Hadewych Minis: ‘Ik ben net veertig geworden, dat is even zoeken, hoor’

In haar serie ontmoetingen voor Nouveau sprak Maria Goos met actrice en zangeres Hadewych Minis over beslissingen durven nemen, moederschap, faalangst en meer.

Ze laat weten dat ze een kwartiertje later komt. In een tuinbroek en met een rode hoed op stuift ze dan inderdaad naar ­binnen. Voordat ze gaat zitten roept ze: "Ik moest inspreken voor Het Kruidvat en dat liep uit, sorry."

Ze gaat naast me zitten, hoed blijft op, rechte rug, handen gevouwen in haar schoot. Lichte, groenblauwe ogen die bijna zonder te knipperen heel geconcentreerd naar me blijven kijken. Ze laat zich niet afleiden door personeel of door voorbijgangers. Ze laat zich niet eens afleiden door het fenomenale uitzicht dat we hier op de zesde etage van het W Hotel hebben op het enorme beeld van Atlas op het dak van het Paleis op de Dam. Af en toe tijdens dit gesprek van anderhalf uur bewegen haar handen even, handen met veel kleine gouden ringetjes, tedere ringetjes. Ze kijkt me aan en blijft me zo strak aankijken dat ik er een beetje verlegen van word.

Kom je uit een artistiek milieu? "Ja. Mijn moeder is celliste en speelt viola da gamba en mijn vader is fluitist. Er was heel veel muziek thuis. Ik heb viool gespeeld en mijn broer speelde cello. Ze namen ons mee naar voorstellingen. Dat is echt een heel grote rijkdom. Het leukste aan mijn ouders vind ik dat ze allebei heel goed kunnen genieten." Maar ze zijn niet meer bij elkaar... "Nee, toen ik vijftien was, zijn ze gescheiden. Maar ik kan me inmiddels helemaal niet meer voorstellen dat ze bij elkaar zouden zijn, snap je? Ze zitten goed in hun vel. Mijn ouders zijn door het eerste kleinkind weer goed met elkaar geworden. Ze komen ook samen naar voorstellingen kijken. Daar geniet ik van."

Je hebt het de laatste jaren heel druk gehad. Hoe gaat het nu met je? "Ik ben net veertig geworden. En daardoor heb ik het gevoel dat ik nu aan de kant van mijn ouders sta en ik voel me daar nog niet helemaal thuis. Ik ben even mijn plek kwijt. Ik denk: waar sta ik nou in de maatschappij, snap je?"

Ik ben net oma geworden. Dus ik weet heel goed waar ik sta. "Ja ik heb ook nog twee kleine kinderen, Salvador en Catalina. Mijn man Tibor, die ook acteur is, en ik hebben zo’n hectisch leven dat ik het nu wel even heel fijn vind om in de luwte te wonen. Ik vind het ook heerlijk om moeder te zijn, dat het in het leven niet meer om mij draait. En ik vind het fijn dat je met kinderen op een dag al snel nuttige dingen doet; je hebt ze te eten gegeven, in bad gedaan, voor ze gezongen, ze op bed gelegd... Ik begrijp nu pas eigenlijk wat ik op de wereld doe. Als moeder ben je altijd van betekenis."

Er zijn miljarden moeders op de wereld die heel goed hun kinderen opvoeden. Maar zoals jij zingt en speelt, dat kan alleen maar jij. Dat is veel onderscheidener toch? "Ja dat is wel zo... Maar we kunnen onze kinderen geen enkele regelmaat bieden met twee acteerbanen. Ik ben net klaar met de opnames voor de serie Hollands Hoop. En nu heb ik voor een jaar alles afgezegd. Ik heb heel veel gedaan de laatste tijd en ik ben nu een beetje op. En ik merk dat het zó snel gaat met die kinderen. Mijn zoon Salvador van vijf gaat nu naar school, die ben je dan al voor de helft kwijt. Mijn ­dochter Catalina is twee jaar. Deze tijd komt nooit meer terug. Ze heeft nu nog van die bolle babywangen, maar die verdwijnen! O nee, denk ik dan, dat moet blijven. Maar het is... ja... - van de andere kant mis ik het zelf maken nu al."

