Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

De laatste Nouveau-column van Stine Jensen (Wie is de mol?)

Een mollenstreek zit in een kleine hoekje, weten de echte fans. Lees hier Stine's laatste column in Nouveau: De afgelopen anderhalf jaar schreef Stine Jensen maandelijks een column in Nouveau. Dit is haar voorlopig laatste bijdrage. Wij zullen haar inspirerende verhalen missen.  'Een beetje humeu...

De laatste Nouveau-column van Stine Jensen (Wie is de mol?)

Een mollenstreek zit in een kleine hoekje, weten de echte fans. Lees hier Stine's laatste column in Nouveau:

De afgelopen anderhalf jaar schreef Stine Jensen maandelijks een column in Nouveau. Dit is haar voorlopig laatste bijdrage. Wij zullen haar inspirerende verhalen missen. 

'Een beetje humeurig is zo erg nog niet'

Voor mijn kinderboek 'Feestje in mijn hoofd' interviewde ik kinderen over geluk. Ik vroeg hun onder meer of volwassen mensen anders gelukkig zijn dan kinderen. Daarop zeiden ze allemaal volmondig ‘Ja’. 'Mijn moeder wordt gelukkig van cappuccino en rust en ik van spelen en feest'. 

Het meest ontluisterende antwoord kwam van een jongen van twaalf jaar: 'Grote mensen zijn zelfs ongelukkig als er helemaal niets aan de hand is.' Ik hoefde alleen maar in de spiegel te kijken om te constateren dat het waar was.

Eigenlijk is een beetje ongelukkig zijn voor mij heel gewoon. Vandaar ook al die yoga en meditatie: om dat te accepteren, maar ook om een frontale hersenkwab te stimuleren die het piekeren uitzet.

Maar onlangs realiseerde ik me dat mijn milde humeurigheid ook iets is om te koesteren. Als ik mild humeurig ben, is er feitelijk vrij weinig aan de hand. En dat realiseer je je, als er ineens iets écht ergs gebeurt: een ongeluk, het overlijden van iemand, rampspoed. De milde humeurigheid is een licht mopperbadje van mini-zorgen: de geest die zichzelf actief houdt met vingeroefeningen.

Ik moest eraan denken toen ik het nieuwe boek van Ariel Levy las, De regels gelden niet. Zij kon zich over allerlei zaken het hoofd breken, totdat ze ineens alles verloor: haar kind - de zwangerschap werd na vijf maanden afgebroken - haar vrouw, haar huis. Voor Levy is het aanleiding om te beseffen dat het leven niet in alle opzichten maakbaar is. En dat ze zich te veel door die Amerikaanse en feministische gedachte heeft laten leiden in het leven: dat je kunt krijgen wat je wilt, wanneer je het wilt en hoe je het wilt.

Net als veel vrouwen van haar generatie stelde ze het moederschap uit - tot ze achtendertig was – maar het liep anders: aan de wet van Moeder Natuur valt niet te tornen. 

In een mooie verhalenbundel van Alice Munro las ik ook iets dergelijks: pas als de alternatieve wegen zich sluiten, realiseer je je dat het leven niet maakbaar is. Toch blijf ik enigszins optimistisch en dat heeft alles te maken met de les die ik leerde van de Stoïcijnse filosofen, en die ook de basis vormt van veel yoga- en mindfulness-achtige trainingen: je hebt de omstandigheden niet altijd in de hand, maar wel je gedachten erover.

Het lukt ook Ariel Levy om betekenis te geven aan wat haar is overkomen. Ze beseft dat ze nu écht volwassen is geworden, in staat om zichzelf opzij te zetten en haar hoofd niet te breken over zaken waar ze geen invloed op heeft.