Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

Openhartig: ‘Mijn zoon heeft twee vaders en een moeder, ik dacht wel: hoe moet dit nu?’

Carole (44) was de veertig gepasseerd toen ze besefte dat ze niet kinderloos wilde blijven. Toen ontmoette ze Marc (46), een man met een kinderwens. En met een echtgenoot. 

Openhartig: ‘Mijn zoon heeft twee vaders  en een moeder, ik dacht wel: hoe moet dit nu?’

Carole (44) was de veertig gepasseerd toen ze besefte dat ze niet kinderloos wilde blijven. Maar ze was single en wilde een vader voor haar kind, geen anonieme zaaddonor. Toen ontmoette ze Marc (46), een man met een kinderwens. En met een echtgenoot. 

Carole: “Toen ik Marc en Diederik ontmoette, via een wederzijdse vriendin, voelde het meteen goed. We dachten allemaal: laten we dit doen.”

‘Als jij graag een kind wilt, dóé het’
Marc: “Vanaf het moment dat ik Carole een hand gaf, vond ik het een leuke vrouw. Weet wat ze wil, is intelligent, ziet er leuk uit ... Ik heb al 25 jaar een kinderwens. De wens om vader te zijn voor een kind, geen zaaddonor. Iemand zien opgroeien, dat wil ik. Bovendien was ik de enige in ons gezin die nog kinderen kon krijgen. Diederik, met wie ik al 22 jaar samen ben, had dat niet. Toch heb ik er altijd een heilig vertrouwen in gehad dat het ooit goed zou komen. Dat ik de persoon zou tegenkomen die dit allemaal mogelijk zou maken.” 
Diederik (49): “Voor mij was het onderwerp eigenlijk niet aan de orde, hoewel ik wel van Marcs kinderwens wist natuurlijk. Maar dan nog: vrienden van ons waren al elf jaar bezig om een geschikte gezins­situatie te vinden en wij hadden helemaal geen zin in zo’n moeizaam traject. Boven­dien ben ik veel onderweg voor mijn werk, Marc heeft zijn baan als opnameleider, onze levens waren zo druk. Het kostte ons al moeite om een plant in leven te houden. Maar in die 22 jaar van onze relatie veranderde er zo veel. Ik had een paar keer een behoorlijke crisis doorgemaakt in verband met mijn gezondheid, toen ik dacht: jij wilt dit en ik hou van jou. Wie ben ik dan om dit tegen te houden?”
Marc: “Diederik lag voor de derde keer op de intensive care. Toen zei hij tegen me: ‘Als jij graag een kind wilt, dóé het.’ Dat was een doorslaggevend moment in het hele verhaal, heel mooi.”
Carole: “Nadat we elkaar hadden ontmoet, hebben we een paar keer gedatet en ontdekten we dat we gelukkig ook hetzelfde dachten over opvoeden. Maar dan komt het ingewikkelde onderwerp: hoe ga je dat vormgeven in de praktijk?”

Lees ook: Openhartig: 'Toen mijn moeder ziek bleek, kon ik haar pas vergeven'

Zwanger worden
Marc: “Diederik en ik wilden, grofweg, tien procent ouderschap: we werken zeven dagen in de week. Al mijn vrienden zeiden: ‘Zo’n klein deel maar? Dan word je gek. Je gaat dat kindje zo missen ...!’ Je kunt niet op dat moment niet vermoeden dat je zo ongelooflijk veel van een kind gaat houden.”
Carole: ”Daarbij komt: het moet ook allemaal maar lukken, wat je hebt bedacht. Geen van ons had immers al een kind. Maar alsof het zo moest zijn ... Het was meteen raak. Dat het zo snel ging, betekende wel dat ik er niet uitgebreid over kon nadenken. Toen ik eenmaal zwanger was van Johnny, en behoorlijk onder de invloed van weerspannige hormonen, dacht ik wel: hoe moet dit nu?”
Diederik: “In januari ontmoetten we elkaar, in maart was Carole zwanger.”
Marc: “Met zijn drieën hebben we de twintigwekenecho gezien. Wat een emotioneel moment was dat. Zo snel en we kenden elkaar nog helemaal niet zo goed. Maar we hebben ook gelachen, hoor. ‘Wie is de vader?’ vroeg de echoscopist. ‘Houdt u haar hand dan maar vast.’ ‘Nou, ik ben met hem’, zei ik.”
Carole: “Uiteindelijk heeft het heel goed uitgepakt, voor ons allemaal. Johnny is nu drie en ik realiseer me elke dag hoe fijn het is dat hij een vader heeft, twee zelfs. Hij weet wie zijn biologische vader is en ik heb erg veel steun aan Marc en Diederik.”
Marc: “Toen ik dat hummeltje voor ’t eerst in mijn armen had in het ziekenhuis... In die paar seconden veranderde mijn totale wereldbeeld. Je wilt er alleen nog maar voor hem zijn. Wat ik ook niet verwacht had, is dat ik zo innig bevriend zou raken met de moeder. Carole is nu zo ongeveer mijn beste vriendin en mét haar heb ik er een ­ontzettend leuke familie bij gekregen! 
Mijn ouders zijn op hun beurt hartstikke gek op Johnny. Ze hebben zelfs hun testament ­aangepast, zodat Johnny, mocht ik eerder overlijden dan zij, erfgenaam wordt. Ze ­herkennen allerlei trekken van mij in hem, en hebben ook een goede band met Carole gekregen intussen. Dat vind ik zo mooi aan ons drieën: het is, simpel gezegd, zo ­gezellig.”