Het was wel stoer van je dat je zeven jaar geleden een vaste aanstelling bij Toneelgroep Amsterdam opzegde om te gaan zingen en freelance te gaan spelen. "Ik ben nu jaloers op mezelf van toen, dat ik toen de moed had om zo’n grote sprong te wagen. Ik had het heel leuk bij Toneelgroep Amsterdam, dat was het niet, maar er vielen mensen uit mijn omgeving weg en dan ga je toch anders over het leven nadenken. Ik ging me toen afvragen: als ik nu dood zou gaan, heb ik dan alles gedaan wat ik wilde? Als actrice ben je toch een pionnetje. Je moet uitvoeren wat anderen voor je ­bepalen, snap je? Je bent een radertje. En toen dacht ik: ik wil zo graag iets maken van mezelf! Hoe eng dat ook is. Ik heb altijd heel graag gezongen, dat ben ik toen weer gaan doen. En nu zijn er twee albums met eigen teksten en ik zing en speel basgitaar met mijn eigen driepersoonsbandje, dat is ontzettend gaaf."

Toen ik in 1995 op de toneelschool een schrijfblok gaf en jij daar nog leerling was, bleek dat je opvallend goed kon schrijven. Je had een monoloog geschreven die je zelf speelde, Vrouwke. "Ja, na die monoloog heb ik een serie monologen rondom dat karakter geschreven. Die werden in Limburg door de regionale televisie uitgezonden. Veel later hoorde ik dat Toon Hermans een grote fan was van Vrouwke, die heeft alle videobanden opgevraagd. Maar dat heb ik dus vaker, dan gaat iets heel erg goed vanaf het begin en daarna komt de druk: o jee, nu moet het wel goed blijven gaan. En dan durf ik het bijna niet meer. Dat heb ik in de muziek ook. Niemand verwachtte iets en dat is zo heerlijk werken, maar nu na die twee albums vind ik het veel enger. Nu ik ouder word, is de faalangst niet minder geworden, eerder meer. Herken je dat?"

Ja, dat herken ik wel. "Dus dat gaat niet over?"

Nee. "Er is zo veel gelukt, er zijn zo veel dromen uitgekomen. Eigen albums gemaakt, kindjes gekregen, getrouwd, een hoofdrol in een film van Alex van Warmerdam (Borgman), in series gespeeld, in een Oscargenomineerde film gestaan (Tonie Erdmann). Wie is de Mol? wilde ik graag doen, en heb ik ook nog gewonnen, superleuk. En nu ben ik het een beetje kwijt of zo. Het klinkt een beetje raar, maar ik moet nieuwe dromen creëren."

Of niet. En genieten van wat er is en het even wat rustiger aan doen? "Ja, maar dan is er toch de angst dat het ineens over is. In ons vak ben je heel afhankelijk. Ik zie nu wel drie voorstellingen per week. Ik ben 

aan het opladen, muziek, toneel, cabaret, ­concerten. Mijn vader zei: 'Je hebt tijden dat je oogst en tijden dat je zaait. Ga maar weer lekker zaaien.' Dat doe ik en ik word er blij van, maar ik heb ook de angst dat het nu voor altijd afgelopen is. Als dat zo is, dan ga ik zanglessen geven en mensen coachen. Ik geloof dat je van de periodes waarin je niet doorjakkert, maar de demonen in de ogen ziet, dat je daar het meeste aan hebt. De leegte na het weggaan bij Toneelgroep Amsterdam is zo waardevol geweest. In die tijd is alles gaan bloeien."

Zou Hadewychs leven nog een draai kunnen maken? Hoe gaat het haar af als moeder? Hoe ziet haar toekomst eruit? Dat, en meer, lees je in het volledige interview in de nieuwe Nouveau!