.

Na drie maanden angstvallig afstand houden, had ik verwacht veel banger te zijn om al deze ooit normale dingen te doen. Nu scheelde het dat alle behandelaarsters een mondkapje droegen. De pedicure doet dat altijd al, maar de kapster en de schoonheidsspecialiste deden het op mijn verzoek.

Jaap van Dissel en Ab Osterhaus zouden zo hun bedenkingen gehad hebben bij de manier waarop dat gebeurde. De kapjes waren nogal amateuristisch en werden ook heel erg nonchalant gedragen, want er moest, nadat we elkaar zo’n tijd niet gezien hadden, natuurlijk veel gepraat worden. En dat is lastig met zo’n ding voor je mond. In het belang van een goed gesprek werden de kapjes dus steeds omlaag geschoven, waar ik niets van zei. Ik had mezelf namelijk voorgenomen zo normaal mogelijk te doen en dus niet te zeuren over afzakkende kapjes.

Mijn interviewwerk heb ik de afgelopen maanden alleen maar via de telefoon gedaan. Dat kan, maar het is niet fijn om de mensen, die je spreekt niet in de ogen te kunnen kijken. Maar het was dit of helemaal niet meer werken en dan is de keus snel gemaakt. Ook hier komt gelukkig een eind aan, nu ik binnenkort weer een écht interview ga doen, bij mij thuis aan de tuintafel.

Het valt me trouwens heel erg mee, dat mijn wantrouwen jegens de medemens, die we leerden te zien als een mogelijke besmetter, in de praktijk snel verdwijnt. De positieve cijfers van het RIVM en de wekelijkse versoepelingen van de maatregelen spelen hierbij natuurlijk een heel belangrijke rol.

Voor het eerst in drie maanden stapte ik zowaar ook weer een modezaak binnen. Ik kocht er zelfs iets, volstrekt overbodig gezien de voorraden in mijn kledingkast, maar wél heel nuttig voor het gevoel, dat ik ook dit weer durfde, in de rij voor een kassa staan. Een nieuw stapje richting het normale leven.

Nu resten me nog een paar dingen: de bioscoop en de trein. Ook dat moet binnenkort lukken, als ik m’n lijfspreuk, ontleend aan feministe Joke Smit, maar voor ogen houd: ‘Leven is elke keer een stapje verder gaan dan je eigenlijk durft’.

Deze column van Cisca verscheen eerder in Meer over Medisch.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in