Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

MISKEND TALENT

Ooit probeerde ik, nog net geen twintig, toelatingsexamen te doen voor de Toneelacademie in Maastricht. De afwijzingsbrief die ik kreeg, is tot de dag van vandaag een bron van vermaak ge-bleven, een relikwie waaruit ik bij tijd en wijle graag citeer. ‘Er is geen talent, en ook geen zicht op de on...

MISKEND TALENT

Ooit probeerde ik, nog net geen twintig, toelatingsexamen te doen voor de Toneelacademie in Maastricht. De afwijzingsbrief die ik kreeg, is tot de dag van vandaag een bron van vermaak ge-bleven, een relikwie waaruit ik bij tijd en wijle graag citeer.

‘Er is geen talent, en ook geen zicht op de ontwikkeling van enig talent de komende jaren, wij adviseren U dringend, in de toekomst geen op toneel gerichte toelating meer te proberen, daar die onvermijdelijk in afwijzing aan onze academie zal resulteren.’
“En gelijk had ze, de toelatingscommissie, want ik kon er natuurlijk geen hout van.
Hoe ik na een paar omzwervingen toch in Maastricht terechtkwam en er zelfs de eerste student aan de Toneelacademie werd, die met twee diploma’s afstudeerde, zal ik u besparen.
Feit is, dat ik in 1981 afstudeerde in Maastricht zonder Nederlands contract op zak: gemiddelde talenten werden toen en nu niet heel erg gezien in Theaterland... Daarnaast was de ‘bruikbare’ acteur uit de gratie en was werk krijgen bij een toneelgezelschap al enige jaren niet meer vanzelfsprekend.
Wat ik wel had, was de dwingende wil om keihard te vechten voor elke millimeter vakkennis en de overtuiging om ooit tot de besten te willen behoren. Zo lag ik op een dinsdag in augustus 1981 in moeders bed, ‘s morgens om half negen te bedenken wat ik aan moest met mijn beroepsmatige leven... Hoe ik weg kon komen uit de plaats waar ik geboren ben: Tegelen.
En toen, al dan niet door bemiddeling van het Opperwezen, maar dat zal ik als atheïst nooit weten, gebeurde het: Joop van den Ende belde, met de vraag of ik naast Mary Dresselhuys wilde spelen in Harold en Maude. Een wereldberoemd toneelstuk. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik al eerder auditie had gedaan voor deze Harold, de rol van een morbide einzel-gänger, maar vanwege mijn hoge leeftijd was afgewezen. Ik was immers al 26 en de rol vroeg om iemand van een jaar of achttien...
Alsof er nooit een ander leven voor me had bestaan, stond ik de volgende ochtend in Amsterdam te repeteren met Mary en de rest van de cast; Guus Hermus als regisseur, die me behandelde alsof ik de zoon was die hij zelf nooit had gehad.
De première leidde tot grote triomfen, de kritieken waren fantastisch en ik had mijn eerste optreden in de Stadsschouw-burg te pakken, alwaar mijn moeder, voor het eerst van haar leven in Amsterdam, vol ongeloof zat te kijken naar zo veel mensen die ze alleen van televisie kende... Mijn vader was er niet bij, hij was zes jaar eerder gestorven, maar ik wist op het moment dat het doek viel, dat de door Pa gewenste carrière in de muziek nu voor mij begon aan het toneel.
Een jaar later speelde ik de hoofdrol in 
De Lift en alle dromen die ik nooit had durven dromen op de academie, waren in één klap werkelijkheid geworden. ‘Talent is belangrijk en moet gekoesterd worden, maar het talent om ermee om te gaan, 
is zeker zo belangrijk,’ zei Guus Hermus een keer tegen me. Die waarheid, die snoeihard werken tot gevolg had, heeft me vaak geholpen en is tot vandaag geen moment uit mijn systeem geweest.
Huub Stapel (1954) studeerde aan de Toneelschool van Maastricht en woont in Amsterdam. Hij heeft twee volwassen zonen.