Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

‘Ik heb mijn geliefden geadviseerd me tijdens zo’n slechte bui maar met rust te laten en vooral te negeren’

Het personeel was langer bezig om me elke keer weer op exact dezelfde manier op het bestralingsapparaat neer te leggen, dan dat de bestraling zelf duurde. De eerder gezette tatoeage punten hielpen hierbij. Ook hier was ik weer onder de indruk van de zorgvuldigheid en de aandacht die ik kreeg van het verplegend personeel. Twee verplegers verschoven me elke keer millimeter per millimeter, net zolang tot ik precies goed lag.

Vanaf het moment dat de bestraling begon, mocht ik me niet meer bewegen. Dat vond ik soms best lastig. Zeker als je verkouden bent maar ik werd goed in de gaten gehouden met een camera en als er iets was, kon ik dat aangeven en zou het apparaat stil worden gezet. Gelukkig hoefde dat niet, maar het feit dát het kon, gaf me rust.

Je ligt op een soort brancard en het bestralingsapparaat draait om je heen. In het begin had ik geen idee hoe lang de behandeling duurde. Op een gegeven moment had ik door dat de radiotherapie tien piepjes duurde. Dat gaf me een houvast omdat ik kon aftellen. Ik denk dat de feitelijke bestraling al met al maar een minuut of vijf duurde.

              Lees ook: 'Ik ben nu vier tatoeages rijker maar dat was geen vrijwillige keuze'

Terugkijkend op de eenentwintig bestralingen die ik in september en oktober 2015 kreeg, kan ik zeggen dat ik ze fysiek gelukkig goed kon verdragen. Ik vond het vooral mentaal zwaar om elke werkdag ruim vier weken achter elkaar naar het ziekenhuis toe te moeten gaan voor ‘mijn portie’ bestraling. Maar ik wist dat ik het nodig had en waar ik het voor deed. Dat gaf me kracht.

Tegelijk met de bestraling begon ik met hormonale therapie. Het startmoment daarvan liet de arts aan mij over. Ik vond het wel een goed idee om er meteen mee te beginnen, omdat de medicijnen die ik moest slikken de aanmaak van bepaalde hormonen beperken en daardoor je hele lichaam beschermen. De bestraling pakt slechts een deel van je lichaam aan. Aangezien ik een hormoongevoelige tumor heb gehad, moet ik gedurende zeven jaar medicatie slikken. De eerste twee jaar is dat Tamoxifen. Momenteel slik ik het bijna anderhalf jaar en heb weinig last van de bijwerkingen. Wel denk ik dat mijn gezin er meer last van heeft, omdat je stemmingen door de medicatie eerder van 0 naar 100 gaan. Maar geen medicijnen slikken, is geen optie. Dus heb ik mijn geliefden maar geadviseerd om me tijdens zo’n met rust te laten en me vooral te negeren.

En toen kwam die dag eind oktober 2015 dat ik de laatste bestraling kreeg. Best een raar moment. Na de behandeling kreeg ik een hand van het verplegend personeel en werd me het beste toegewenst. Alles wat medisch gezien gedaan kon worden, was gedaan. Alleen mentaal was ik er nog niet mee klaar.