Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

Isa en Medina: ‘Puur venijn kwam er uit onze oren’

Isa Hoes en Medina Schuurman zijn beiden actrice en schrijfster. Samen schreven zij Te lijf: de kunst van het mooi ouder worden. De afgelopen maand ging het niet goed met ons. Jammer om zo onze column te beginnen, maar het is de waarheid. Je zou denken dat we na de grotemensenstappen die wij hebb...

Isa en Medina: ‘Puur venijn kwam er uit onze oren’

Isa Hoes en Medina Schuurman zijn beiden actrice en schrijfster. Samen schreven zij Te lijf: de kunst van het mooi ouder worden.

De afgelopen maand ging het niet goed met ons. Jammer om zo onze column te beginnen, maar het is de waarheid. Je zou denken dat we na de grotemensenstappen die wij hebben genomen, zoals ons (fiscale) huwelijk, in de zevende hemel zouden zijn.

Lees ook: Isa en Medina: 'Even schrikken, maar we zijn getrouwd!'

Maar na alle hoogtepunten van het starten van een eigen bedrijf werd het steeds grijzer en grimmiger in en om ons heen. Alles was ons te veel. Vooral dat eeuwige terugkeren der alledaagse dingen: het te vroeg opstaan voor school, de bood­schappen, opruimen, afwassen… En laten we het maar niet over werken hebben: dat ging al helemaal niet.

Helaas hadden we een aantal fikse deadlines. Maar alles wat we schreven, bleek bagger en werd meteen weer gedeletet. En verleden week barstte de bom… Tussen ons! We zaten zoals elke dag samen achter onze computer en opnieuw kwam er niets uit onze handen. Wat wel uit onze oren spoot, was wederzijdse irritatie, puur venijn en golven van nauwelijks te onderdrukken kolkende woede…

Als de een ’n idee opperde, kraakte de ander het af. En zo ging het maar door. Ineens keken we elkaar aan: rode wangen, een kleine zenuwtrek rond het ooglid. Een griezelige stilte… We stonden tegelijkertijd op en liepen uit elkaar om af te koelen. ‘Besties’ en zeker zakenpartners hebben immers geen ruzie. Die bespreken alles in rust met elkaar, toch?

Niet dus. Bam! We braakten alles eruit, niet chic, niet aardig, best grof ook soms. Totdat het zo erg werd dat een van ons – en we zeggen even niet wie – plots in een enorme proestbui uitbarstte. Waarop de ander – we zeggen niet wie – een nogal stupide blik kreeg, zo van: ga jij mij nu uitlachen terwijl ik echt heul boos ben?

Nummer een barstte alweer in lachen uit en vluchtte naar het balkon. Op dat moment knalde er een enorme donder met bliksem door de donkergrijze lucht. En even was alles stil. Wij, de natuur, het verkeer, de vogels … Tot de  zoveelste regenbui losbarstte. En toen hadden we het door: het is herfst!

We waren even vergeten dat we elk jaar rond deze tijd standaard een beetje down zijn. Het ligt dus niet aan ons, niet aan ons leven, niet aan elkaar! Het ligt aan de Herfst, die zo genadeloos bij je binnen kan komen. Wij waren vergeten dat wij geen bewonderaars zijn van de herfst; niet van zijn regenbuien en niet van zijn grauwe luchten.

Daar stonden we, samen op het balkon, kleddernat te worden en blij te zijn dat het aan de Herfst lag en niet aan ons. Tranen rolden over onze rode wangetjes – best lekker trouwens. Tegelijk renden we naar buiten en begonnen we, midden op straat, te dansen. Boeie dat er mensen uit hun auto stapten om een foto van ons te maken! Wij leven weer!