Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

Stijl, substantie, spirit. Waarom we bij Nouveau fan zijn van minister Sigrid Kaag. Deze speech moet je lezen, zo mooi!

Sigrid Kaag, Minister voor buitenlandse handel en ontwikkelingssamenwerking sprak de 29steAbel Herzberglezing uit. Thema: Wees niet stil, onze stem is nodig Stilte is voor mij verbonden met mijn herinneringen aan mijn vader. Hij was musicus. Hij genoot van muziek, van improviseren, en vooral; van...

Stijl, substantie, spirit. Waarom we bij Nouveau fan zijn van minister Sigrid Kaag. Deze speech moet je lezen, zo mooi!

Sigrid Kaag, Minister voor buitenlandse handel en ontwikkelingssamenwerking sprak de 29steAbel Herzberglezing uit. Thema: Wees niet stil, onze stem is nodig

Stilte is voor mij verbonden met mijn herinneringen aan mijn vader. Hij was musicus. Hij genoot van muziek, van improviseren, en vooral; van het contrast tussen stilte en klank. Hij wees mij als meisje op de stilte tussen delen van een symfonie. En op die kleine stiltes, tussen de noten, of in de partituur. ‘Het zijn die momenten’ - zei mijn vader dan - ‘waarin de muziek haar ruimte creëert’.

Als meisje begreep ik dat natuurlijk nog niet helemaal. Maar later wel. Toen ik zelf de stilte opzocht. Tijdens bergwandelingen, met mijn hond Marley. In oude kerken. Of in musea. Momenten van bezinning. Van reflectie. Bijvoorbeeld over mijn kindertijd, waarin ik, naast veel prettige ervaringen, ook werd geconfronteerd met ziekte en dood in mijn persoonlijke omgeving.

Ik heb vroeg leren omgaan met een gevoel van onmacht, met de kwetsbaarheid van het leven. Een memento mori, dat me er toe bracht alles uit het leven te willen halen wat erin zit. Ik wilde iets gaan betekenen. Voor mezelf. En zéker voor anderen.

Deze persoonlijk gevoelde opdracht vraagt vooral om één ding. Verantwoordelijkheid nemen, als dat wordt gevraagd. Dit besef, en vele andere levenslessen zijn ook geboren in stilte. Een stilte die kracht geeft.

De stilte van het wegkijken
Maar er is ook een andere stilte. Een die verre van heilzaam is. Een donkere en bedreigende stilte. Een bepaalde stilte in de samenleving. In de politiek. De stilte van wel weten wat er speelt. Horen wat er geroepen wordt. Maar het er niet over hebben. En er ook niet echt iets aan doen. De stilte van het zwijgen voor het gemak.

De stilte die de plaats inneemt van woorden die té ongemakkelijk zijn, die te veel ‘gedoe’ geven, die gevaarlijk zijn. De stilte van de angst er niet meer bij te horen als je iets zegt over de racistische grappen in een vrienden app groep. De stilte van de cabaretier, die – bang voor bedreiging – een grap niet maakt. De stilte van de politicus, die iets niet zegt omdat het haar of hem stemmen kan kosten.

Die stilte, de stilte van het wegkijken, is onheilspellend. Die stilte kan langzaam maar zeker aanzwellen tot collectief zwijgen. Een zwijgen dat uiteindelijk oorverdovend kan worden. Dat maakt dat we de risico’s in onze samenleving niet meer zien. Dat we de signalen niet meer verstaan.

De bittere les van de geschiedenis is dat in de stilte van het zwijgen de dissonant van stigmatisering, uitsluiting en vervolging manifest wordt. Abel Herzberg worstelde als overlever met de vraag: waarom? Zijn biograaf zei daarover: “Het ging niet zozeer om de gruweldaden. Het ging niet om de laatste stap. Het ging om de eerste… Want dan komen de gruweldaden vanzelf.”

In Amor Fati, schrijft Herzberg zelf: “Menige politieke partij heeft op de leegte gespeculeerd en daarmee tijdelijk succes gehad. Maar de nationaal-socialistische heeft dat consequent gedaan. Uit de leegte is zij opgebouwd”, aldus Herzberg.

(…..)
Als ik naar mijzelf mag kijken: ik ben vrouw. Katholiek opgevoed. Een Nederlander. Mijn enige nationaliteit. Ik was diplomate en nu politica. Een echtgenote, en moeder van vier kinderen. Die soms in Nederland moet uitleggen dat haar dochter, die anders oogt, inderdaad haar dochter is. Soms word ik, vanwege mijn huwelijk en carrière, behandeld als vreemdeling in eigen land. En dan vraag ik me af: wie bepaalt dat eigenlijk? Wie de Nederlandse vreemdeling is, en wie niet? In het stereotype hoor ik daar soms kennelijk toe, en pijnlijker: ook mijn kinderen. Het raakt me. Het motiveert me.

Klik hier voor de volledige lezing