'Bodylanguage is de taal die we het best spreken'

De relatiegeheimen van Victoria Koblenko en Evgeniy Levchenko.

De liefde en passie waren groot, maar bleken in eerste instantie niet genoeg om samen te blijven. Na de breuk besloten Victoria Koblenko en Evgeniy Levchenko met hulp van therapie uit te vinden wat hun liefde in de weg stond. De tweede keer is voor altijd. Exclusief in Nouveau vertellen ze hun relatiegeheimen.

VICTORIA - DE LIEFDE VOOR LEV

‘Begin 2003 speelde ik in Goede Tijden, Slechte Tijden. Ik had daar een fanmailbox, wat in die tijd nog bijzonder was. De meeste fans schreven brieven. Maar Lev, die destijds bij Vitesse speelde, ter-wijl ik in Arnhem woonde, stuurde een mailtje. Hij had me op tv Russisch horen praten en uitgevonden dat we allebei uit Oekraïne kwamen. Het was een heel normaal en beschaafd mailtje, in een soort fonetisch Russisch. Ik begreep wat er stond, maar kon zelf niet in het Russisch typen. Daardoor duurde het maanden voordat ik reageerde.

We hebben daarna wat mailtjes uitgewisseld, ook heel normaal. Hij had een relatie en ik ook, met een jeugdliefde. Toen Lev over-woog een contract te tekenen bij een Griekse voetbalclub, mailde hij dat het misschien toch wel leuk was om elkaar gezien te hebben. Dat leidde tot een afspraak, in Rotterdam. Het was geen echte date, dus ik had me totaal niet opgedoft, en het eerste wat ik in de parkeergarage tegen hem zei, was: “Ik dacht dat je bruine ogen had.” Uit een soort paniek, omdat hij onverwachts indruk maakte en ik even geen tekst had.

'Hand in hand zijn we over de Erasmusbrug teruggelopen naar onze auto’s'

Ik had al een heel knappe vriend en Lev was niet per se knapper. Maar er was een magische aantrekkingskracht tussen ons, die veel dieper ging dan ik ooit had meegemaakt. We hebben gewandeld, zijn ergens gaan eten en alles voelde meteen vanzelfsprekend. Hand in hand zijn we over de Erasmusbrug teruggelopen naar onze auto’s. Mijn relatie zat al een beetje op een dood punt, net als die van Lev. Ik geloof dat we er allebei diezelfde week een punt achter hebben gezet.

Kort daarna vertrok ik naar Moskou voor een stage van drie maan-den bij de Russische Cosmopolitan. In die tijd stuurde Lev me steeds bloemen en beertjes. Of hij belde, deed zich voor als journalist en stelde dan allerlei rare vragen. Echt een charmeoffensief op afstand. Bovendien tekende hij een contract bij Sparta, in Rotterdam nota bene. Toen ik terugkwam, zijn we vrijwel meteen gaan samenwonen. Maar het idee dat alles bij ons vanzelf ging omdat we uit hetzelfde land komen, slaat nergens op. Lev dacht in het Russisch en ik in het Nederlands. Taal was voor ons de beer op de weg. Nog los van het feit dat mannen en vrouwen tegen veel dingen wezenlijk anders aankijken.’

LEV - DE LIEFDE VOOR VICTORIA

‘Mijn toenmalige vriendin zat te kijken naar Goede Tijden, Slechte Tijden, toen ik ineens Russisch hoorde. Ik keek op en zag Victoria,  een mooie vrouw. Toen ik erachter kwam dat we in hetzelfde land geboren waren, heb ik haar een mailtje gestuurd. Daarna hoorde ik wekenlang niets. Raar en arrogant vond ik dat, want het was een neutraal berichtje. Maar uiteindelijk kwam er dan toch een reactie en zijn we een beetje gaan mailen.

Nadat ik een aanbod had gekregen van een Griekse voetbalclub, heb ik aangestuurd op een ontmoeting. Met het idee dat het er anders nooit meer van zou komen. En daar was ze, in Rotterdam, zonder een spoor van make-up. Ik vond dat leuk en gedurfd, en bovendien had ze nog steeds een mooie lach en prachtige ogen. We hadden het heel gezellig met elkaar. Ze deed wel kattig, of nee, eerder stoer, en ze was ook behoorlijk eigenwijs. Maar ik prikte daar meteen doorheen, zag achter die façade een lieve, gevoelige vrouw. Toen we heel romantisch hand in hand over de Erasmusbrug liepen, had ik het gevoel dat ze al een deel van mij aan het worden was.

