Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

EEN JONGENSDROOM OP WIELEN

Heel gek misschien, maar ik geloof dat ik deze tekst al eens gelezen heb en volgens mij ging ’ie over dezelfde auto…’ Als je dat constateert na twaalf jaar presenteren op televisie, weet je dat het eindpunt bereikt is. De volgende dag vertelde ik de eindredacteur van het programma Stapel op auto’...

EEN JONGENSDROOM OP WIELEN

Heel gek misschien, maar ik geloof dat ik deze tekst al eens gelezen heb en volgens mij ging ’ie over dezelfde auto…’ Als je dat constateert na twaalf jaar presenteren op televisie, weet je dat het eindpunt bereikt is. De volgende dag vertelde ik de eindredacteur van het programma Stapel op auto’s dus dat ik zou stoppen met presenteren. In de jaren ervoor had ik alles gezien, was ik in alle autofabrieken geweest die ertoe doen en had ik in alle auto’s gereden waar ik als kind van droomde.

Als ik daaraan denk… De testpiloot van Ferrari, die zo hard over het circuit raasde dat ik mijn leven voor mijn geestesoog voorbij zag vliegen. Onmogelijk snel reed hij op een linke bocht af, me intussen vertellend dat ’ie laatst Michael Schumacher nog achter zich had gelaten. Er moet nu nog ergens een grijze 456GT rondrijden, de eerste moderne vierzits-Ferrari, met diepe groeven van mijn nagels in het leer. Rijden als een duivel deed ’ie, deze Daniele, maar op de vraag waarom hij het nooit in de Formule 1 had geprobeerd, antwoordde hij: “Dat durfde ik niet!”

We waren ook eens bij Bentley. Daar mochten we het nieuwe Touring-model niet filmen, omdat die voor de sultan van Brunei was. Maar die filmden we toch, natuurlijk.

Bij de Britse Morgan Motor Company staarden we, als in een droom, naar snelle TVR’s en chique Aston Martins. Bij Jaguar werd ons door mannen met stropdassen verteld dat we de baas van dat moment, Nick Scheele, niet mochten filmen omdat hij het veel te druk had met van alles. Terwijl we over de begane grond dwaalden, kwam er een dasloze man de trap af, die ik meteen herkende als de grote baas. “Where are you from?” vroeg hij heel 
vriendelijk aan onze eindredacteur en toen ’ie hoorde dat dat The Netherlands was, volgde er meteen een uitvoerige demonstratie van zijn grondige kennis van ons land. Nadat meneer Scheele had verteld dat his wife from Venlo was en had gehoord dat ik uit het belendende Tegelen kwam, gingen alle deuren voor ons open en konden we, ondanks de vier steeds kwader wordende maatpakken om hem heen, vragen wat we wilden.

En dan die toestand met de Range Rover. We wilden dat Engelse gevaarte eens 
testen op dat waarvoor het eigenlijk is gemaakt: ploeteren en ploegen op onverhard en weerbarstig, liefst glooiend, terrein. Over de grens in België was een bouwput gevonden die iedere rallyrijder voor de grootste uitdagingen zou stellen. Tot aan de eerste meter van dit vrijwel onberijdbare circuit voldeed onze Range aan de hoogst mogelijke verwachtingen. Doch, eenmaal in de bouwput en tot over de motorkap onder water, produceerde onze Range een hoog, schril geluid en stopte hij acuut met de levering van alles wat deze beauty zo bijzonder maakte.

De Range Rover moest op een trailer terug naar de importeur, waar onderzoek leerde dat er water in de computer was gekomen. Ter compensatie mochten wij drie dagen op cursus naar Eastnor Castle in Engeland, waar zelfs deelnemers aan de Camel Trophy de fijne kneepjes van rijden op het zwaarst mogelijke terrein kwamen leren. Het was, opnieuw, onvergetelijk.

En verder… Heb ik het noorderlicht gezien in Lapland, met naast me op het ijs een man die dit fenomeen voor het eerst in 24 jaar aanschouwde en overmand door emoties luid begon te wenen, ben ik vaak op banden met spikes over ijzige vlakten gestuurd en heb ik in een nieuwe Camaro 285 km per uur gereden, op een speciaal voor de gelegenheid afgezette weg.

Al mijn jongensdromen op autogebied waren méér dan vervuld. Toen ik dat besefte, stopte ik van het ene moment op het andere en heb ik er nooit meer naar getaald. Misschien heeft het met het woord ‘auto’ te maken, dat ‘zelf’ betekent. Zelf begonnen en zelf besloten te stoppen. Het was goed zo...

Huub Stapel (1954) studeerde aan de Toneelschool van Maastricht en woont in Amsterdam. Hij heeft twee volwassen zonen.

Klik hier voor meer columns van Huub Stapel