Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

Claudia roept op: kunnen we alsjeblieft de wereld een stukje mooier maken?

“Claudia heb jij een hele donkere Surinaamse man?” wordt mij wel eens gevraagd. Nee, dat heb ik niet. Wel een Friese man, nóg rossiger dan ik. Wij zijn de familie wit-wit-zwart. Mijn dochter is gezegend met een huid van pure chocolade, ebbenhouten ogen, en dreadlocks tot ver over haar schouders. ...

Claudia roept op: kunnen we alsjeblieft de wereld een stukje mooier maken?

“Claudia heb jij een hele donkere Surinaamse man?” wordt mij wel eens gevraagd. Nee, dat heb ik niet. Wel een Friese man, nóg rossiger dan ik. Wij zijn de familie wit-wit-zwart.

Mijn dochter is gezegend met een huid van pure chocolade, ebbenhouten ogen, en dreadlocks tot ver over haar schouders.

Mijn dochter is geboren in Amerika. We mochten haar in onze armen sluiten toen ze zes dagen was.

Elk jaar rond haar verjaardag, en rond de kerst denk ik aan haar biologische moeder. De vrouw die zo dapper was om haar kind een beter leven te geven. Dat met bewustzijn en een groot hart deed, en ons elk jaar een brief schrijft hoe dankbaar zij is dat onze dochter een goed leven heeft.

Emotioneel en ontroerend, vind ik.

Juist ik ben HÁÁR dankbaar dat zij ons dit grote geschenk gaf.

Ik weet niet of het komt door de achtergrond van mijn dochter, doordat ik ouder word, de nodige butsen heb opgelopen, maar ik heb meer begrip voor mensen aan de andere kant van de wereld gekregen. En interesse.

Mijn dochters verre voorouders komen uit Haïti. Een land dat niet vooraan heeft gestaan toen levensgeluk en een kalme natuur werden uitgedeeld.

Als ik iets over Haïti hoor of lees, kruipt mij dat onder de huid.

Zoals de grote aardbeving in 2010 waarbij het halve land verwoest werd, mensen al jaren in tentenkampen wonen. In mensonterende omstandigheden. Ik kan de beelden niet eens zien zonder buikpijn te krijgen.

We leven in een periode van verharding, in een tijd van ‘ik kies voor mezelf'. Alsof het niet over mensen gaat die verderop proberen iets van hun leven te maken.

Ook zij hebben een droom, gevoel, willen een verheffende toekomst voor hun Kinderen. Alle Menschen sind Brüder, met een verschil: hun geboortewieg stond op een moeilijke plek.

Daarom ben ik bewust donateur van een club als Artsen zonder Grenzen. Hulpverleners die de wereld een stukje mooier en beter willen maken.

Vorig jaar zijn er 74.847 kinderen behandeld voor ondervoeding, is er 564.799.713 schoon water geleverd, werden 1.002.172 malariapatiënten behandeld en 3.291.142 medische consults verleend.

Artsen zonder Grenzen geeft een tijdschrift uit: Lifeline. Een inspirerend magazine met boeiende verhalen van AzG hulpverleners. Je leest wat hulpverleners drijft en wat ze aan bijzondere ervaringen opdoen. Lifeline informeert ook over nalaten. Wat jij nalaat voor de wereld kan een nieuw leven betekenen voor anderen. Klik hier om een gratis exemplaar aan te vragen.

De wereld een stukje mooier maken, dat wil ík graag nalaten. Een wereld waar mijn dochter veel meer kansen krijgt dan waar haar biologische moeder in Florida ooit van heeft kunnen dromen.

Mijn kleine grote meid wil dierenarts worden.

Ze oefent al flink op haar knuffels.

Maakt letterlijk en figuurlijk Elandje en Snoopy een stuk mooier.

En daarmee de wereld.

Zo geven we allemaal iets kostbaars door.

Dit is mijn kerstgedachte, en zoals de rijdende rechter zou zeggen, en “Daar mag u het mee doen”.