'Tussen ons was het in die begintijd ook spannend en heftig, met veel passie, maar ook veel botsingen'

Kort daarna was ik vrij en volgde er een mooie periode van verliefd-heid. Waarbij ik alles uit de kast haalde om indruk te maken op Victoria. Toen ze in Moskou zat, heb ik haar zelfs een keer een poëtische brief gestuurd waarin ik mezelf vergeleek met een personage van de Russische schrijver Poesjkin. En daarna woonden we al snel samen. Wel spannend, omdat we nog maar net een andere relatie hadden afgesloten. Tussen ons was het in die begintijd ook spannend en heftig, met veel passie, maar ook veel botsingen. Vaak door miscommunicatie. Als je de lading van woorden niet goed genoeg kent, kun je onbedoeld veel stukmaken.’

Jullie zijn tussendoor een paar jaar uit elkaar ge­weest. Niet alleen door het taalprobleem, toch?

VICTORIA: ‘Klopt. Het had ook te maken met een verschil in temperament. Ik kom uit een huishouden waar het normaal was om je stem te verheffen, Lev komt uit een veel gereserveerder gezin.’

LEV: ‘Ik was gewend emoties te verbloemen en te negeren.’

VICTORIA: ‘En ik zeg alles wat ik denk. Typisch Nederlands: recht voor zijn raap. Pas toen we communicatielessen kregen van een van onze therapeuten, kwamen we erachter dat die verschillende communicatiestijlen ons stuk hadden gespeeld.’

Wanneer gingen jullie in therapie?

VICTORIA: ‘In die tussenjaren. Het was een lang proces, waarbij we langs verschillende therapeuten zijn gegaan. Als we niet verder kwamen met de een, gingen we weer met een ander in gesprek.’

LEV: ‘Voor mij was het al een hele stap om te willen inzien dat we er samen een emotioneel slagveld van maakten. En compleet opgebrand waren. Al die ruzies kostten zo veel energie.’

VICTORIA: ‘Je ziet soms gezinnen waarvan je dan tegen elkaar zegt: “Die ouders hadden weleens een cursus mogen volgen!” Maar voor relaties geldt eigenlijk hetzelfde. Daar krijgt ook niemand les in, terwijl er allerlei aspecten aan zitten waarvan je maar moet hopen dat ze vanzelf goed uitpakken: seksualiteit, emotionele veiligheid, vriendschap, ouderschap… Aan de andere kant is er één simpele les waarbij ik het meest baat heb gehad, en dat is: “Leer je impulsen beheersen.” Dat is essentieel, en het mooie is: iederéén kan het leren.’

LEV: ‘Tot tien leren tellen, daar komt het feitelijk op neer.’

Maar je emoties volledig negeren is vast ook niet verstandig. Heb jij op dat gebied veel geleerd, Lev?

LEV, TEGEN DE INTERVIEWER, MET EEN GROTE GRIJNS: ‘Sorry, ik verstond je even niet…’

VICTORIA: ‘Hahaha! Nou, dat dus!’

LEV: ‘Ik weet intussen dat je in een relatie moet communiceren, je af en toe kwetsbaar moet opstellen. Maar daar heb ik nog steeds moeite mee. Het is een lange weg voor mij.’

VICTORIA: ‘Je kunt het vergelijken met naar de gym gaan om je sixpack te behouden. Als je daar niet genoeg aan werkt, krijg je toch weer een bierbuik.’

LEV, PLAGERIG: ‘Wat zeg je nu? Heb je kritiek op mijn lijf?!’

Ik begreep dat er nog een obstakel was: jullie verschillende ideeën over de taakverdeling binnen een gezin.

LEV: ‘Ik had inderdaad het idee dat een vrouw pas een goede moeder kon zijn als ze een paar jaar thuisbleef voor de kinderen. Dat zou dus ook gelden voor Victoria.’

VICTORIA: ‘Terwijl je zelf een werkende moeder had, net als ik. Dat heb ik altijd heel gek gevonden. Maar met terugwerkende kracht besef ik dat het gewoon angst was, waar je een argument omheen had verzonnen. Een alibi dus. Ik fladderde in die tijd van project naar project, zat vaak in het buitenland, en jij dacht: straks moet ik naast mijn werk in mijn eentje voor een baby zorgen.’

LEV: ‘Ik was in die tijd profvoetballer, dat is een job waar je 24/7 mee bezig bent.’