Mooiste cadeau
Diederik: “We hebben een min of meer vast patroon: maandag halen we Johnny op, dinsdag is hij de hele dag hier en dan eten we ’s avonds met zijn vieren. Daarna gaan Carole en Johnny weer naar Carole’s huis. En om de week is Johnny hier het hele weekend. Vakanties doen we ook geregeld samen.”
Marc: “Carole is heel ziek geweest, ze heeft een aantal operaties achter de rug. Johnny is toen acht weken hier geweest. Dan vind ik het mooi dat we haar bij kunnen staan. Maar ik besefte ook hoe pittig het is om 24 uur per dag voor je kind te zorgen. Nog elke dag voel ik me enorm betrokken bij de opvoeding. Carole heeft me het mooiste cadeau van de wereld gegeven en ik ben supergelukkig met de manier waarop we dit doen. Misschien maak ik niet elk beslissend moment in het leven van mijn zoon mee, maar het voelt wel zo.”
Diederik: “Dat het zo lekker gaat, komt waarschijnlijk ook doordat we hebben af­gesproken met elkaar:  Carole’s wil is wet. Natuurlijk overleggen we bij belangrijke beslissingen, maar wat Carole besluit, dat doen we. We hebben een Johnny Whatsapp-groep; de hele dag gaan er appjes over en weer, en meestal niet eens over Johnny. We hebben in het begin wel een overeenkomst opgesteld, maar die hebben we daarna nooit meer ingekeken; was niet nodig.”
Marc: “Het blijft natuurlijk niet altijd zo. Straks, als Johnny vier wordt, gaat hij naar school. Dan is het voorbij met de papadag, maar wat ik ook hoop, is dat Carole weer een man ontmoet. Als dat gebeurt, wordt hij ook weer een soort vader voor Johnny. Ik ben er sowieso van overtuigd dat dat een leuke man zal zijn, anders kiest hij niet voor een vrouw met een kind en twee mannen erbij.”

Hoe gaan we met deze verandering om?
Carole: “We weten ook geen van drieën of we wel in de stad blijven wonen. Ik heb de vrijheid om te gaan wonen waar Johnny en ik ons thuis voelen.”
Diederik: “De constante is dat alles verandert, dat is het enige wat je zeker weet. Maar dat is helemaal niet erg. Elke keer als het zover is, beslissen we opnieuw: hoe gaan we met deze verandering om? Centraal staat Johnny en onze onvoorwaardelijke liefde voor hem.”
Marc: “Wij zullen Carole sowieso in alles ondersteunen, ook als Johnny straks een puber is.” 
Carole: “Ik zal altijd degene zijn die meer opvoedt. Toch is het niet zo, dat ik de rol van de strenge moeder heb, terwijl het bij de papa’s altijd dolle pret is. Maar het is wel iets waar we voor waken.”
Marc: “En die intentie blijft zo, want ik geloof heilig in de weg die wij hebben gekozen. Al vier jaar voelt het nu goed, en wie weet, straks ook met een man voor Carole erbij. Ik kan niet wachten tot ze op een dag zegt: ‘Ik heb een lief.’ Diederik en ik hebben zo’n heftige tijd achter de rug samen. Dat we dan zoiets moois meemaken met z’n allen, dat blijf ik een wonder vinden. Per ongeluk blijken we ook een heleboel ­gezamenlijke vrienden te hebben. Dus als we Carole niet hadden ontmoet met het oog op Johnny, dan waren we elkaar ongetwijfeld op een verjaardag tegengekomen.”  

Bron beeld: iStockphoto

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in

Openhartig
  • Getty Images